ი−სევ სძი−ნავს ხის ტოტ−ზე,
ძი−ლის−გუ−და პან−დას;
ნე−ტავ, ვინ და−ა−ხუ−რავს,
პან−დას თბი−ლად საბანს?

ქარი რომ ა−მო−ვარ−დეს,
გა−უ−ტე−ხავს ძილს;
სუ−ლაც ხომ შე−იძ−ლე−ბა,
ჩა−მო−ვარ−დეს ძირს?

ამიტომაც ჰა−მა−კი
უნ−და ჩა−მო−ვუ−კი−დოთ;
უფ−რო კარ−გი იქ−ნე−ბა,
რომ სა−წო−ლი ვუყიდოთ.

ხეზე ხომ არ დარ−ჩე−ბა?
შე−ა−წუ−ხებს წვი−მა,
პან−დას ბი−ნა ხომ უნ−და,
ა−ვუ−შე−ნოთ ბი−ნა.