|
არაგველები |
|
რო−გორც ცხად−ში,
სა−ი−ქი−ო−ში შა−ვი ცხე−ნი მი−მა−ჭე−ნებ−და;
გა−ლა−ღე−ბუ−ლი სა−ხე მქონ−და,
გუ−ლით ვხა−რობ−დი,
მი−ვიჩ−ქა−რო−დი ძველ ქართ−ვე−ლებ−თან.
სიზ−მარ−ში ვნა−ხე,
რო−გორც ცხად−ში,
სა−ი−ქი−ო−ში
წინ სა−მა−სი−ვე ა−რაგ−ვე−ლი შე−მო−მე−გე−ბა!
ა−ქამ−დის სად ხარ?
მკი−თხეს ერ−თხმად
და
უ−ცებ შევკრ−თი,
გა−მო−მეღ−ვი−ძა...
მდუ−მა−რე−ბით შე−მომ−ხე−დეს
ქართ−ლის ქე−დებ−მა;
იც−რი−ცე−ბო−და გა−რიჟ−რა−ჟი,
ა−სე მე−გო−ნა:
ჩა−მო−ლე−უ−ლი სა−ქართ−ვე−ლო
სა−და−ცა−ა ხერ−ხე−მალ−ში გა−და−ტყდე−ბო−და.
თვა−ლი დავ−ხუ−ჭე
და გუ−მა−ნით
სა−ი−ქი−ოს კა−რებს შევ−ძა−ხე:
_ ჰე−ი, გა−მო−დით, ქართ−ვე−ლე−ბო!
სა−ქართ−ვე−ლოს უ−ჭირს ძა−ლი−ან,
გა−მოგ−ვეშ−ვე−ლეთ
დიდ ო−მებ−ში ნასა−ხელებნო,
გა−მოგ−ვეშ−ვე−ლეთ,
ა−რაგ−ვე−ლე−ბო−ო!
გოდერძი ჩოხელი
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
