|
არსად გაქცეულა ჩვენი ჩაიდანი |
|
ჩემ−ზე დი−დი გო−გო.
დე−და, დე−და, ჩვენ−თან თა−ვი
შე−ირ−ცხვი−ნა რო−გორ.
ჩემ−მა ბე−ბომ ს−თხო−ვა: -ნა−ხე
თუ დუღს ჩა−ი, და−ლი?!
და−ლიმ უ−თხრა: დუღს კი ა−რა
გარ−ბის ჩა−იდანი.
გა−მიკ−ვირ−და, იც−რუ−ა და
არ კი შერ−ცხვა და−ლის,
ჩა−იდანი ცე−ცხლზე იდ−გა,
ვნა−ხე ჩე−მი თვა−ლით.
ფუხ−ფუ−ხებ−და და თავ−სა−ხურს
ა−ცეკ−ვებ−და მგო−ნი,
გრძელ ცხვი−რი−დან ას−დი−ო−და
თეთ−რი ფე−რის ბო−ლი.
დე−დი−კოს და ბე−ბოს ვფი−ცავ,
წვავ−და ცე−ცხლის ა−ლი,
მაგ−რამ არ−სად გაქ−ცე−უ−ლა
ჩვე−ნი ჩა−იდანი.
ნაზი თარგამაძე
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
