ტყუილების წვიმა
ყინვა-სუსხი გამქ−რა−ლი−ყო.
ხის ქვეშ ო−რი ქო−სა−ტყუ−ი−ლა
გუდა-სტვირით დამჯ−და−რი−ყო.
ირგვ−ლივ ხალ−ხი ხარ−ხა−რებ−და:
- ფე−რი ფერ−სა, მად−ლი ღმერთ−სო!
ტყუ−ი−ლე−ბის წვი−მა მო−დის,
ნე−ტავ სულ ნუ გა−დი−ღებ−სო!
- ცხრა ზღვა, ცხრა მთა გა−დავ−ლა−ხე,
დღემ−დე ქვეყ−ნად რა არ ვნა−ხე!
ერთ მზეწ−ვი−ა ჩიტს ნის−კარ−ტით
მზე დაჰ−ქონ−და მო−ჩახ−ჩა−ხე.
- მე კი ერ−თი ქა−ლი ვნა−ხე,
თავ−შალს ქსოვ−და ღრუბ−ლის ფთი−ლით...
- ტყე−ში ერ−თი მუ−ხა იდ−გა,
გა−მო−ეს−ხა კრუხ-წიწილი.
ხო−და−ბუნ−ში მივ−დი−ო−დი,
გა−ვი−ხე−დე, რა−სა ვხე−დავ:
კა−ცი კურ−დღელს ზურგ−ზე ა−ზის,
და−ა−ჭე−ნებს გა−სა−ხედ−ნად.
- ა−მას წი−ნათ, წვი−მის შემ−დეგ,
მგზავ−რი შემხვ−და ა−თი−ო−დე,
ცი−სარ−ტყე−ლას ბი−ლი−კე−ბით
მე−ცხრე ცა−ზე ა−დი−ოდ−ნენ...
- ეგ რა ა−რის! ერ−თხელ, ძმა−ო,
ვნა−ხე, მაგ−რამ, ო, რა ვნა−ხე!
დიდ მინ−დორ−ში ვე−შა−პე−ბის
ფა−რა იდ−გა მო−ბა−ლა−ხე!
- იმ დღეს ლხინ−ში დამ−პა−ტი−ჟეს,
სუფ−რა ჰქონ−დათ სა−ო−ცა−რი:
დი−დი ტორ−ტი მოგ−ვი−ტა−ნეს,
თოვ−ლის ფიფ−ქით გა−მომ−ცხვა−რი.
მახ−სოვს, ერ−თხელ რძის მდი−ნა−რე
გა−დავ−ცუ−რე ყვე−ლის ნა−ვით,
თან გზა−დაგ−ზა კა−რაქს ვ−დღვებ−დი,
ვი−ყავ მართ−ლაც სა−ნა−ხა−ვი.
ერ−თი კვი−რა გზას მო−ვუნ−დი,
ვჭამ−დი, ვსვამ−დი, უქ−მად ვეგ−დე,
ა, ხომ ხე−დავ რა−მო−დე−ნა
ღი−პი და−მაქვს იმ დღის შემ−დეგ!
- ნა−ვით ერ−თხელ მეც ვიმგ−ზავ−რე
და ერთ კუნძლს მი−ვა−დე−ქი,
მტრი−სას, იქ რაც და−ვი−ნა−ხე!
წინ გავ−ვარ−დი კის−რი−ტე−ხით.
იმ კუნ−ძულ−ზე ო−დით−გან−ვე
წე−სი ჰქონ−დათ ი−მის−თა−ნა:
ზამთარ-ზაფხულ დიდ-პატა−რას
უნ−და ევ−ლო ტიტ−ლი−კა−ნა.
ძველ წესს არ−ვინ ღა−ლა−ტობ−და,
ას−რუ−ლებ−და მკაც−რად ყვე−ლა,
მე რომ მნა−ხეს, გა−მო−მიდგ−ნენ
ტან−საც−მე−ლის გა−სახ−დე−ლად...
- ეგ რა ა−რის! ერთ ქა−ლაქ−ში
ვი−ყავ გა−სულ შაბთ-კვი−რას,
ი−ქა−უ−რი მ−ცხოვ−რებ−ლე−ბი
და−დი−ოდ−ნენ თავ−და−ყი−რა.
