|
ალუბალი |
|
თით−ქოს მზეს შე−მო−ეთ−ვა−ლა სი−ტყვე−ბი შუ−ქის სა−და−რი:
სით−ბოს გიგ−ზავ−ნით მარცვ−ლე−ბო,
ლო−ყა შე−ივ−სეთ ბა−და−გით,
ხვა−ლისთ−ვის სოფ−ლის პა−ტა−რებს
გა−ა−ხა−ლი−სებთ ბა−რა−ქით.
ხვა−ლეც გა−თენ−და, გა−ა−ღო მზემ გან−თი−ა−დის სარკ−მე−ლი,
ბავშ−ვე−ბიც წა−მო−ახ−ტუ−ნა, გა−უ−ხა−ლი−სა სა−გე−ბი.
მაგ−რამ და−ხე−დეთ რა ხდე−ბა,
რა ხმა მო−ის−მის ბა−ღი−დან?
ჩი−ტუ−ნებს გაღ−ვი−ძე−ბი−ათ,
არ და−უც−დი−ათ მზისთ−ვი−სა,
შემსხ−და−რან, შე−ქუ−ჩე−ბუ−ლან, ჩა−მო−უ−ხუნძ−ლავთ ტო−ტე−ბი,
ა−ლუბ−ლებს ატ−ბა−რუ−ნე−ბენ, თა−ნაც ლა−ღო−ბენ მოლ−ხე−ნით.
მზეს მადლს უ−ქე−ბენ გულწრ−ფე−ლად,
ჟღურ−ტუ−ლით ეტკ−ბილხ−მე−ბი−ან,
ა−ლუბ−ლებს გუ−ლებს ართ−მე−ვენ,
ერთ−მა−ნეთ ესი−ტყვე−ბიან:
სოფ−ლის ბავშ−ვებ−საც ვა−წი−ლოთ, ი−სი−ნიც ე−ლო−დე−ბი−ან!
ქეთევან გარაყანიძე
|
ლექსები ყვავილებზე, მცენარეებზე | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
