ბუნების გლოვა
მთათ გუ−ლი, და−წყლუ−ლე−ბუ−ლი
და−ხო−ცილ შვილ−თა მზე−რი−თა,
ერთ−მა−ნერთს მის−წე−ბე−ბი−ა,
წყე−ნა გაზ−დი−ლა წყე−ნი−თა.
დაღვ−რი−ლი გმი−რე−ბის სისხ−ლი
მი−წის გულს ჩასწვ−და ქვე−ვი−თა,
შე−წუ−ხე−ბუ−ლი ნის−ლა−და
ა−მო−ხეთ−ქი−ლა ზე−ვი−თა.
გულ-გაგმირული ბი−ჭე−ბი
გა−ფან−ტუ−ლი−ა ვე−ლა−და, ხარ-ზაქებს ჰგვა−ნან მხე−დარ−ნი,
ხმლე−ბი არ−ტყი−ათ წე−ლა−და.
მტერიც-კი ვერ გა−ი−მე−ტებს
თვის მკვლე−ლებს და−სა−წყევ−ლა−და,
ი−სე−თი ლა−მა−ზე−ბი−ა,
მხო−ლოდ არ−ვინ ჰყავთ მცვე−ლა−და,
და−ხოც−ვილთ არ−ვინა ჰგლო−ვობს,
არ და−წუ−რუ−ლა ცრემ−ლა−და
ქალ-რძლის არ ის−მის ქვი−თი−ნი,
დე−დე−ბის მოთქ−მა მწა−რი−ა,
ჯერ არ ი−ცი−ან დი−აც−თა,
რომ გას−წყდა ხევ−სურთ ჯა−რი−ა:
მტერს შა−ე−ხოც−ნენ ყვე−ლა−ნი,
არ მო−ა−ყივ−ლეს გვა−რი−ა.
სიკვ−დილ−მა სამკ−ლად ჩა−იდ−ვა
მა−თი სი−ცო−ცხლე, ჯა−ნი−ა.
სა−ხელ−საც ე−ჭი−დე−ბო−და,
რომ თან წა−ე−ღო საგზ−ლა−და.
ვერ მო−ე−რი−ვა, აქ დარ−ჩა,
შვი−ლებს გვინ−თი−ა სანთ−ლა−და.
თურ−მე ყვე−ლაფ−რის მმუსვ−რე−ლი
და თან წამ−ღე−ბი ძა−ლა−და,
რომ სა−ხელს ვერ ჰკლავს გმი−რი−სას,
აქვს გუ−ლი გა−სამ−წა−რა−და.
მის გა−მო ბრაზ-მორეული
სიკვ−დი−ლი ჰხდე−ბა ა−ვა−და.
სჯო−ბი−ა, მოკვ−დეს სიკვ−დი−ლი,
მზე ჩა−უ−ვი−დეს შა−ვა−და.
ΙΙ
სამ−შობ−ლო მი−წის მცვე−ლებ−მა
ვერ მო−ა−ხერ−ხეს გაქ−ცე−ვა,
ი−სევ სიკვ−დი−ლი ირ−ჩი−ეს,
ვიდრე-ღა ფი−ცის დარღ−ვე−ვა,
მთა−თა ქე−დე−ბის სა−პოხ−ლად
თა−ვის სისხ−ლისა დაქ−ცე−ვა.
ა−უ−ა−რე−ბელს მტრის ჯარ−სა
აჰ−ხი−რე−ბი−ან ცო−ტა−ნი,
ა−მი−ტომ ფრი−ად მწა−დი−ან,
შე−ვას−ხა ი−მათ ხოტ−ბა−ნი.
სა−ქე−ბარს, სა−თაყ−ვა−ნე−ბელს
ვით შე−ვუთ−ვა−ლო გმო−ბა−ნი?!
ა−მი−ტომ ნის−ლი თავს ად−გათ
წი−თე−ლი სისხ−ლის ფე−რა−და,
და−ხო−ცილთ თავ−ზე დას−ტი−რის
და დე−დათ მა−გი−ე−რა−და.
