|
ქეთინოს ბაფთები |
|
ა−თას−ფე−რა−დი ტრა−მა−ლი,
უხ−ვად მი−ირთ−ვეს ნექ−ტა−რი,
ვით უკვ−და−ვე−ბის წა−მა−ლი.
და−კოც−ნეს ვარ−დი, ყა−ყა−ჩო,
ი−ა, ღი−ღი−ლო, ენ−ძე−ლა,
ცის და−სა−ლი−ერს მი−ადგნენ,
დაღ−ლი−ლებს ფრე−ნა ეძ−ნე−ლათ,
უ−ცხო ყვა−ვილ−ზე ჩა−მოსხდ−ნენ
თვა−ლი მო−ლუ−ლეს წა−მი−თა,
უ−ცებ წა−მოდ−გა ყვა−ვი−ლი,
ყვა−ვი−ლი უ−ცებ წა−ვი−და.
პე−პე−ლამ უ−თხრა პე−პე−ლას:
- რა გვე−მარ−თე−ბა, ნე−ტა−ო,
მოსი−არულე ყვა−ვი−ლებს
თვა−ლით პირ−ვე−ლად ვხე−და−ვო.
მა−შინ ყვა−ვილ−მა შეჰ−კად−რა:
- რამ შე−გა−ში−ნათ, ნე−ტა−ო,
ქე−თი−ნო მქვი−ა სა−ხე−ლად,
რა ვქნა, მას−ხე−დით ზე−და−ო,
მინდვ−რად ბაფ−თე−ბი დავ−კარ−გე,
სა−უ−ბე−დუ−როდ ჩემ−და−ო,
რომ მი−მა−ტო−ვოთ, პეპ−ლე−ბო,
შინ არ შე−მიშ−ვებს დე−და−ო.
ვერ გა−უწ−ბი−ლებს პეპ−ლებ−მა
თხოვ−ნა და გუ−ლის−ნა−დე−ბი,
ახ−ლა ა−რა−ვინ არ და−დის
ქე−თოს−ნა−ი−რი ბაფ−თე−ბით.
ნოდარ დუმბაძე
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