- ერ−თხელ ერ−თი წყა−რო ვნა−ხე,
ვინც და−ლი−ა, ყვე−ლა დათვ−რა,
მა−ჭარ−წყა−ლა შე−ერქ−მი−ათ,
რად−გან მაჭ−რის ი−ყო მართ−ლაც...
- იმ წელს ტყი−დან ვბრუნ−დე−ბო−დი,
ვხე−დავ, ჩემს−კენ მორ−ბის ბა−ღი,
მო−ვი−და და გა−ვი−ხა−რე,
ჩემს წინ ფშვი−ნავს ი−რემ−ლა−ღი.
გა−ფოთ−ლი−ლი რქე−ბი შვე−ნის,
ზედ ას−ხი−ა მწი−ფე ვაშ−ლი,
ბევ−რი ვჭა−მე და დავ−ჩი−რე,
ახ−ლაც ყრი−ა კი−დევ სახლ−ში.
- გახ−სოვს ზვა−ვი რომ ჩა−მოწ−ვა
და ჩამ−კე−ტა გაღ−მა სო−ფელს?
უც−ნა−უ−რი ხალ−ხი შემხვ−და,
მე−ტის−მე−ტად გა−მა−ცო−ფეს:
ა−და−თი გვაქვს ა−სე−თი−ო,
შე−გის−რუ−ლებთ, აქ თუ დარ−ჩი,
გაჭ−მევთ, გას−მევთ, ო−ღონდ ღა−მე
კვერ−ცხზე დაგს−ვამთ სა−ბუ−დარ−ში.
რას ვი−ზამ−დი, ძლივს დავ−თანხმ−დი,
რა გზა მქონ−და იმ ზამ−თარ−ში?!
წი−წი−ლე−ბი კი დავ−ჩე−კე,
მაგ−რამ სირ−ცხვილს ძლივს გა−დავრ−ჩი.
- ჩვე−ნი სოფ−ლის სერ−ზე ვი−დექ,
წამო−ვი−და მაღ−ლით ძე−რა,
თურ−მე ბა−ჭი−ა ვე−გო−ნე,
ში−შით გუ−ლი ა−მიძ−გე−რა.
არიქა-თქო და ში−ნის−კენ
გზის−პირს გავ−ყევ ყანა-ყანა,
მაგ−რამ მა−ინც გა−მი−ტა−ცა
და ბარ−ტყებ−თან მი−მიყ−ვა−ნა.
ი−მათ ძლი−ერ მო−ვე−წო−ნე,
ნუ შევ−ჭამ−თო, უ−თხრეს დე−დას;
ვარ−თობ−დი და ვა−ცი−ნებ−დი,
ჰო−და, რა−ღა მო−ა−წყენ−დათ!
რაც აქ მაკლ−და, იქ ვე−ღირ−სე,
თბი−ლად ვე−ჯექ ბარ−ტყებს გვერ−დით,
სუფ−თა ჰა−ერს ვსუნთქვ−დი და
სულ წი−წი−ლებს მი−ვირთ−მევ−დი.
- მე ი−სე−თი რამ შე−მემ−თხვა,
ეს ა−ქამ−დეც უნ−და მეთქ−ვა,
ერთ ქა−ლაქ−ში ვსე−ირ−ნობ−დი,
წამო−ვი−და გოგ−რის სე−ტყვა.
ხე−ე−ბი და შე−ნო−ბე−ბი
იქ−ცა ირგვ−ლივ ნამ−ცე−ცე−ბად,
ვყვი−რი, ვ−ჭყი−ვი: - ვა−ი! ვა−ი!
გოგ−რა თავ−ში და−მე−ცე−მა!
მაგ−რამ, ა−რა... დღემ−დე მიკ−ვირს,
ნე−ტავი რა მა−ში−ნებ−და,
ხომ ვი−ცო−დი, ის ქა−ლა−ქი
ი−ყო უ−ჩინ−მა−ჩი−ნელ−თა.
