|
დგება შემოდგომა |
|
მა−ფიქ−რებს ა−ლი და ვწვავ წე−რი−ლებს,
კი−დევ ე−დე−ბა გე−დე−ბი მწუხ−რის
გე−დებს ცე−ცხლის−კენ გა−და−ღე−რი−ლებს.
რაც უფ−რო შორს ხარ, ძვირ−ფა−სო დრო−ო.
უფ−რო სავ−სე−ა გზა ამ გე−დე−ბით,
და სიყ−ვა−რუ−ლი, ვით ვა−ტერ−ლო−ო,
მო−ფე−ნი−ლი−ა ამ ი−მე−დე−ბით.
სხვა მხა−რე−ე−ბი უხ−სო−ვარ ხნი−დან
მაწ−ვა−ლებს, მათ−რობს და მე−ფე−რე−ბა.
თვით სა−მა−რემ−დე მათ ლანდს მი−ვი−ტან,
რად−გან ვერ ვპო−ვე ბედ−ნი−ე−რე−ბა.
სულ ერ−თი ა−რის: ღვი−ნით, ან ქა−ლით,
ან ყვა−ვი−ლე−ბით - გაქრ−ნენ ვნე−ბე−ბი.
შუბლ−ზე გად−ვის−ვამ ხე−ლებს კანკა−ლით,
რომ გა−ი−ფან−ტონ მო−გო−ნე−ბე−ბი.
გალაკტიონ ტაბიძე 1920
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
