|
ნუგეში |
|
ვი−ყო უმშ−ვი−დეს წარ−სუ−ლის მტე−რი:
შე−ვი−დე უ−ცხო სიმ−სუ−ბუ−ქე−ში,
გა−მომყ−ვეს ლურ−ჯა ცხე−ნე−ბის მტვე−რი.
ვი−ცი, ეს მხო−ლოდ ი−სე იქ−ნე−ბა,
რო−გორც ყო−ფი−ლა ო−დეს−მე ღა−მით:
დათვ−ლა ნა−ბი−ჯის და და−მიზ−ნე−ბა,
ნის−ლი−ან ა−მინდს, ნის−ლი−ან ა−მინდს!
მაგ−რამ ნაც−ნო−ბი ზმა−ნე−ბა ბრო−ლის
მო−ვა: სა−ლა−მი თა−ნამგრძ−ნობ თვა−ლებს!
მას მო−ი−ზი−დავს ხმო−ბა გას−რო−ლის
და შე−ჩე−რე−ბას მე და−მა−ვა−ლებს.
ვი−ცი: პო−ე−ტის გა−ტე−ხილ სა−ხელს
ბრბო არ და−ინ−დობს გა−სა−თე−ლა−ვად,
მაგ−რამ შე−ნი მზე სიბ−ნე−ლეს გა−ხევს
და და−ად−გე−ბა შუბლს ნა−თე−ლი−ვით.
გალაკტიონ ტაბიძე 1916
|
ეს ლექსი არცერთ კატეგორიაში არ არის. | ჩივილი |
ნახატი ლექსები - ამ ლექსის თემაზე შექმნილი ნახატები
ამ ლექსის თემაზე ჯერ არ არის არცერთი ნახატი ატვირთული. იყავი პირველი, ატვირთე შენი ნახატი!
