|
ნიკოლოზ ბარათაშვილზედ |
|
ეს გან−წი−რუ−ლი სუ−ლისკ−ვე−თე−ბა,
და გზა უ−ვა−ლი, შენ−გან თე−ლი−ლი,
მე−რა−ნო ჩე−მო, მა−ინც დარ−ჩე−ბა.
ნ. ბა−რა−თაშ−ვი−ლი.
ვა−ი, დაგ−კარ−გეთ!.. უღმრ−თო ი−ყო შე−ნი სიკვ−დი−ლი!
ვის უ−წყს, რავ−დე−ნი სა−უნ−ჯე−ნი დავ−მარ−ხეთ ჩვე−ნა,
ე−გე ზღვა გუ−ლი, სიყ−ვა−რუ−ლის სხივ-ქვეშ გაშ−ლი−ლი,
რა−ო−დენ გრძნო−ბით, ჯერ უთქ−მე−ლით, ჩვენ ჩაგ−ვეს−ვე−ნა?
ვინ ი−ცის, თა−ნა რა−ო−დენი წა−რი−ღე ფიქრ−ნი?
მათ მნიშვ−ნე−ლო−ბა დაგ−ვე−კარ−გა ჩვენ სა−უ−კუ−ნოდ...
რა−ო−დენ ი−მედთ და ნუ−გეშ−თა კოკ−რად ყვა−ვილ−ნი
ჩასჭკ−ნენ შენს გულ−ში გა−ნუშ−ლე−ლად ეგ−რე უდ−რო−ოდ?
ა−რა დედ-მამა, — მაგ სიკვ−დი−ლით და−ობლ−და ე−რი!..
ვინ−ღა მოგ−ვი−თხრას ჩვე−ნი ურ−ვა, ჭი−რი და ლხე−ნა?
ვა−ი ჩვენ, თვა−რემ შენ მით მა−ინც ხარ ბედნიე−რი,
რომ შე−ნი ლექ−სი თვით მკვდრე−თი−თაც აღ−გად−გენს შე−ნა.
ილია ჭავჭავაძე 1860 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
