ქარ−მა მოს−ტა−ცა ჭა−დარს ფო−თო−ლი,-
ოქ−როს ფო−თო−ლი, ოქ−როს ფო−თო−ლი,
ქარ−ში ნე−კერ−ჩხლის ე−ლავს ფო−თო−ლი,-
ლა−ლის ფო−თო−ლი, ლა−ლის ფო−თო−ლი;

ე−ლავს ბა−დახ−ში, შრი−ა−ლებს ფარ−ჩა,
ხის ტოტ−ზე ერ−თი ფო−თო−ლი დარ−ჩა,
თურ−მე ფოთ−ლებ−საც ჰქო−ნი−ათ ე−ნა,-
ამ−ბო−ბენ: -ქარ−თან გვინ−და−ო ფრე−ნა!

ხი−დან ის−კუ−პეს ბო−ლო ფოთ−ლებ−მაც,-
ოქ−როს ფოთ−ლებ−მაც, ლა−ლის ფოთ−ლებ−მაც...
ალ−ბათ ი−მა−თაც უნ−დათ მოლხე−ნა,-
შე−მოდ−გო−მა−ა-ფოთოლთა ცვე−ნა.

ოქ−როს ფოთ−ლებ−მა ლხი−ნი გა−მარ−თეს,
ლა−ლის ფოთ−ლებ−მა ცეკ−ვით გაგ−ვარ−თეს,
ჩა−მო−უ−ა−რეს შრიალ-შრიალით,
გა−ი−ნა−ვარ−დეს ტრიალ-ტრიალით.
რო−ცა ზღაპ−რუ−ლი დამ−თავრ−და ცეკ−ვა,
ცად ი−დუ−მა−ლი გა−ის−მა რეკ−ვა,-
ბზრიალ-ბზრიალით, ტრიალ-ტრიალით
გაფ−რინდ−ნენ სა−დღაც შრიალ-შრიალით.

შე−მოდ−გო−მა−ა ბრძნუ−ლი ა−რა−კით,
ზღაპ−რუ−ლი ხვა−ვით, დი−დი ბა−რა−ქით
და, რა თქმა უნ−და, ოქ−როს ფოთ−ლე−ბით!
და, რა თქმა უნ−და, ლა−ლის ფოთ−ლე−ბით!