|
მუხამბაზი |
|
სიტკ−ბო−ზე−და მწა−რე მე−ტი დავ−ლი−ე.
არ მშორ−დე−ბა მწუ−ხა−რე−ბა და ჭი−რი,
მაგ−რამ მა−ინც სულ ვი−ცი−ნი, არ ვტი−რი.
რას მიქ−ვი−ან პი−რა−დი მწუ−ხა−რე−ბა?
- მოკვ−დეს კა−ცი, თუ პი−რუ−ტყვს ე−და−რე−ბა!
ვი−ღას ახ−სოვს თა−ვი−სი სატ−კი−ვა−რი,
თუ სატრ−ფოც ჰყავს იმ დროს მას ცოცხალ-მკვდა−რი?
მაგ−რამ ი−ცით, ჩე−მი სატრ−ფო ვინ ა−რი?
- ძვე−ლი ტურ−ფა, დღეს მკვდა−რივით მძინა−რი!
ფეხ−შიშ−ვე−ლა, თავ−ზე ლე−ჩაქ−მოხ−დი−ლი,
უგრძ−ნობ−ლად ჰხდის სა−წყალს სა−ღა−თას ძი−ლი!
თავს ვად−გი−ვარ მი−სი ჭი−რისუფა−ლი;
თუმ−ცა გულს მწვავს მწუ−ხა−რე−ბის მე ა−ლი,
მაგ−რამ მა−ინც ვი−ცი−ნი სხვა−ნა−ი−რად,
და მჭვრე−ტელ−თაც ე−სა აქვთ გა−საკ−ვი−რად:
„ჭი−რისუფალს მხო−ლოდ ცრემ−ლი შვე−ნი−სო!
ეს ი−ცი−ნის!.. რო−გორ ა−რა რცხვენისო?!“
რა ი−ცი−ან, რომ ეს გუ−ლი მკვდა−რია!...
რომ სი−ცი−ლი ბევრ−ჯელ ცრემლ−ზე მწა−რია!...
აკაკი წერეთელი 1872 წ.
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
