„ან“-ზე სით მოხვალ
ა−ზი−ად ვმგზავ−რობ ა−რე−სა;
ა−მირ−ბარს ვეყ−მე ავ−თან−დილ,
ა−მოდ რა ლმობია−რე−სა!
ალ−ვი−სა მშვილ−დი შემშ−ვენ−და
ის−რად არ−ყი−სა მხმა−რე−სა;
არ−წივს აფს−კა−სა შე−ვა−გენ,
ჰა−ერს მოფრინვა-მკმა−რე−სა.
ბა−ბი−ლო−ვა−ნით მრე−ბელ−მან
ბას−რა ვი−ხი−ლე, მსუ−რო−და;
ბა−რა−მის ქე−ბა მო−მეს−მა,
ბე−ჟან ვე−მო−ნე ყმუ−რო−და.
ბი−ი−სა მშვილ−დო ფი−ცხე−ლო
ბარდის-ის−რი−სა მძმუ−რო და,
ბრანგვ−სა შეგ−ტყორ−ცე, ბაყვს ე−ცი,
ვის ჩვე−ვით სისხ−ლი გ−წყუ−რო−და!
გუ−ლან−შა−როს მხილ−ველს მგზავრ−სა
გუ−რი−ად მოსლ−ვა მე−ნე−ბა;
გივ−სა ვე−ახ−ლე გო−დერ−ძი,
მაშვ−რალს მსუ−რო−და სვე−ნე−ბა;
გრაკ−ლი მშვილ−დად მაქვს და ის−რად
გი−ა, გმირთ მო−გეხ−სე−ნე−ბა,
გა−ვაზ−სა გუ−ლი გა−ნუ−პე,
ვაკ−მა−ვე სისხ−ლად ცე−ნე−ბა.
დი−გო−რის გარდამრე−ბელ−მან
დვინ−სა მივ−მარ−თე ვა−ნე−ბად;
დი−მიტ−რის თა−ვი ვა−მო−ნე,
და−რის−პან ვახლ−დი ყმა ნე−ბად.
და−რი−ჩი−ნი−სა მშვილდ−ზე−დან
დაფ−ნის ი−სა−რი კმა ნე−ბად.
დე−ვი შე−მაკვ−და, დაყვ−ში−გან
და−ვა−სე დასანანე−ბად.
ევ−რო−პა მევ−ლო სრუ−ლე−ბით,
ზღვით ე−რანს გა−ველ ცურ−ვი−თა;
ე−ლის−ბარ ვნა−ხე, მე−კე−თა,
ევ−სუ−ქი ვახლ−დი სურ−ვი−თა.
ე−ღა−ტის მშვილ−დი უკ−ვირ−დათ,
ეკ−ლის ის−რი−სა ჭურ−ვი−თა;
ელ−ქაჯს ვჰკრი, ე−ნას და−ვას−ვი,
გახ−დის სიცოცხლე-მდურვითა.
ვლა−ხე−თი მოვვ−ლე ყა−რიბ−მან,
ვარ-ციხეს მო−ველ გვი−ა−ნად;
ვა−რამს ვე−სურ−ვე, მი−წოდ−და
ველი−სა−რიონს ჭკვი−ა−ნად.
ვარჯოვნის-მშვილდ−სა მი−ქებდ−ნენ,
ვაზის-ი−სარსა ფრთი−ა−ნად;
ვა−რას განვჰს−წონ−დი ვეგ−ზე−დან,
მწვა−დი ცე−ცხლს მაქვნ−დის მცვრი−ა−ნად.
ზარ−ღანს ვი−ყავ, ჭირ-ხილულმან
და−ვაგ−დე და ზა−ხას მო−ვე;
ზალ−დას−ტა−ნის მოყ−მე−ო−ბა
მე ზუ−რაბ−მან ბე−დად ვჰპო−ვე
ზეთის-ხისა მშვილდ−სა ის−რად
ხე ზმი−ლა−კი შე−უგ−რო−ვე;
ზი−რა−ქას ვჰკარ ზურგ−სა ზე−დან,
ხელთ სი−მარჯ−ვე და−ვახ−სო−ვე.
