შე−მოდ−გო−მა−ზე ი−ა ვერ ვნა−ხე,
რომ მომერთმი−ა ცოდ−ნის სა−წყი−სო,
შენ შე−მაყ−ვა−რე ქარ−თუ−ლი ე−ნა,
ჩე−მი ბავშ−ვო−ბის ოქ−როს საწმისო.

მომირთმევი−ა მად−ლო−ბა ლექ−სად,
რაც რომ მშობ−ლე−ბის ნაფიქრები−ა,
მას−წავ−ლე−ბე−ლო ცოდ−ნის და−რა−ჯო
ბავშ−ვე−ბი შე−ნი ყვავილები−ა,

სულ მეხ−სო−მე−ბა პირ−ვე−ლი კლა−სი
და სკო−ლა ჩე−მი სას−წავ−ლე−ბე−ლი,
ცოდ−ნის სამ−ყა−როს კა−რის გამხს−ნე−ლი
ჩე−მი პირ−ვე−ლი მას−წავ−ლე−ბე−ლი.