|
შემოდგომა |
|
შე−მოდ−გო−მა ა−მა−ყობს
ვა−ზის სავ−სე მტევ−ნე−ბით,
სი−ხა−რუ−ლით ივ−სე−ბა
ყურძ−ნის დი−დი გოდრები.
მარნის კა−რი ე−ლო−დე−ბა
საწ−ნა−ხე−ლი დიდ−ზე დი−დი,
რო−ცა ღვი−ნოს და−წუ−რა−ვენ
საქ−მეს მოს−დევს მე−რე ლხინი.
შე−მოდ−გო−მა უხ−ვი−ა და მაძ−ღა−რი
მი−წის გუ−ლი მზის სხი−ვე−ბით გამთ−ბა−რი,
ოქ−როს−ფე−რი შე−მოდ−გო−მა ლა−მა−ზი−ა,
რო−გორც ღა−მის უტკ−ბი−ლე−სი ზღა−პა−რი.
ლუარა ჭანტურია
|
ლექსები შემოდგომაზე | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
