|
გუთნის დედა |
|
ა−მას ი−ქით ვე−ღარ გხნავ, ა−სე უნ−და დაგკარ−გო,
ცხე−ნი დამ−ზან−ტე−ბი−ა დრო მრავალ-გამოვლილი,
გდი−ა თავ ჩა−მოგ−დე−ბით ჩუ−თის წე−ვით მოღ−ლი−ლი.
კვლავ მასც ჰქონ−და ერ−თი დრო რომ რამ−დენს−მე დღი−ურ−სა.
ერ−თის შებ−მით მოჰხ−ნევ−და, არ გა−ი−ბერ−ტყდა ყურ−სა.
ახ−ლა გინდ ა−თი სახ−რეც კაც−მა ზედ და−ამტვ−რი−ოს
მგო−ნი−ა ერ−თი კვა−ლიც რიგ−ზე ვერ გა−აკვ−ლი−ოს.
ნე−ტა−ვი მას დროს, ცხე−ნო, რომ ყელ−მო−ღე−რე−ბუ−ლი,
კუნტ−რუ−შით აბ−რუ−ნებ−დი ბელ−ტებს გან−ხურ−ვე−ბუ−ლი,
ახ−ლა ა−სე მგო−ნი−ა, რა−გინდ თა−ვი ა−წყვი−ტო,
ბაწ−რი−თაც რომ და−გა−ბა, ი−სიც ვე−ღარ ას−წყვი−ტო.
უ−წინ მწვე არ ვი−ტყო−დი, ეს მი−წა მა−გა−რი−ა,
ჩემთ−ვის მა−შინ სწორ ი−ყო ვე−ლი, მთა და ბა−რი−ა,
თუ გო−ნე−ბა−ზე ვი−ყავ, მა−შინვე შე−ვა−ბემ−დი
ჩემ−სა ჩუთს და სიმ−ღე−რით ყა−მირ−საც ლბი−ლებრ ვხნევ−დი.
ზო−გი მი−წა მტკი−ცე−ა, ზო−გი ხმე−ლი, ქვი−ა−ნი,
ზოგს ხირ−ხატს ე−ძა−ხი−ან, ზო−გი ა−რის წყლი−ა−ნი,
მაგ−რამ სულ ტყუ−ვი−ლი−ა, ად−გი−ლით რა იქმ−ნე−ბა,
თუ მხვნე−ლი თი−თონ ვარ−გობს, ყველ−გან ხლტო−მით იხვ−ნე−ბა.
ვინ დას−დევ−და ა−ხო−სა ეკ−ლი−ანს, ძეძ−ვი−ან−სა,
ყველ−გან ვხნევ−დი და ვმკი−დი ნა−ყოფს ბა−რა−ქი−ან−სა,
მაგ−რამ ახ−ლა სი−ბე−რემ მეც გა−მა−წყო არ−ჩე−ვას,
ა−ტყე−ვე−ბულთ ნახ−ნავ−თა ვე−ღარ უ−ბედ გარღ−ვე−ვას.
თუ ად−გი−ლი არ მომ−წონს ვჯავ−რობ, ვშფო−თავ, ვღონ−დე−ბი,
მაგ−რამ ლბილთ ხო−და−ბუნ−თა კვა−ლად ი−სევ ვე−წყო−ბი.
და ი−მა−თაც ა−სეთთა, რომ აბ−რე−შუ−მებრ ბა−ლახს
კრძალ−ვით ძლივ გა−ე−ბედვ−ნოსთ თა−ვის ჩე−ნა იმ ა−ლაგს.
ეჰ, ნე−ტა რა−ღად მინ−და რჩე−ვა ა−ლა−გე−ბი−სა,
რად−განც ღო−ნე ა−რა მაქვს არც ხვნის, არ−ცა თეს−ვი−სა,
ჭა−ბუ−კო მე−გუთ−ნე−ნო! თქვენც ხართ, ვი−ყავ მე ვი−თა.
ა−მისთ−ვის შე−მიბ−რა−ლეთ ცრემ−ლი−სა დათხევი−თა;
და თქვენ, ხო−და−ბუ−ნე−ბო, ჩემს მო−ხუ−ცე−ბულს ცხენ−სა,
ბა−ლა−ხის მო−ძო−ვე−ბით მა−ინც სცემ−დეთ ნუ−გეშ−სა.
თქვენს ხვნა−ზე ხე−ლის ამ−ღე მხო−ლოდ ჭვრე−ტით ვი−ხა−რებ
და თქვენს მწვა−ნე−ზე სრბო−ლით გუ−ლის წყლულს და−ვი−ა−მებ..
ალექსანდრე ჭავჭავაძე
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
