მოგონება
დინ−ჯად ჩი−ბუხ−სა ჰსუ−ტავ−და,
და მის წინ ქო−ნის სან−თე−ლი
მკრთა−ლი ნა−თე−ლით ბჟუ−ტავ−და.
მო−ხუ−ცე−ბუ−ლი ჭა−ღა−რა
ფიქ−რებ−ში ი−ყო გარ−თუ−ლი,
ერთს სა−განს დაჰშ−ტე−რე−ბო−და
მი−სი გო−ნე−ბის მარ−თუ−ლი.
იმ−ხა−ნად ამ−ბად გა−ვარ−და:
ა−ა−ზა−ტე−ბენ ყმებ−სა−ო,
ქმა−რი მო−უ−ვა ცოლს სახლ−ში,
ძმა უბ−რუნ−დე−ბა ძმებ−სა−ო.
რა მო−სა−ფიქ−რი საქ−მე−ა,
ჭკვად მო−სა−ტა−ნი ე−სა−ო? _
სთქვა ქა−ი−ხოს−რომ მ−წყრა−ლა−და
და ა−მო−უშ−ვა კვნე−სა−ო.
ჩვენ ა−ღა−რა−ფერს გვკი−თხა−ვენ
ჩვე−ნის საქ−მი−სას, ჰყუ−რობ−თო?!
გვე−უბ−ნე−ბი−ან, თქვენს ყმებ−სა
ა−ვად ე−პყრო−ბით, ჰშუ−რობ−თო
თით−ქოს თუ გან−თა−ვი−სუფლ−დენ,
მა−შინ გვექ−ნე−ბა ძმო−ბა−ო?
მე არ მო−გიკვ−დეთ... უფ−რო−ცა
ჩა−მო−ვარ−დე−ბა−ო მტრო−ბა−ო...
ა−ხალწ−ლის დი−ლა გა−თენ−და, _
ძღვნობა-დღედ ა−რის ცნო−ბი−ლი,
სის−ხამ დი−ლაზე წა−მოდ−გა
ბა−ტო−ნი კე−თილ−შო−ბი−ლი...
ი−მას ძღვნის დარ−დი ა−რა აქვს,
ა−ი−ვან−ზე დგას მდუ−მა−რე, _
და ი−სევ ჩი−ბუხ−სა ჰსუ−ტავს,
სა−ხით ქუ−ში და მჭმუნ−ვა−რე.
შე−ნიშ−ნა, დე−და−კა−ცე−ბი
ე−რე−კე−ბი−ან ვი−რებ−სა...
წყალ−ზე მი−დი−ან, თავშ−ლებ−ში
ჰმალ−ვენ გა−ყი−ნულს ცხვი−რებ−სა.
მათ შე−უ−ძა−ხა: “დე−დე−ბო,
ჩვენ−კენ წა−მო−დით ჩქა−რაო,
უნ−და რამ გა−მო−გი−ცხა−დოთ,
ნუ−ღა ყოყ−მა−ნობთ, კმა−რაო!”
_ ჩვე−ნი ბა−ტო−ნი გვე−ძა−ხის,
უნ−და ვე−ახ−ლოთ, ქა−ლო−ვო,
ი−წყენს და გაგ−ვი−ჯავრ−დე−ბა,
ბა−რემ მოვბ−რუნ−დეთ, ძა−ლო−ვო! _
სთქვა ერთ−მა, სხვა−ნიც დას−თანხმ−დენ,
ვი−რე−ბი მიდგ−ნენ ე−ზო−ში,
ერ−თი მათ−გა−ნი კოჭ−ლობ−და,
ქა−რი თუ სჭირ−და თე−ძო−ში.
მი−ვი−დენ, თა−ვი და−უკ−რეს,
მოკრ−ძალ−ვით დადგ−ნენ გან−ზე−და:
“რა გნე−ბავთ, ჩვე−ნო ბა−ტო−ნო,
ან დაგ−ვი−ძა−ხე რაზედა?”
თა−ვადმა ხმა რო−დი გას−ცა,
ბი−ჭებს უბრ−ძა−ნა მკვა−ხე−და:
“წა−დით და ეხ−ლავ, ამ−წუ−თას,
ამ დიდს ქვევრს ა−მი−ხა−დე−თა;
მოხ−სე−ნით ვი−რებს კო−კე−ბი
და სულ ა−ავ−სეთ ღვი−ნი−თა,
თუ უნ−დათ, ქა−ლებ−საც ას−ვით,
რომ შინ წა−ვიდ−ნენ ლხინითა”.
ას−რულ−და მი−სი ბრძა−ნე−ბა
ი−მა−ვე წუ−თას, დი−ლი−თა,
დი−აც−ნი გა−ო−ცე−ბულ−ნი
ბა−ტონს შეჰსც−ქე−რენ ღმი−ნი−თა.
“რად გიკ−ვირსთ, ჩე−მო დე−დე−ბო!
კი−დევ რა გი−თხრათ, ი−ცი−თო?
დღეს ა−მას ი−ქით მე და თქვენ
უნ−და შე−ვიკრ−ნეთ ფი−ცი−თო:
მე აღა−რა ვარ ბა−ტო−ნი,
თქვენ კი−დე _ ჩე−მი ყმა−ნი−ო,
განთა−ვისუფლებთ ყვე−ლა−სა,
შევთ−ვის−დეთ რო−გორც ძმა−ნი−ო...
წა−დით, უ−თხა−რით მე−ზობ−ლებს
და გა−ა−ხა−რეთ ყვე−ლა−ო,
ღვი−ნოს რომ ჰსვამ−დეთ, ე−სა სთქვით:
მომ−ცე−მი ადღეგრძელაო!”
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
იყავით მოქნილი და ადაპტირებადი
გაითვალისწინეთ, რომ გარემოზე ზრუნვის ჩვევები შეიძლება შეიცვალოს დროთა განმავლობაში, თქვენი ოჯახის საჭიროებების შესაბამისად.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ცეკვებოდა ხეეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
უცნაური სიზმარიმანანა ტონია |
 |
ქართველი ქალიაკაკი წერეთელი |
 |
ამბავს ავწერ ადრინდელსაბესიკი |
 |
მუშაილია ჭავჭავაძე |
|
ბაქია მამლაყინწამანანა ტონია |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
აჩუ, აჩუ ცხენოხალხური |
 |
ჩიტუნამ იას უმღერანესტან კუპრავა |
 |
აქლემილუარა ჭანტურია |
 |
შემოდგომანანა სამხარაძე |
|
ელეგიაილია ჭავჭავაძე |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
გეტერაგალაკტიონ ტაბიძე |
|
„ან“-ზე სით მოხვალბესიკი |
|
ქურდი ბეკომანანა ტონია |
|
ცრემლთა მდინარებესიკი |
 |
შეჯიბრება საღორიის ტყეშინოდარ დუმბაძე |
