|
ციყვუნია |
|
ციყ−ვუ−ნი−ა პა−ტა−რა
ეს რამ−ხე−ლა გამხ−და−რა,
უ−ჭა−მი−ა გირ−ჩე−ბი
ნაძ−ვე−ბის და ფიჭ−ვე−ბის,
კოხ−ტად ჩა−წიკ−წი−კე−ბულ
პა−წა−წი−ნა კი−ჭე−ბით.
სახ−ლი გა−უვ−სი−ა სულ
კაკ−ლე−ბით და ნიყ−ვე−ბით.
ზამთ−რი−სათ−ვის ი−ზო−გავს?
შე−ვამჩ−ნი−ე მო−წყე−ნა.
ახ−სენ−დე−ბა _ თვი−თო−ნაც
ი−ყო გირ−ჩი−სო−დე−ნა,
გამხ−და−რი და მსუ−ბუ−ქი
ხი−დან ხე−ზე დახ−ტო−და...
ჩა−უშ−ხა−მა სიმ−სუქ−ნემ
მთე−ლი ა−ხალ−გაზრ−დო−ბა.
არ ჭამს, მა−რაგს ზედ ა−ზის,
არ იც−ლე−ბა ფუ−ღუ−რო.
მე კი მომ−წონს ა−სე−თი
ტანს−რუ−ლი და ფუმ−ფუ−ლა.
კუ−დიც გა−ფუ−ე−ბუ−ლი
ი−სე მაგ−რად უხ−დე−ბა,
ა−ღა−რა აქვს გახ−დო−მის
მო−რა−ლუ−რი უფ−ლე−ბა.
მაია მიქაია
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
