თოვლის პაპა
აჩიკო და ლალი ფანჯრიდან იცქირებოდნენ, ნაძვის ხეზე მოპატიჟებულ მეგობრებს ელოდნენ.
- რა კარგი თოვლის პაპა გაუკეთებიათ! - დაანახვა აჩიკომ დას ეზოში წამომდგარი ბერიკაცი.
- მოდი, შინ შემოვიყვანოთ. რა გაუხარდებათ სტუმრებს, ნამდვილი თოვლის პაპა!
- რა კარგი მოიგონე! - ტაში შემოჰკრა აჩიკომ და ორივენი ეზოში გაცვივდნენ.
აჩიკომ თოვლის პაპა გულზე მიიკრა და რის ვაი-ვაგლახით შემოიტანა შინ.
- ყველას მოეწონება, ყველას! - უხაროდათ ბავშვებს და ფანჯარას არ სცილდებოდნენ.
სტუმრებიც მოვიდნენ.
- ნამდვილი თოვლის პაპა გვეწვია, - მიახალა ტოლებს აჩიკომ და მეორე ოთხაში შეუძღვა.
- აბა, სად არის? - აჟრიამულდნენ გოგო-ბიჭები, მაგრამ სადღა იყო თოვლის პაპა? - ნაძვის ხესთან გუბე იდგა.
ბავშვებმა იქაურობა სიცილ-კისკისით აიკლეს.
- სად გაგონილა ოთახში თოვლის შემოტანა? - ჯავრობდა დედა და თან იატაკს წმენდდა.
- თოვლი კი არა, პაპა იყო! - თავი იმართლა აჩიკომ.
- ჰოდა, ტყეში წავიდა საჩუქრების მოსატანად, - აკისკისდა ლალი.
ბავშვები კიდევ უფრო გამხიარულდნენ.
- მაშ, სანამ თოვლის პაპა ტყიდან დაბრუნდება, ლექსები თქვით, იმღერეთ! - უთხრა დედამ ბავშვებს.
სტუმრებმა მოილხინეს.
ამასობაში აჩიკოს და ლალის პაპა სამუშაოდან დაბრუნდა, თეთრებში გამოეწყო, მხარზე საჩუქრებით სავსე ხურჯინი გადაიკიდა და ბავშვებთან შევიდა.
- თოვლის პაპა, თოვლის პაპა! - ატყდა ერთი ჟივილ-ხივილი.
- ხომ ვთქვი, ტყეში წავიდა და საჩუქრებს მოგვიტანს-მეთქი! - ციბრუტივით დატრიალდა ლალი და ბავშვებს სათითაოდ ჩამოურიგა თითო ფერადი კარკუჭანა.
