|
ხმა გულისა |
|
ვი−ყავ, ზედ მედ−გა ხის უხ−ვი ჩრდი−ლი,
და სა−ი−დღა−მაც ნა−ზი ბულ−ბუ−ლი
სტვენ−და სიყ−ვა−რულს გა−გი−ჟე−ბუ−ლი.
დიდ−ხანს და დიდ−ხანს ვუგ−დებ−დი მე ყურს
იმ ხმას საკ−ვირ−ველს, იმ ხმა−სა გრძნე−ულს;
ვგრძნობ−დი ჩემ სუ−ლის მშვიდ აღ−მაფ−რე−ნას
და გუ−ლის ჩე−მის სულ სხვა-რიგ ცე−მას.
დიდ−ხანს ვა−ტა−რე, დავ−ღა−ლე თვა−ლი,
ვერ−სად ვერ ვპო−ვე ის მომ−ღე−რა−ლი;
თურ−მე, ჩემს გულ−ში ნა−ზი ბულ−ბუ−ლი
სტვენ−და სიყ−ვა−რულს გა−გი−ჟე−ბუ−ლი.
ილია ჭავჭავაძე 11 იანვარი, 1859 წ. პეტერბურგი.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
