ასპინძის ომზედ
დავით სარდლისადმი
ურ−გებ არს ჩემ−გან თქმუ−ლე−ბი!
რუს-ქართ−ველ-კახ−ნი მო−ადგ−ნენ
ა−წყურ−სა, და−რაზ−მუ−ლე−ბი;
მუ−ნით წყალს ლეკ−ნი რჩე−ულ−ნი,
და−ღისტ−ნის ბი−ჭად თნუ−ლე−ბი,
და ოს−მალთ რაზმ−ნი უ−რი−ცხვად,
მათ-თანვე შე−ნარ−თუ−ლე−ბი.
ი−ქი−თი პი−რი მტკვა−რი−სა
და ველ−ნი მე−წა−მუ−ლობ−დეს:
ოს−მალთა დელმა-ბი−ნი−ში
წითელ-ყვითლითა მკუ−ლობ−დეს;
აბ−ჯარ−თა ოქ−რო და ვე−ცხლი
ხვანთქ−რის ხა−ზი−ნას სძუ−ლობ−დეს;
კვლავ ლეკ−თა ყაწიმ-შაშ−ხა−ნა
მცი−რედ−რე ხვა−რაზ−მუ−ლობ−დეს.
რუს−ნი−ცა წითელ-მწვანითა
და ლურ−ჯით შე−ხამ−დე−ბო−დენ:
თითბ−რის ჩან−თა−ნი ბრ−წყინ−ვი−დენ,
ვარსკვ−ლავ−თა ეგ−ვა−ნე−ბო−დენ,
ზარ−ბაზ−ნის გრგვინ−ვა და თო−ფის
ცის კი−დეთ ე−უბ−ნე−ბო−დენ;
თვით მე−ფე, ქართ−ველ და კახ−ნი
ო−მის ხა−ლი−სით ხლდე−ბო−დენ.
ვა−ი! მის დღი−სა მომხ−სენ−მან
ვი−თარ ვინ რით გან−ვა−ქი−ქო?!
ცი−ლი დასდ−ვეს მე−ფეს რუს−თა:
„ჩვენთ−ვის კე−თილს ა−რა ი−ქო!“
ღრა−ფი ჯა−რით გა−მობ−რუნ−და, -
მით სა−ხე−ლი ვე−რა ი−ქო;
სხვა პა−სუ−ხი არ−ვის მის−ცა:
„სი−თაც მო−ველ, წა−ვალ ი−ქო!“
რა ნა−ხეს ლეკ−თა და ოს−მალთ
რუ−სი−სა გამგ−ზავ−რე−ბა−ნი,
წელ-მაგრად შეხვ−დათ ნი−შა−ნი,
ა−უხ−დათ და−ნატ−რე−ბა−ნი!
დაფ-ზურნა-საყვირს უხ−ში−რეს,
შე−იქ−ნა სა−ოც−რე−ბა−ნი:
ვის ჰქონ−დის მკლავ−თა ი−მე−დი,
სრუ−ლად დაჰ−კარ−გეს მცნე−ბა−ნი.
უ−ი−ჭოდ ჰგო−ნეს ლეკ-ოსმანთ
თქვე−ნი−ცა გაბ−რუ−ნე−ბა−ნი;
დას-და−სად დრო−შა გა−იყ−ვეს,
მცი−რე ხანს ჰქონ−დათ ბრჭო−ბა−ნი...
ა−ნაზ−დი ელ−და და−ე−ცათ
ქართლ-კახელთ, ექ−ნათ გმო−ბა−ნი:
ვინ ვის უსწ−რობ−და, მორ−ბო−დეს...
ვი−თა ვთქვა მა−თი მკო−ბა−ნი!
გა−მოვ−ლეს წყა−ლი ოს−მალთა
და აგ−რევ ლეკ−თა ყი−ჟი−ნით;
დე−ლი ბაშ-აღა ლე−ვან−დი
სულ ზედ და−ესხ−ნეს მი−ჟი−ნით:
„დაბ−რუნ−დით, ნუ−ღარ დასდგებით“, -
ხმა ის−მა: - „რას დაგვიჟინით?..“
ერ−თის ხმა ა−სად ე−გო−ნისთ;
შაშ−ხა−ნა მოსწ−ვიმს ჟი−ჟი−ნით.
