-დაგ−ვი−ზამთრ−და. ჩი−ტუ−ნე−ბო,
სად ხართ? ახ−ლა რას შვრე−ბით?
-ახ−ლა ზამ−თარს ვე−გე−ბე−ბით,
ფიფ−ქებს ვე−თა−მა−შე−ბით.
ბე−ღუ−რე−ბი, კო−და−ლე−ბი,
ჩხიკ−ვე−ბი და შაშ−ვე−ბი...

ჯერ ყინ−ვას არ გა−უ−თან−გავს,
წყა−რო ი−სევ რაკ−რა−კებს,
კო−და−ლა ხეს უ−კა−კუ−ნებს,
ა−გერ შაშ−ვიც ჭახ−ჭა−ხებს...
თეთ−რად ე−ლავს ა−რე−მა−რე,
თოვ−ლი ბრ−წყი−ნავს, ჩახ−ჩა−ხებს!

მთა მო−უხ−მობს ცქვი−ტუ−ნებს,
და მხი−ა−რულ ჩი−ტუ−ნებს,
თურ−მე მოც−ვი შერ−ჩე−ნი−ა,
ჩირგ−ვებს უხ−ვად შე−ფე−ნი−ა,
-ძახ−ვე−ლიც შე−მო−გი−ნა−ხეთ,
-რამ−დე−ნი−ა!
ერ−თი და−ხეთ!

ეს რა ჟივილ-ხივილია!
წი−ო−კი და ჭყი−ვი−ლი−ა!
კენკ−რით გუ−ლი რომ ი−ჯე−რეს,
მხო−ლოდ ახ−ლა დაი−ჯე−რეს,
დღე გა−სუ−ლა, სა−ღა−მო−ა.
ეგ არც ი−სე სა−ა−მო−ა!
ცი−ვა. მთა-ბარს ა−ბა−ბა−ნებს.
ტყეს სი−ცი−ვით ა−ძაგ−ძა−გებს.

ყი−ნავს. გა−რეთ ზამ−თა−რი−ა.
ჩი−ტუ−ნე−ბი სად ა−რი−ან?
მათ ნაძ−ვე−ბის სქელ ტო−ტებ−ში
მო−უ−ნა−ხავთ მყუდ−რო ბი−ნა,
თა−ვი ფრთებქ−ვეშ ჩა−ურ−გავთ და
ახ−ლა მშვი−დად, მყუდ−როდ სძი−ნავთ.

სად−გო−მი უ−ნა−ხავთ თბი−ლი,
არ და−ვუფრ−თხოთ ი−მათ ძი−ლი.
რას ვუ−სურ−ვებთ?
-ფე−რად სიზმ−რებს,
-გა−ზა−ფხულ−ზე ლა−მაზ ფიქ−რებს...
მე−რე რა, რომ ზამ−თა−რი−ა!
ზე−ცა აფრქ−ვევს, აფრქ−ვევს ფიფ−ქებს!