ამ−ბო−ბენ: მუ−დამ იმ დღე−სა,
რო−დე−საც გას−წყდენ გმი−რე−ბი,
ნის−ლი გაჩნ−დე−ბა, რო−გო−რაც
ძმა ძმას−თან შე−ნა−პი−რე−ბი;
ი−ტი−რებს იმ დღეს, იმ ღა−მეს,
არ უშ−ლის მზი−სა სხი−ვე−ბი.
მერე-კი და−ი−მა−ლე−ბა
უ−ჩი−ნარ მთა−თა ყუ−რე−სა;
დრომ−დე არ იძვ−რის, დრო−ზე კი
სა−ტი−რელს მი−ა−შუ−რებ−სა.
ნის−ლისგან ნაც−რემლ მდე−ლო−ზედ
ა−მო−ი−ხეთ−ქავს ყო−ი−ლი,
ტურ−ფა, სხვა−დასხ−ვა ფე−რი−სა,
ჯა−დოს−ნუ−რა−და ქსო−ვი−ლი.
შორით-კი მოს−ჩანს თეთ−რა−და,
რო−გორც მთა ჩა−მო−თო−ვი−ლი.
დიდ−ხანს არ რჩე−ბა ამ ად−გილს
ტურ−ფა მცე−ნა−რეთ კრე−ბუ−ლი:
თავს ესხ−მით ან−გე−ლოზთ გუნ−დი,
მაღ−ლი−დან მოვ−ლი−ნე−ბუ−ლი.
ან−გე−ლო−ზე−ბი გა−ლო−ბით
ყო−ილთ მოჰკ−რე−ფენ სრუ−ლა−და,
არ გვი−ტო−ვე−ბენ ერთსაც-კი
(ეს მრჩე−ბა გულ−ში წყლუ−ლა−და),
სულ ცა−ში მი−აქვთ ი−მათთვის,
ვინც ძმას ე−წე−ვა ძმუ−რა−და,
ვინც თავ−სა სწი−რავს სამ−შობ−ლოს
და ხდე−ბა და−ტან−ჯუ−ლა−და.
ი−ტყვი−ან, ღა−ლა−ტის გა−მო
თურ−მე და−მარ−ცხდა ლაშ−ქა−რი,
დაჩ−ლუნგ−და სა−ხე−ლო−ვა−ნი
ხევ−სურთ ვა−ჟე−ბის აბ−ჯა−რი.
მტერ−მა კი მა−ხა−რობ−ლა−და
სახლ−ში აფ−რი−ნა ჩა−ფა−რი.
ი−ტყვი−ან - ჩვე−ნი−ვე კა−ცი
მტერს თურ−მე წი−ნა სძღოლია…
ის სა−ცო−და−ვი, ნე−ტა−ვი,
დე−დას რისთ−ვი−სა ჰყო−ლი−ა?!
ბე−ჩავ−მა ი−მის−მა მა−მამ
რისთ−ვის შე−ირ−თო ცო−ლი−ა?
არ სჯობ−და, ვა−ჟის მა−გივ−რად
ძაღ−ლი ჰყო−ლო−და ბრო−ლი−ა?!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
გამოიყენეთ დამამშვიდებელი წიგნები
წაიკითხეთ დამამშვიდებელი წიგნები ბავშვთან ერთად.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ცეკვებოდა ხეეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
არწივივაჟა–ფშაველა |
 |
უნიჭო მუსიკოსებიმანანა ტონია |
 |
ქებათა-ქებააკაკი წერეთელი |
 |
ქალაქი წყალქვეშგალაკტიონ ტაბიძე |
|
კლდე და მდინარევაჟა–ფშაველა |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
ზამთრისპირილუარა ჭანტურია |
 |
თამარ მეფესხალხური |
|
მაინც დავიმსახურეგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ვაზი გვიხმობსნესტან კუპრავა |
|
ქარინესტან კუპრავა |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
კავკაზის მთები მაშუკის მთიდგანალექსანდრე ორბელიანი |
 |
„ან“-ზე სით მოხვალბესიკი |
|
ასპინძის ომზედბესიკი |
 |
სწავლა მოსწავლეთადავით გურამიშვილი |
 |
თითების დავაილია სიხარულიძე |