მა−შინ გულს დაჰ−კარ მჯიღვი−თა
მი−წანი შესძ−რენ რყევი−თა;
ცხენ−მან შე−გა−ტყო შექ−შე−ნა,
შემ−ზა−და ტა−ნი ნძრევი−თა;
თვალ−ნი ნაკ−ვერ−ცხლად შე−გექმ−ნეს,
ა−შეთ−დი სისხლ-მორევი−თა;
ცხვი−რი−სა ნესტვ−თა მოჰქ−რო−დენ.
ქარ−ნი ქვეყ−ნი−სა ნგრევი−თა.
მედგ−რად გა−ქუს−ლე მი−და−მო;
თეთ−რი გე−აჯ−და რბე−ვა−სა;
სახ−ლი−სა შვილ−ნი ი−ხელ−თენ,
ვინ იყვ−ნენ შენ−თან ჩვე−ვა−სა,
ათნი-სამ გი−ნა თუ ოც−ნი
გის−მენდ−ნენ ომ−სა ძლე−ვა−სა...
შავ-გულო, სად ხარ, შენ გე−ტყვი,
ვინ იყ−ვი ჯილ−დო ძლე−ვა−სა!
პირ−ველ მი−მარ−თე წინ-მბრძოლთა
დე−ლებ−თა შუ−ბო−სა−ნა−თა.
ხან გთქვი−ან კა−ცად, ხან მფრინვ−ლად,
ხან გმი−რად პი−ლოს ტა−ნა−თა.
დაჰფ−რი−წენ მათ−ნი წყო−ბა−ნი
ა−ნაზ−დად, მოკ−ლე ხა−ნა−თა,
კვლავ ლე−ვანდთ გარ−დე−ლა−ნა−გე,
მის−ცემ−დი სისხ−ლის ბა−ნა−თა.
დე−ლი ლე−ვანდს ჰკრი,
ლე−ვან−დი ბაშ-აღას მი−უბ−რუ−ნებ−და;
ხმალს გა−ნერკ−ვი−ა მა−შა−ლა,
ძღარ−ბი−ვით ქურქ−ში ბრუ−ნევ−და.
მ−წყურ−ვა−ლე ხმა−ლი და−გერ−თო,
ცა−თა−ცა შე−აძრ−წუ−ნევ−და.
თეთ−რი ტა−ი−ჭი სისხ−ლი−თა
შე−ღე−ბას ა−რა ზრუ−ნევ−და.
კვლავ ი−ქით ლეკ−თა ჩა−უხ−დი,
და−მართ−ნი ცი−სა გრე−ხა−ნი;
წი−ნა ჩა−გისხდ−ნენ დარ−ჩე−ვით
ო−სო−ქოლ და კა−ტე−ხა−ნი;
ერ−თად გა−მოსქ−დის ფინ−დი−ხი,
ვი−თა რა მე−ხის ტე−ხა−ნი;
გარ−და−უბ−რუ−ნენ სა−ფარ−ნი,
მი−ე−ცათ მართ გატე−ხა−ნი.
მოღ−მართ უ−ყივ−ლეთ გაქ−ცე−ულთ;
იც−ნეს ხმა, შედ−გეს შე−ნი−თა;
ყვე−ლა−ი შენთ−ვი დაბ−რუნ−და,
თუ ვინ სად რბო−და ქშე−ნი−თა;
გაქ−ცე−ულთ თა−თართ ვე−ღარ−სით
გა−გასწ−რეს წყალ−სა ცხე−ნი−თა;
ხი−დის ი−სარ−სა მის−ჯა−რენ
სუნ-თათარ-ლეკ−ნი რბე−ნი−თა.
ზოგ−მან შე−მარ−თა ში−ში−თა
წყალს გასვ−ლა უ−ფო−ნო−ბი−თა;
ზოგ−ნი ერთ−მა−ნერთ ოც−დი−ან,
სრუ−ლად მიხ−დილ−ნი ცნო−ბი−თა:
არ ი−ცო−დი−ან, რამც ჰქმნი−ან,
ვერ იყვ−ნენ ჭკუა-ბრძნობითა.
მი−და−მო ჰკაფ−დი უ−წყა−ლოდ;
მჭვრეტ−ნი გა−ქებ−დენ მხნო−ბი−თა
არ მი−ეც გზა−ნი სა−ვა−ლად,
ო−დენ ი−სა−რი სა−ცო−ცად:
ერ−თი რა შედ−გის, უ−კა−ნა
წყალს გარ−და−აგ−დის სა−ხო−ცად.
