|
მარიკელას ეძინება |
|
„დე−დი−კო−ნა, ზღაპ−რის დრო−ა,
ნა−ხე, რო−გორ მე−ძი−ნე−ბა!“
პა−წა−წი−ნა მა−რი−კე−ლას
ეშ−მა−კუ−რად ეცინება.
„კარგი, დე−დის სი−ხა−რუ−ლო,
ჩემს კნუტს რის მოს−მე−ნა უნ−და?
რო−გორ მო−ა−ტყუ−ა მგელ−მა
უღ−რან ტყე−ში წი−თელ−ქუ−და?“
„რა კარ−გი−ა, მო−მი−ყე−ვი,
წი−თელ−ქუ−და მარ−ტო ი−ყო?
უღ−რან ტყე−ში რომ წა−ვი−და,
თო−ფი რა−ტომ არ წაიღო?“
“პატა−რა და ლა−მაზ გო−გოს
თო−ფი, ა−ბა, რად უნ−დო−და?
ხელ−ში კა−ლა−თი ე−ჭი−რა,
ბე−ბი−ას−თან მიდიოდა.
მაგრამ სა−ნამ მი−ვი−დო−და,
წინ გა−უსწ−რო თურ−მე მგელ−მა,
და ბე−ბი−კო გა−დაყ−ლა−პა
იმ მართ−ლაც რომ საძაგელმა“.
მარიკელა უ−ცებ შეკრ−თა
და სა−ბანში ჩა−ი−მა−ლა.
თვა−ლე−ბი ა−უ−წყლი−ან−და:
“დე−დი−კოს−თან მინ−და, ჩქა−რა!“
“შვილო, ა−მას რა−ტომ ამ−ბობ,
დე−დი−კო ვარ, გე−ნაც−ვა−ლე!“
“ა−რა, იქ−ნებ შენც მგე−ლი ხარ
და დე−დი−კო გა−დაყ−ლა−პე...“
ნატალია ნადირაშვილი
|
ლექსები ოჯახის წევრებზე |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
