რა კარ−გი−ა ზა−ფხუ−ლი
მზის სხივს ვასწ−რებ ად−გო−მას,
არ მბეზრ−დე−ბა მთე−ლი დღე
თა−მა−ში და გარ−თო−ბა.
ი−ცი მე რა სწრა−ფი ვარ?
ვერ მე−წე−ვა ვე−რა−ვინ,
ჩე−მი თუ ა−რა გჯე−რათ,
შე−მე−ჯიბ−რეთ ყვე−ლა−ნი.
რო−ცა ბე−ბოს ვაბ−რა−ზებ,
ხე−ზე სწრა−ფად ავ−დი−ვარ,
და ი−სე ვე−მა−ლე−ბი,
ვერ მპო−უ−ლობს ად−ვი−ლად,
თუმ−ცა ძალ−ზედ ცელ−ქი ვარ,
არ გე−გო−ნოთ ზარ−მა−ცი,
გა−გა−ხა−რებთ სულ, ყვე−ლას,
ცო−ტას თუ−კი და−მაც−დით,
ი−სე უნ−და ვის−წავ−ლო,
და ვიშ−რო−მო იმ−დე−ნი,
ჩე−მით რომ ი−ა−მა−ყოთ,
გქონ−დეთ ჩე−მი ი−მე−დი!