ჩემს საყვარელ ქუჩას, წელიწადის ნებისმიერი დრო უხდება, მაგრამ გაზაფხულზე, როცა იასამნები ჰყვავიან, ზღაპრულ გზას უფრო ჰგავს ის მისი საოცარი სურნელებით. სწორედ ამ დროს მიყვარს ხოლმე ბებია-ბაბუასთან სტუმრობა, რადგან ბუნების გაღვიძებისას, სიცოცხლეც იწყებს თავიდან დაბადებას, ხოლო სიცივის გამო სახლებში შეყუჟული ბავშვები, ეზოებს ტოვებენ და ამ ლამაზ ქუჩაზე იკრიბებიან. მათ ჟივილს, თბილი ქვეყნებიდან დაბრუნებული ჩიტების ჭიკ-ჭიკიც ერთვის და გაზაფხულის მელოდიაც იწერება სისუსხეგაპარულ ჰაერში. ნაცრისფერ, მრგვალი ქვებით ნაშენებ გალავნებს, ადგილ-ადგილ ამშვენებს გაზაფხულის ყვავილების სიფერადე, ალვის ხეებიც ცამდე ისე აზიდულან, თითქოს კენწეროთი ღრუბლებს უნდა გაეთამაშონო. გზის ორივე მხარეს პატარა ნაკადულები ჩამოედინებიან რაკ-რაკით, მოსახლეობა მას რუს ეძახის, ისე კი სარწყავად იყენებენ გვალვების დროს. სოფლის დასასრულს, სადაც ახალი სოფელი იწყება გზაგასაყართან, როგორც დარაჯი, თავს ისე იწონებს ეკლესია, ეს ადგილი კი განსაკუთრებით მშვიდია. ახლაც, როცა გაზაფხული ძალას იკრეფს, კვლავ ამ ზღაპრული გარემოსკენ მიმიწევს გული, ვიცი რომ ბავშვები კვლავ აახმაურებენ ქუჩას და იასამნებიც ისევ აყვავილდებიან.