კაპ-კაპ ცი−დან მო−დის წვრი−ლად
გა−ზა−ფხუ−ლის თბი−ლი წვი−მა.
არ მა−ში−ნებს, ქოლ−გას ვკე−ცავ
და წვი−მასთან ერ−თად ვცეკ−ვავ.
გუ−ბე−ებ−ში და−ვა−ბო−ტებ
ჩემს პრი−ა−ლა, წი−თელ ბო−ტებს.
დე−და სუ−ლაც არ მი−წყრე−ბა
და კე−თი−ლად ი−ღი−მე−ბა.
ამ წვი−მაში უ−დარ−დე−ლად
რომ დავ−დი−ვართ მე და დე−და,
ვხვდე−ბი, ა−სე რა−ტომ ხდე−ბა,-
მას ბავშ−ვო−ბა ახ−სენ−დე−ბა...