|
ნუციკო |
|
- ბე−ბოს ქოლ−გით დავ−დი−ვარ,
არ გე−გო−ნოთ პა−ტა−რა.
წვი−მა ვერ და−მას−ვე−ლებს,
მზე ვერ დამწ−ვავს თა−კა−რა.
- სულ შენს ბე−ბოს ჰგავ−ხარ,
მე−ტყვის ბა−ბუ ოხვ−რით.
ბე−ბოსავით და−დი−ხარ,
ბე−ბოს მიხვრა-მოხვ−რით.
- ვდარ−დობ, რო−ცა ბა−ბუას,
ვხე−დავ, ხელ−ში წამ−ლით.
მინ−და, რომ მო−ვარ−ჩი−ნო
ჩე−მი კარ−გი სწავლით.
აი, ლექ−სიც ვის−წავ−ლე,
ა−თამ−დე−დაც დავთ−ვა−ლე.
ნე−ტა ამ−დენ სწავ−ლა−ში,
მშვე−ლის ბა−ბუს სათვალე?
ბა−ბუ! ამ შენს სათ−ვა−ლეს,
ა−ღარ მი−ვე−კა−რე−ბი;
ეს რამ−დენი მაწ−ვა−ლა,
ა−მატ−კი−ვა თვა−ლე−ბი!
ელიზბარ გაბუნია
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