ძვი−რად შე−ექმ−ნათ თა−ვა−ზი;
მუხლს გეხ−ვე−ოდ−ნენ სა−კო−ცად.
ერ−თისა უ−ი−მე−დო−თა
ქართ−ველთ ა−შო−ე ას-ოცად.
ხრმა−ლი ჩა−ა−გენ მაძ−ღა−რი,
უბრ−ძა−ნეთ ა−ლა−ფო−ბა−ნი.
გახ−და ზრი−ა−ლი, ი−პყრობ−დენ,
ვით ცხო−ვართ სად−მე ჩო−ბა−ნი;
მე−ურ−დუ−ე−თა მოჰყ−ვან−დეს
მათ−ნი გმი−რებ−თა მჯო−ბა−ნი,
მო−უ−ლო−ცევ−დენ მე−ფესა,
ი−ეფ−და კა−ცის ძღნო−ბა−ნი.
ას−რე გახ−შირ−და ბი−ნი−ში,
ვით რი−ყე წით−ლად მსხდო−მი−ა:
სა−ათ−სა ჰყიდ−დენ ყუ−რუ−შად,
ფო−ში რა მო−სან−დო−მი−ა?!
რახ−ტე−ბი ოქ−როს ცურ−ვი−ლი
ცხენს ედ−ვათ მო−სახ−დო−მი−ა,
ტოლომა-ქურქი-კაუხი
ვერ რი−ცხვით მი−სახ−დო−მი−ა.
ცხენ−ნი მოჰყ−ვან−დეს ძვირ−ფას−ნი,
მის−რის ნას−ყი−დი ფლუ−რე−ბით,
წყლის მი−ნა−ქონ−თა ვინ რი−ცხვდა,
მომშთ−ვარ−თა თავ-მოძულებით!
თოფ−ნი და ხმალ−ნი რჩე−ულ−ნი
ყაწიმ-ძეწკვებით კრუ−ლე−ბით.
მა−შინ დაგთქო−დენ შა−ირ−სა
სიბრძ−ნით შემ−წყობ−ნი მკუ−ლე−ბით!
აწ მა−შინდელსა აწ მი−სა რამ−ცა ვი−თა ვთქვა ფე−რი−ა:
მახ−სოვს შეს−რუ−ლი ქა−ლა−ქად, მით ცრემ−ლი თვალ−თა მე−რი−ა!
მიჯ−რით გა−მოჰკ−რებს მნა−ხავ−ნი, ს−წყუ−რო−დათ შე−ნი მზე−რი−ა,
ი−გი−ნი−ცა დაგ−ნატ−რი−დენ, თუ ვინ−ცა ჰყვან−და მტე−რი−ა.
ცო−ტათ ე−სე ნი−შა−ნი და საქ−მე მით გიყ−ბე−დი−ა,
რო−მემ−ცა მიც−ნა, ვის ვი−ნა შო−რად გყავ მო−ამ−ბე−დი−ა,
ო−დიდ−გან მახსრვს მე თქვე−ნი იყ−ვე−ნით ყრმად სა−ხე−დი−ა,
მუ−ნიდ−გან მოღ−მართ ა−ქამ−დის შეგტრ−ფო−დის ყოვლ−თა ბე−დი−ა.
სახ−ლი გუ−ლებ−თა სა−ვაჭ−რო, გედგ−ნეს გმირ−სა−ვებ ტა−ნია,
ნარ−დი−ონს ვარჯ−ნი ლვლარჭ−ნილ−ნი, ღუ−ლამბ−რებ ანატა−ნია,
მუნ შუბ−ლის შა−რავანდობა მზის დის−კოთ ნაჭვრეტა−ნია,
ი−რის ცა−სა ჰფე−რობ−და ცით კრთო−დეს ამარტა−ნია.
ორ−თა−ვე ტოლ−თა ნარ−გიზ−თა შო−რის ვარსკვ−ლავ−ნი თე−მო−ბით,
ტო−პა−ზის ღილ−თა მ−წყურ−ნებ−თა ყო−რან−ნი ჰსცვი−დეს ჩე−მო−ბით,
შა−ბარ−დუხს შუ−რი ე−პოვ−ნა, მო−ნებ−და გუ−გის მრწე−ბო−ბით,
მით თვალ−თა ჩემ−თა ღა−რიბ−თა ცრემ−ლი დაჰფ−რენ−დენ მდე−ნო−ბით,
მზის სვე−ტის პინჯ−თა ნი−ავ−ნი ტკბილ ბერ−ვით მო−აქ−რო−ლებ−დის,
მუნ გა−რე ბრო−წე−უ−ლი−სა წყნარ ზღვებ−თა ზე−დან მჩი−ნობ−დის,
ბა−რაინს მანგ−ნი მო−ეცვ−ნეს, ბა−ლახ−შის ღელ−ვით ლხი−ნობ−დის,
მას გა−რე აშ−კი გიშ−რი−სა სა−სუფ−თეს გულ-მოდგინობდის.
