იყო მეფე ერთი და აქვნდა წალკოტი, ვითა ჰშვენოდა.

მოვიდა მებაღე და მოახსენა მეფესა:

- ვარდსა შიგან ბულბულს ბუდე დაუცს.

მეფემ უბრძანა:

- არა შერჩეს ბულბულსა მაგისი ქმნა!

გამოხდა ხანი. მოვიდა მებაღე და მოახსენა მეფესა:

- ბულბულმან ბარტყნი დაჩიკნა; მოვიდა გველი, ბულბულიც შეჭამა და ბარტყებიცა.

უბრძანა მეფემა:

- არცა გველს შერჩეს მაგისი ქმნა!

კიდევ მოვიდა მებაღე და მოახსენა:

- შამბსა ვთიბდი და გველი შემომაკვდა, მანგლით დავჭერ.

უბრძანა მეფემან:

- არც შენ შეგრჩეს!

მეფემ დაითხოვნა კაცნი და ჯალაბეურ წალკოტში ლხინი მოინება.

მებაღე ერთს ხეზე გავიდა და დაიმალა, სცნეს ხადუმთა, პოვეს და მეფეს მოგვარეს. მეფემ სიკვდილი ბრძანა.

მებაღემ მოახსენა: ვითა ჩვენ არ შეგვრჩა ბრძანებისაებრ შენისა, აღარც შენ შეგრჩეს სიკვდილი ჩემიო!

გაეცინა მეფესა და აღარ მოკლა.