თა−ბო−რის მთით ჩა−მოს−რულ−მან
თრი−ა−ლე−თი მოვი−ხი−ლე;
თარ−გა−მო−სის მო−ნამ თო−მამ
კა−ცი ვინმ−ცა შე−ვი−ცი−ლე!
თე−ლის მშვილდ−სა ის−რის დარ−გად
თამ−რი სწო−რი შე−უ−კი−ლე ;
თახვ−სა თე−ძო შე−ვა−ლე−წე,
გუ−ლი ცე−ცხლი გა−ნუგ−რი−ლე.
ი−ა−მა−ნე−თით მოს−რუ−ლი
ი−მე−რეთს ვახ−ლავ მე−ფე−სა;
ი−ა−კო−ბი−სად და−მი−წოდს
ი−ო−სებს სიბრძნის-მკრეფესა
ი−ა−სა−მა−ნის მშვილ−დისთვის
ე−ლის ი−სარს ვჰსთლი სე−ფე−სა ;
ი−ა−დონს იდაყვ-მოლეწილს
ჰპო−ე−ბენ სისხლ-ნაჩქეფესა.
კარ−ნუთ კო−ლა−სა მრე−ბე−ლი,
ვმოგ−ზა−უ−რობ−დი მთნე−ბე−ლი;
კვი−რი−კეს ვახლ−დი კი−კო−ლა,
წარსვ−ლი−სა დამ−ვედ−რე−ბე−ლი.
კიპარის-მშვილ−დის მკი−და−ვი,
კირ−კი−ტას ის−რით მსრე−ბე−ლი,
კო−და−ლას კუჭ−სა დამ−სო−ბი,
სა−ხე−ლის ვი−ყავ მკრე−ბე−ლი.
ლვის ვი−ყავ, ლა−ზეთს მო−ველ,
ზღვა, ტყე, ველ−ნი მო−მე−წონ−ნეს;
ლე−ონ მი−ქეს, მას−ცა ვახლ−დი,
ლო−მინ მიხ−მეს, შე−მა−გო−ნეს.
ლიმონის-მშვილდს ლა−ფა−ნის ხე
ქარ−ქაშს ის−რად შე−მი−კო−ნეს;
ლომ−თა ვჰფრეწ−დი, ლა−ვიწს ვლეწ−დი,
ცი−ლი ვერ სით მო−მი−გო−ნეს.
მა−რა−ღით მა−რან−დი−სა−კენ
ჩა−ვიქ−რო−ლე ცხენ-მალობით;
მა−ნუ−ჩარ−მა მიყ−მო მო−სე,
და−მაკ−ვირ−ვა მას−პინძ−ლო−ბით.
მდგნა−რის მშვილდ−სა შე−ვიბ−მი−დი;
მურ−ყანს რა ჰსჯობს მას−რო−ლო−ბით?
მარ−ჯანს მუხლ−სა გა−ნუხვ−რეტ−დი,
ა−რად ვიყ−ვი განმჰსტ−რო−ლო−ბით
ნი−შა−ბუ−რით მალ-მოსწრაფე,
ნუ−ნისს მო−ველ ცხენ-მაშვრალი;
ნებ−როთს ვახლ−დი; „ნარიმანო“
ხში−რად მხად−დის ა−რა წყრა−ლი.
ნა−რინ−ჯი−სა მშვილ−დი მებ−ნეს,
ნარ−დი−ო−ნის ის−რით მთვრა−ლი;
ნიბ−ლი−ას−ცა ნი−კარტს სისვ−რით
გა−ნუ−წო−ნი სწო−რა კრკა−ლი.
