|
მე შენი მგონე |
|
ზილ−ფო ნაშა−ლო, შემაშა−ლო, მკვლელთ დალა−ლო,
მთი−ე−ბო პი−რო, მიჯ−ნურთ მჭი−რო, ბრო−ლო და ლა−ლო,
კეკ−ლუ−ცო, ნა−ზო, შენ ლა−მა−ზო, ბროლ-ფიქალა−ლო!
მე შენ−სა ყა−რიბ−სა მიჯ−ნურ−სა მაქვს სავალა−ლო.
ჰხამს, შენთ−ვის ხელ−მა, სო−ფელს მვლელ−მა, თა−ვი ჭირს ა−როს,
შენ−ნი უწყა−ლო ჰინდ-ლაშქარნი გარ-შეისა−როს,
მათ−გან და−ზი−დულს მშვილდ−სა უძ−ლოს, გულ−სა ისა−როს,
დაჭ−რი−ლი ჰრბო−დეს, ცხო−ვე−ლო−ბა გაიმქისა−როს!
მაგ−რამ უბრა−ლოდ სისხ−ლი შენ−ზედ არს საალა−ლო!
როს მო−გი−ხი−ლე, მყის შე−ვი−ქენ თა−ვისა მტე−რი!
რად არ ვი−ცო−დი, ა−რა გყვან−და შე−ნი სა−ფე−რი?!
ყოვ−ლი მოყ−ვა−რე შენ−გან ჩი−ვის, ყმა−ა თუ ბე−რი!
რა გი−ა−მე−ბის, არ−ვინ ი−ცის, ვსცან ვე−რა ვე−რი!
დრო−ა, თუ მომკ−ლავ შენ, სი−კე−თე დაუთვალა−ლო!
ძნე−ლი ყო−ფი−ლა, და−მაშვ−რალ−სა შეხვ−დეს წყურ−ვი−ლი,
მზი−სა სი−ცხოვ−ლე მი−რას−ჭირ−დეს, შექმ−ნას ურ−ვი−ლი!
ვა ჩემ−სა ბედ−სა! ი−ცი მე ვარ სულ-მიწურ−ვი−ლი;
მიკ−ვირს, რად ა−ღარ და−მა−კარ−ვენ სათ−ნი ბურ−ვი−ლი?
ჰგავს, რომ მოყ−ვა−რე ა−რად გინ−და, მიუთვალა−ლო!
მე შენ−მა თვალ−მა გარ−დამ−ბი−რა, როს გნა−ხე მთვა−რე;
შვიდ−ნი ცი−ურ−ნი მო−ციმ−ცი−მედ არ შე−გა−და−რე;
შე−ნის ბა−გი−სა ორ−ნი მეც−ნეს: ტკბი−ლი და მწა−რე;
ორ-კეცად შე−ნი სიყ−ვა−რუ−ლი თავს და−მა−ფა−რე!
შე−ნი ბე−სი−კი რად და−მაგ−დენ, შეუბრალა−ლო!
ბესიკი
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
