|
ყმაწვილი და პეპელა |
|
და გა−აბ−რუ−ა ი−ა−მა...
მას მი−ე−პა−რა ყმაწ−ვი−ლი,
და−ი−ჭი−რა და ი−ა−მა...
ა−ლერ−სით უ−თხრა: „პე−პე−ლა,
თავს რი−თი ირ−ჩენ შე−ნა−ო?
რო−გორ ა−რა გღლის მთე−ლი დღე
მო−უს−ვე−ნა−რი ფრენაო?“
პე−პე−ლამ უ−თხრა: „მინ−დორ−ში
ვს−ცხოვ−რობ მე უზ−რუნ−ვე−ლა−დო...
იქ ყვა−ვი−ლე−ბი გაშ−ლი−ლან
ჩემ საზრ−დოდ, სა−წუწ−ნე−ლა−დო.
რაც დღე მაქვს, ტკბი−ლად ვა−ტა−რებ,
ჩემს ნე−ბა−ზე−დაც დავფ−რე−ნო,
მაგ−რამ დღეგრ−ძე−ლი ა−რა ვარ...
გა−მიშ−ვი... ნუ−ღა მაცდენო!“
ყმაწ−ვილ−მა ხე−ლი გა−უშ−ვა,
გაფ−რინ−და ნა−ზი პე−პე−ლა...
და თით−ქოს ნიშ−ნად მად−ლო−ბის,
თავს ევ−ლე−ბო−და ნელ-ნელა.
აკაკი წერეთელი
|
ლექსები ცხოველებზე, ფრინველებზე | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
