ქარ−ზე სწრა−ფად, გა−ნა ნე−ლა
დაჰქ−რის ჩე−მი სა−ქა−ნე−ლი.
თმე−ბი ქარ−ში მიფ−რი−ა−ლებს,
კი−დევ დიდ−ხანს ვიქ−რი−ა−ლებ.
ფეხს ჯი−უ−ტად მი−წას დავკ−რავ,
ღრუბ−ლე−ბამ−დე ა−ვალ მაღ−ლა.
ველს ზე−მო−დან გად−მოვ−ხე−დავ
და ვერ ვიგრძ−ნობ დიდ−ხანს დაღ−ლას,
მაგ−რამ ამ დროს ი−ქა−ქა−ნებს
ჩა−მომჯ−და−რი იქ−ვე ბა−ბუ...
მიკ−ვირს, მე თუ დავ−ქა−ნა−ობ,-
ი−მას რო−გორ ესხ−მის თავბ−რუ?!