წი−ნა−დღეს რომ ფხვნი−ლი მას−ვეს
და ჩა−მიტკ−ბეს შაქ−რით ყე−ლი,
მეც მათ−სა−ვით გავმხ−და−რი−ყავ
თურ−მე უ−ჩინ−მა−ჩი−ნე−ლი...
- მე და ჩე−მი მე−გობ−რე−ბი
ქა−რიშ−ხალ−შიც მოვხვ−დით შარ−შან,
ცა−ში დიდ−ხანს გვატ−რი−ა−ლა,
ფოთ−ლე−ბი−ვით გვა−თა−მა−შა.
რო−ცა ჩად−გა, რო−გორც იქ−ნა,
და მო−ვითქ−ვით ოდ−ნავ სუ−ლი,
ვხე−დავთ, მაგ−რამ რა−სა ვხე−დავთ,
ღრუ−ბელ−ზე ვარ დას−კუ−პუ−ლი!
ის ღრუ−ბე−ლი სე−ტყვის ი−ყო,
ტრი−ა−ლებ−და სოფ−ლის თავ−ზე,
უ−ცებ ჭკუ−ა მო−ვიხ−მა−რე,
ა−სე−თი რამ მო−ვი−საზ−რე:
ზედ კო−ცო−ნი გა−ვა−ჩა−ღეთ,
წამს−ვე წვი−მის ჩქე−რად იქ−ცა,
იმ ჩქერს ცურ−ვით ჩა−მოვ−ყე−ვით,
და−ვუბ−რუნ−დით დე−და−მი−წას...
- ეგ ამ−ბა−ვი, ჩე−მო ძმა−ო,
კარ−გად მახ−სოვს, რო−დი ვდა−ობ,
მა−შინ სოფ−ლად ხმა და−ირ−ხა:
ხალ−ხის წვი−მა მო−ვი−დაო!
თქვენ რომ ცი−დან მოც−ვი−ო−დით,
მე არ დაგხვ−დით დაბ−ლა თი−ვით?
თო−რემ რას გა−დარ−ჩე−ბო−დით,
დასკ−დე−ბო−დით კვა−ხე−ბი−ვით.
ცხრათ−ვა−ლა მზე პირს ი−ბან−და,
თან შავ ღრუბ−ლებს სცემ−და ლახ−ვარს.
ხის ქვეშ ო−რი ცრუ−პენ−ტე−ლა
ტყუ−ილს თხზავ−და ახალ-ახალს.
ირგვ−ლივ ხალ−ხი ხარ−ხა−რებ−და:
- ფე−რი ფერ−სა, მად−ლი ღმერთ−სო!
ტყუ−ი−ლე−ბის წვი−მა მო−დის,
ნე−ტავ სულ ნუ გა−დი−ღებ−სო!
ლექსი 4 ~ 10 წლის ბავშვებისათვის
სხვა მომხმარებლების აზრით, ეს ლექსი საინტერესო შეიძლება იყოს საშუალოდ 4-დან ~ 10 წლამდე ბავშვებისთვის. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
სოფოს ბლოგი - სინათლის თაობა
უცნაურია,მაგრამ ვფიქრობ, ძირითადი მიზეზი, რის გამოც ვერ ვახერხებთ თანამედროვე თაობის გაგებას - ენერგიის ნაკლებობაა. ახალი თაობა ენერგეტიკულად იმდენად მაღალ სიხშ...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
სამწუხაროდ, სხვა ამავე ზომის ლექსები, რომელიც ამავე კატეგორიებშია, ვერ მოიძებნა | |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
მაისმა ისევ მომიტანა ლაჟვარდი ზღვებიგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ტყეშინესტან კუპრავა |
|
თვალუწვდენელი, დაუსაბამოგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
თუთიყუშიინგა ქორდელი |
 |
ბაჩას კიჭიშოთა ამირანაშვილი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
ასპინძის ომზედბესიკი |
 |
მანანას წერილინოდარ დუმბაძე |
 |
ასოხატულა კუნწულებიგივი ჭიჭინაძე |
 |
ერეკლეს სიზმარივაჟა–ფშაველა |
|
მშობლიურო ჩემო მიწავ!გალაკტიონ ტაბიძე |
