|
სპლიყვი |
|
„რა−ღა გი−თხრა, არც კი ვი−ცი,
კე−თი−ლი ხარ, მაგ−რამ ბრიყ−ვი!“ -
დე−და სპი−ლოს საყ−ვე−დუ−რებს
თავ−დახ−რი−ლი ის−მენს სპლიყვი.
„ხომ გი−თხა−რი, მო−ე−რი−დე,
შენ დი−დი ხარ, ის კი - ცი−და,
ა−ქამ−დე რაც და−გა−რი−გე,
მაგ თა−ვი−დან გაგიფრინდა?“
სპილყვი ყუ−რებს ა−პარ−ტყუ−ნებს:
„სულ ტყუ−ი−ლად მი−ჯავრ−დე−ბი,
ტყე−ში ჩემთ−ვის ვსე−ირ−ნობ−დი,
ა−რა−ფერს არ ვაშავებდი.
უ−ცებ კვნე−სა შე−მო−მეს−მა,
გა−ვი−ხე−დე და რას ვხე−დავ?!
ჩა−სუ−ქე−ბუ−ლი ბა−ჭი−ა
თურ−მე კუნძ−ში გაიჭედა.
„ბაჭი, ცო−ტაც მო−ით−მი−ნე,
რო−გორც წევ−ხარ, ი−სე დარ−ჩი,
მაგ კუნძს ერთს ი−სეთს შე−მოვ−ცხებ,
რომ სულ ნა−ფო−ტე−ბად დავშლი.“
შევძახე და გა−ვი−ქე−ცი,
მაგ−რამ რა−ღაც ვერ გავთ−ვა−ლე,
კუნ−ძამ−დე რომ მი−ვირ−ბი−ნე
მთე−ლი ტა−ნით შევეხალე.
და დავ−გორ−დით თავ−დაღ−მართ−ზე
მეც, ბა−ჭი−აც კუნ−ძი−ა−ნად,
გვერ−დე−ბი სულ დაგ−ვე−ჟე−ჟა,
ცხვი−რიც გამისისხლიანდა.
ტყუილი მა−ინც არ მითქ−ვამს,
კუნ−ძი ნა−ფო−ტე−ბად იქ−ცა,
ბა−ჭი−ა უ−ცებ წა−მოხ−ტა
და ში−ნი−სა−კენ გაიქ−ცა.
„მეტი წინ−და−ხე−დუ−ლო−ბა
არ გა−წყენ−და!“ - წყრე−ბა სპი−ლო:
”დიდს კი ჰგავ−ხარ, მაგ−რამ ჭკუ−ა
პა−ტა−რის გაქვს, გეს−მის, შვილო?”
სპლიყვს სი−ტყვაც ა−ღარ და−უძ−რავს,
თუმ−ცა, მო−წყე−ნი−ლი ჩან−და:
„ნე−ტა ერ−თი, ჩემს ად−გილ−ზე
თვი−თონ დე−და რას ი−ზამ−და?“
ნატალია ნადირაშვილი
|
ლექსები ცხოველებზე, ფრინველებზე |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
