|
ხსოვნას |
|
ზა−რე−ბი რომ და−რე−კოს,
რომ სიმ−ღე−რა მთა და ვე−ლად
გვირგ−ვი−ნი−ვით გა−და−ა−რე−კოს.
ი−გი დაფ−ნის ი−ყო ღირ−სი,
დი−დი ცე−ცხლით იწ−ვო−და,
მაგ−რამ ყოფ−ნა მა−ინც მი−სი
გაჰქ−რა უ−მა−ი−სო−და.
გალაკტიონ ტაბიძე 1916
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