სა−დაფ−თა გა−რე მსხდო−მელ−თა ა−ებ−ნეს თეთრ−ნი ა−ლამ−ნი,
ყაფ−რად შედგ−მულ−სა მარ−მარ−სა ზე ედგ−ნეს წყლულ−თა მალმ−ნი,
ალ−ვა−სა რტო−ნი შეჰფ−რობ−დენ, როსტო−მის განასა−ლამ−ნი,
სამ−სო−ნის ძა−ლო ხელ−თა−ო, ნელ−სა−ვე ცრემ−ლი მა−ლამ−ნი.
ლომ−სა გუ−ლი−თა მკერ−დი−ცა ცის ლო−მის და−გე−ცა−ო−და,
ზურგ−სა მაღ−ნიტ−ნი აღკ−რო−და, ფო−ლად−თა გა−ეხ−მა−ო−და,
მკერდ−თა სიმტ−კი−ცე ან−და−მატს თავის-ებრვე და−ე−ზა−ო−და,
ბეჭ−თა და წელ−თა ნაკ−ვე−თი ინდ კა−ლამთ შე−ნა−ზა−ო−და.
მათ ქვე−შე წვივ−თა ნაკ−ვეთ−ნი და მუხლ−თა ასხ−მუ−ლო−ბა,
სიმტ−კი−ცე ფერხ−თა ირმის-ებრ, ბროლ-თლილად თით−თა წრთვი−ლო−ბა,
ფრ−ჩხილ−თა არ−წივ−ნი ნატ−რი−დეს, ა−ჯი−თა ჰქონ−დის ყრი−ლო−ბა,
სულ დიდ−სა სუ−ლი გფარ−ვი−და, შვე−ნო−დის შენ−თან ზრდი−ლო−ბა.
ზრდი−ლო−ბად კმა−რის შე−ხედ−ვა უ−საქ−მოდ ო−დენ სა−ხი−სა,
სა−ხი−სა და უსა−ხი−სა, ვერ ვის-გან და−ნაზ−რა−ხი−სა,
და−ნაზ−რა−ხი−სა თუ სად−მე, ბრძენ−თა სა−ქე−ბად ა−ხი−სა.
ა−ხი−სა მუფა−რა−ხი−სა, ვა−ი აწ განალა−ხი−სა.
ა−მას სუ−რინ, ა−მად მ−წყუ−რინ, ა−გერ სულ−სა გა−ნა−კი−დეს,
ა−გონ−დე−ბი, ა−ღონ−დე−ბი, ერთ−სა ო−რად გა−ნა−კი−დეს,
ვა−ი ვით არ გხე−დავ, სით ხარ განს−ტყორ−ცი, გა−ნა−კი−დეს,
ეს−რეთ თუ−რე აქვს ყე ყუ−რე სოფ−ლის კვალ−თა გა−ნა−კი−დეს.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
სოფოს ბლოგი - სინათლის თაობა
უცნაურია,მაგრამ ვფიქრობ, ძირითადი მიზეზი, რის გამოც ვერ ვახერხებთ თანამედროვე თაობის გაგებას - ენერგიის ნაკლებობაა. ახალი თაობა ენერგეტიკულად იმდენად მაღალ სიხშ...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
სამწუხაროდ, სხვა ამავე ზომის ლექსები, რომელიც ამავე კატეგორიებშია, ვერ მოიძებნა | |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
შეჯიბრება საღორიის ტყეშინოდარ დუმბაძე |
 |
რატომ?ელენე სალარიძე |
 |
ხელოსანიიოსებ ციცქიშვილი |
 |
მარიამის ჩივილიაზა მდინარაძე |
 |
ნარგიზი და ნარცისილუარა ჭანტურია |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
|
მანანას წერილინოდარ დუმბაძე |
 |
მშობლიურო ჩემო მიწავ!გალაკტიონ ტაბიძე |
 |
„ან“-ზე სით მოხვალბესიკი |