ო−ნით წარ−სულს წარმყ−ვა მან−გი,
ორ−ბეთს მიმყ−ვა დი−ა დან−გი;
ო−თარს ვეყ−მე გზით პირ-ზანგი,
მე ო−რეს−ტი, ლო−მის ჭან−გი.
ო−ლეს მშვილ−დი მოკ−ლე თან−გი,
ოს−ტე−რა მჰყვა ის−რად ფრან−გი;
ო−ყარს ორ-მხრივ გარ−დავ−ლან−გი,
ის−რის პირ−სა ვჰხო−ცი ჟან−გი.
პეტრე-ბრუხით პან−კისს მო−ველ,
ყინ−ვის მჩი−ვი ვარდ-ნაზრო−ბით;
პრი−ამს პარ−თენ ვმსა−ხუ−რებ−დი,
თქვენც გას−მი−ათ მე−ფე თხრო−ბით.
პილ−პილს მშვილ−დი გა−მოვჰს−თა−ლე,
ის−რად პან−ტას რა სჯობს რო−ბით!
პი−ლოს პი−რით გა−ნაკ−ვეთ−სა
მი−ვართ−მი−დი სისხლ−თა ღვრო−ბით.
ჟინ−ვანს ყო−ფით მი-რა-მჭირდა,
ჟა−მურს შევვ−ლე ოს−თა ნახ−ვად;
ჟუ−რულს ვეთ−ნე; ჟილბ−ლაზ მარქ−ვა,
უ−ცხოს სჯულ−თა გარ−დამ−სახ−ვად.
ჟვერ−სა ვჰსთლი−დი მშვილ−დად, ჟო−ლა
ის−რად მე−პყრა წა−ნა−მახ−ვად;
ჟორ−ჟო−რაკ−თა ჟრი−ალს ვს−წყვეტ−დი,
ვი−ყავ მთა−თა გარ−დამ−ლახ−ვად.
რუს-თავს გი−ქებ მოს−რუ−ლი და
რე−ხას მდგო−მი სა−ნა−დი−როს;
როს−ტე−ვა−ნას მოყ−მე რო−სან
ველ−სა გა−ველ გა−ნა−პი−როს.
რაფინდის-მშვილდს თა−ვი შეს−წონს,
რო−დის ის−რით გა−ნა−ღი−როს;
რქა-მარტოსა რი−კად შეხვ−და,
ძვალ−ნი მუსრ−ვად გარ−დე−ბი−როს.
სინ−დელ−თი ვნა−ხენ ა−რე−ნი,
სის−ტანს ვე−ახ−ლე ქე−ბულ−სა;
სა−ა−მის ყმო−ბა დამშ−ვენ−და
მე, სე−ფე−დავ−ლედ ხლე−ბულ−სა.
სარ−ვი−სა მშვილ−დი შეშ−ვენ−და
სუმ−ბულთ ი−სარ−თა კრე−ბულ−სა;
სი−რი−ნოზს სასტ−ვენს უმ−ზა−დე,
ვა−ი, მით და−შა−ვე−ბულ−სა!
ტრა−პი−ზონს გი−ქებ რე−ბუ−ლი,
ტან−ძი−ას სტუმ−რად გე−ბუ−ლი;
ტრო−ი−ლის მოყ−მედ ხლე−ბუ−ლი
ტე−რენ−ტი, გმი−რად ქე−ბუ−ლი
ტრე−ვინ−თოს მშვილ−დის თნე−ბუ−ლი,
ტვი−ის ის−რითა სრე−ბუ−ლი,
ტე−ტე−რის ტუჩს კრვით მხრე−ბუ−ლი,
ვარ თა−ვის-იმედებული!
ურბ−ნისს ურ−ვა შე−მო−მად−გა,
უ−რუ−მი−ად ვი−მოგ−ზა−ვე;
უ−შანგ მიხ−მეს, შევე−ახ−ლელ,
უთ−რუთ მიხ−მო, შე−ვეს−წა−ვე.
