მე შენი მგონე
ზილ−ფო ნაშა−ლო, შემაშა−ლო, მკვლელთ დალა−ლო,
მთი−ე−ბო პი−რო, მიჯ−ნურთ მჭი−რო, ბრო−ლო და ლა−ლო,
კეკ−ლუ−ცო, ნა−ზო, შენ ლა−მა−ზო, ბროლ-ფიქალა−ლო!
მე შენ−სა ყა−რიბ−სა მიჯ−ნურ−სა მაქვს სავალა−ლო.
ჰხამს, შენთ−ვის ხელ−მა, სო−ფელს მვლელ−მა, თა−ვი ჭირს ა−როს,
შენ−ნი უწყა−ლო ჰინდ-ლაშქარნი გარ-შეისა−როს,
მათ−გან და−ზი−დულს მშვილდ−სა უძ−ლოს, გულ−სა ისა−როს,
დაჭ−რი−ლი ჰრბო−დეს, ცხო−ვე−ლო−ბა გაიმქისა−როს!
მაგ−რამ უბრა−ლოდ სისხ−ლი შენ−ზედ არს საალა−ლო!
როს მო−გი−ხი−ლე, მყის შე−ვი−ქენ თა−ვისა მტე−რი!
რად არ ვი−ცო−დი, ა−რა გყვან−და შე−ნი სა−ფე−რი?!
ყოვ−ლი მოყ−ვა−რე შენ−გან ჩი−ვის, ყმა−ა თუ ბე−რი!
რა გი−ა−მე−ბის, არ−ვინ ი−ცის, ვსცან ვე−რა ვე−რი!
დრო−ა, თუ მომკ−ლავ შენ, სი−კე−თე დაუთვალა−ლო!
ძნე−ლი ყო−ფი−ლა, და−მაშვ−რალ−სა შეხვ−დეს წყურ−ვი−ლი,
მზი−სა სი−ცხოვ−ლე მი−რას−ჭირ−დეს, შექმ−ნას ურ−ვი−ლი!
ვა ჩემ−სა ბედ−სა! ი−ცი მე ვარ სულ-მიწურ−ვი−ლი;
მიკ−ვირს, რად ა−ღარ და−მა−კარ−ვენ სათ−ნი ბურ−ვი−ლი?
ჰგავს, რომ მოყ−ვა−რე ა−რად გინ−და, მიუთვალა−ლო!
მე შენ−მა თვალ−მა გარ−დამ−ბი−რა, როს გნა−ხე მთვა−რე;
შვიდ−ნი ცი−ურ−ნი მო−ციმ−ცი−მედ არ შე−გა−და−რე;
შე−ნის ბა−გი−სა ორ−ნი მეც−ნეს: ტკბი−ლი და მწა−რე;
ორ-კეცად შე−ნი სიყ−ვა−რუ−ლი თავს და−მა−ფა−რე!
შე−ნი ბე−სი−კი რად და−მაგ−დენ, შეუბრალა−ლო!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
გადააქციე პასუხისმგებლობა თამაშად
თუ თქვენი შვილი უარს ამბობს რაიმეს გაკეთებაზე, სცადეთ ის თამაშად აქციოთ. „იუმორი და თამაშები ორი ეფექტური საშუალებაა, რაც ხშირად მშობლებს ავიწყდებათ“, ამბობს ზებუკერი. როდესაც საკუთარი ვაჟი სკოლამდელ დაწესებულებაში სწავლობდა, ზებუკერი შვილს ფეხზე ისე აცმევდა, თითქოს იგი ფეხსაცმლის მაღაზიის კლიენტი ყოფილიყო. „ვეუბნებოდი ხოლმე: „კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება ქ-ნი დედიკოს ფეხსაცმლის მაღაზიაში, დღეს შემიძლია შემოგთავაზოთ შესანიშნავი წყვილი ფეხსაცმელი“, ამას სულელური აქცენტით ვეუბნებოდი და ძალიან ერთობოდა“.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ეცეკვებოდა ხეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
გაზაფხულის პირიიროდიონ ევდოშვილი |
 |
გორიაკაკი წერეთელი |
 |
მელიების ქორწილინინო მზესელი |
 |
სიცოცხლემ შხამი მასმიავაჟა–ფშაველა |
|
გამოღმით მე ვარ, გაღმა – შენვაჟა–ფშაველა |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
თეთრი ფარდაელიზბარ გაბუნია |
|
გამებუტე ჟირაფო?ელიზბარ გაბუნია |
 |
ბედისწერის ცხენიგოდერძი ჩოხელი |
 |
ნინო და პიანინონესტან კუპრავა |
 |
ძმური სამსახურინოდარ დუმბაძე |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
|
კლდე და მდინარევაჟა–ფშაველა |
|
მუშის ნატვრააკაკი წერეთელი |
 |
რუსთაველ!ალექსანდრე ორბელიანი |
 |
სუმბული და მწირინიკოლოზ ბარათაშვილი |
 |
ბარდნალალადო ასათიანი |
