|
ჭორიკანა გუგული |
|
(იგავი)
სხვა საქ−მე რომ ა−ღა−რა აქვს,
ნის−კარ−ტით ჭო−რე−ბი და−აქვს
და ბუ−დე−ში სხვებს თავ−ხე−დად
ჭორს უ−ლა−გებს კვერ−ცხთან ერ−თად.
ჭორს ჭახ−ჭა−ხის ა−დევს ფო−ნი,
არ სჭირ−დე−ბა მიკროფო−ნი,
სა−ნამ ტყის ბო−ლომ−დე გა−ვა,
ა−ი−წე−ბებს კი−დევ მრა−ვალს _
მარ−თალს, ტყუ−ილს, გა−მო−გო−ნილს,
გა−ა−ხა−რებს რამ−დენ მოც−ლილს
და ი−სე−თი უბ−რუნ−დე−ბა
მომ−გონს _ უ−ჭირს და−ჯე−რე−ბა.
ბრძე−ნი−ვით რომ მაღ−ლა წე−ლავს,
ბრ−ჭყა−ლით წაწ−ვე−ტე−ბულ ცე−რას,
იქ−ნევს გვე−ლის მაკ−რა−ტე−ლას _
მაგ წა−საჭ−რელს ძირ−ში ე−ნას,
ა−ქეთ ჭრის და ი−ქით კე−რავს,
ერთ−გან უს−მენს, სხვა−გან ზვე−რავს,
ბუზს სპი−ლო−ზე დი−დად ბე−რავს,
მო−ა−ბეზ−რა თა−ვი ყველას.
ვინც ჭო−რე−ბით მთელ ტყეს არ−თობს,
გუ−გუ−ლი−ვით რჩე−ბა მარ−ტო!
მაია მიქაია
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
