|
ქეთევან დედოფალი |
|
ცე−ცხლს აგზ−ნებ−და
კაც−თა გრძნო−ბის კონ−და−ქა−რი...
ზე მიჰ−ქონ−და, ღრუბ−ლე−ბის−კენ ცე−ცხლი ქარ−სა,
ქრო−და ქა−რი...
თეთ−რი ხე−ლი გულ−ზე ე−დო დე−დოფალსა,
ტი−ნად იდ−გა დე−დოფალი...
თმა დაშ−ლო−და, თა−ვი ნა−ზად და−ე−ხა−რა,
სიკვ−დი−ლის წინ ქართ−ლის ვარ−დად გა−ე−ხა−რა...
ლო−ცუ−ლობ−და...
როს ჩა−მოს−წყდა ბა−გეთ მის−თა:
„არასოდეს!“
დაფ−და−ფებს ჰკრეს გა−ნა−რისხ−თა,
ცხე−ლი შან−თი მი−უ−ტა−ნეს ბრო−ლის მკერდ−თან,
ცხე−ლი რკი−ნა,
სა−ქართ−ვე−ლოს გულს რომ კვეთ−და.
რვა−ლის ქვა−ბი გად−მო−ეგ−დო ქონ−და−ქარ−სა,
ღი−ღი−ნებ−და კაც−თა გრძნო−ბის ქონდაქა−რი...
ლურ−ჯი ბა−გით თქმუ−ლი ლოც−ვა გაჰყ−ვა ქარ−სა,
ქრო−და ქა−რი...
ცე−ცხლით სწვავდ−ნენ
ტან−შე−ძა−რულ დე−დოფალსა,
უდ−რეკ ი−ყო დე−დოფალი!
ანა კალანდაძე 1946
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
