|
ბებია |
|
რო−გორ შე−მიძ−ლი−ა ბე−ბო არ მიყ−ვარ−დე,
რო−გორ და−გი−კარ−გო ა−მა−გი.
სულ რომ ა−რა−ფე−რი, მშო−ბე−ლი მა−ჩუ−ქე,
ეს ა−რის ყვე−ლა−ზე მთა−ვა−რი.
შვილს და−გა−ვი−წყებ−სო თურ−მე შვი−ლიშ−ვი−ლი,
გულ−ში სი−ხა−რულს ვერ ი−ტევ.
ბე−ბო მო−მე−ნატ−რე, მო−ვალ, და−გი−კოც−ნი
შრო−მის−გან და−ღა−ლულ თი−თებს.
ჭა−ღა−რას დავ−კოც−ნი შენს თმებ−ში გა−ჩე−ნილს,
შენს შუბლ−ზე გა−ჩე−ნილ ხა−ზებს.
იმ გულს მო−ვე−ფე−რო მინ−და სიყ−ვა−რუ−ლით,
შვი−ლიშ−ვი−ლე−ბი რომ ავ−სებს.
ვი−ცი ბევ−რი ღა−მე ჩემთ−ვის გა−ა−თე−ნე,
დე−დასთნ ერთდ რომ მზრდი−დი.
და თუ ვერ გი−თხა−რი, ახ−ლა გე−უბ−ნე−ბი:
-ბე−ბი−კო, მად−ლო−ბა დი−დი!
ხათუნა გულიაშვილი
|
ლექსები ოჯახის წევრებზე | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
