|
სულიკო |
|
ვერ ვნახე… დაკარგული−ყო!…
გუ−ლა−მოსკვ−ნი−ლი ვჩი−ო−დი:
“სა−და ხარ, ჩე−მო სუ−ლი−კო?!”
ე−კალ−ში ვარ−დი შევ−ნიშ−ნე,
ობ−ლად რომ ა−მო−სუ−ლი−ყო;
გუ−ლის ფანც−ქა−ლით ვკი−თხავ−დი:
“შენ ხომ ა−რა ხარ სუ−ლი−კო?!”
ნიშ−ნად თანხ−მო−ბის კო−კო−ბი
შეირხა… თა−ვი დახა−რა,
ცვარ-მარგალიტი ცი−უ−რი
დაბ−ლა ცრემ−ლე−ბად დაჰყა−რა.
სულ−გა−ნა−ბუ−ლი ბულ−ბუ−ლი
ფოთ−ლებ−ში მი−მა−ლუ−ლი−ყო;
მი−ვეხ−მატკ−ბი−ლე ჩი−ტუ−ნას:
“შენ ხომ ა−რა ხარ სუ−ლი−კო?!”
შე−იფრთ−ქი−ა−ლა მგო−სან−მა,
ყვა−ვილს ნის−კარ−ტი შე−ა−ხო,
ჩაიკვნეს-ჩაიჭიკჭიკა,
თით−ქოს სთქვა: “დი−ახ, დიახო!”
დაგვ−ქათ−ქა−თებ−და ვარსკვ−ლა−ვი,
სხი−ვე−ბი გად−მო−სუ−ლი−ყო;
მას შე−ვე−კი−თხე შეფრქ−ვე−ვით:
“შენ ხომ ა−რა ხარ სუ−ლი−კო?!”
დას−ტუ−რი მომ−ცა ციმ−ცი−მით,
სხი−ვე−ბი გადმომაყა−რა
და იმ დროს ყურ−ში ჩურ−ჩუ−ლით
ნი−ავ−მაც ა−სე მახა−რა:
“ეგ ა−რის, რა−საც ე−ძებ−დი,
მორ−ჩი და მო−ის−ვე−ნე−ო!
დღე და−ი−ღა−მე აწ ტკბი−ლად
და ღა−მე გა−ი−თე−ნე−ო!
სა−მად გაშ−ლი−ლა ის ერ−თი:
ვარსკვ−ლა−ვად, ბულბულ-ვარდადო,
თქვენ ერთ−მა−ნე−თი რად−გა−ნაც
ამ ქვეყ−ნად შეგიყვარდათო”.
მენიშნა… ა−ღარ და−ვე−ძებ
საყ−ვარ−ლის კუბო-სამარეს,
ა−ღარც შევ−ჩი−ვი ქვე−ყა−ნას,
ა−ღარ ვღვრი ცრემ−ლებს მდუ−ღა−რეს!
ბულ−ბულს ყურს ვუგ−დებ, ვარდს ვყნო−სავ,
ვარსკვ−ლავს შევ−ყუ−რებ ლხე−ნი−თა,
და რა−საცა ვგრძნობ მე იმ დროს,
ვერ გა−მო−მითქ−ვამს ე−ნი−თა!
ი−სევ გა−მეხს−ნა სი−ცო−ცხლე,
დღემ−დი რომ მწა−რედ კრულ ი−ყო,
ახ−ლა კი ვი−ცი, სა−დაც ხარ,
სამ−გან გაქვს ბი−ნა, სუ−ლი−კო!..
აკაკი წერეთელი 1895
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