უ−დის მშვილდ−სა შე−ვიბ−მი−დი
ულპოლვე−ლის ის−რითავე;
უ−ზა−ბარს ვჰკარ, უ−კა−ნა−ნი
განმკ−ვე−თელ−მან გარ−დუ−ტყა−ვე.
ფარ−ფუ−რე−თით ფი−ცხლად მრებ−მან
მი-ცა-ვმართე ფა−რი−ზი−ად;
ფა−რად მიყ−მო კა−ცად კარგ−მან,
ფარ−ნა−ვა−ზად მთქვი−ან დი−ად.
ფა−თა−ლოს−სა ვერჩ−დი მშვილდ−სა,
ფის−ტა ის−რად მქონ−და ღლი−ად.
ფას−კუნჯს ფრთე−თა წა−ვაკ−ვეც−დი,
და−ვი−ნებ−დი გულ-მაგრიად
ქირ−მანს მხარ−ნი ჩა−უ−ა−რენ,
ქო−ისტ−ნი−სა ვძი−ენ გზა−ნი;
ქა−ი−ყუ−ბადს შევე−მო−ნე,
ქე−ქა−ო−ზად შე−ვე−ცა−ნი.
ქლი−ა−ვი−სა მშვილ−დი მეთ−ნეს,
ის−რად ქაც−ვი შე−ვა−თხზა−ნი;
ქურ−ციკს ვჰკვლი−დი, ქედს უგ−ლი−დი,
„შაბაშ“ იყ−ვის ჩემთ−ვის მზა−ნი.
ღარს ღა−რი−ბო−ბა მიმ−ჭირ−და,
ღუ−დას გარ−და−ველ სა−გე−ბად;
ღეკ−ტო−რის ყმო−ბა დამშ−ვენ−და
ღამ−ბარს ყმად და−სა−ქა−დე−ბად.
ღერ−წით−ლის მშვილდ−სა ი−სა−რი
ღოღ−ნო−შო უქ−მენ მზა−დე−ბად;
ღორ−თა ღლი−ა−ნი შევფ−რინჩ−ნი,
მწვა−დი ცე−ცხლს მაქვნ−დის ნა−დე−ბად.
ყო−ბანს ა−ფხაზთ გა−ნა−ზარ−დი
ყიზ−ლარს მი−ველ ბი−ჭი მარ−დი;
ყა−რანს ვახლ−დი, შე−უყ−ვარ−დი,
„ყა−რამანად“, მთქვის თუ: „ჰკმარ−დი“.
ყამბ−როს მშვილ−დად მო−ვი−გარ−დი,
ყა−ვის ის−რით შე−ვა−ფარ−დი;
ყარ−ყანტს ყრონ−ტად და−ვა−კარ−დი,
მაგ−რამ გი−თხრა სხვა−ცა დარ−დი!
შირ−ვა−ნით მრე−ბი,
მტერ−თა სამტ−რე−ბი,
ზღვით მო−ნამხრე−ბი,
ში−რაზს ჩამჭ−რე−ბი;
შა−ი−სა მხლე−ბი,
თავ ქვი−სა მხლე−ბი,
შა−ბურ შემძ−ლე−ბი,
აწ გი−თხრა რე−ბი?
შილ−მის მშვილდ-მთლები,
ის−რად შქერ მთნე−ბი,
თუ ვნა−ხენ მტრე−ბი,
მით შევეყრე−ბი;
შვლის შუბ−ლად მსრე−ბი,
განმასისრე−ბი,
სა−ხე−ლის მკრე−ბი,
ალ−მას ისრე−ბი.
ჩარ−გა−ზე−თით ჩი−ნეთს შე−ველ,
მხილ−ველთ მა−ქეს მიმ−დო ის−რის;
ჩაჩ−ნა−გირ−სა თა−ვი ვაყ−მე,
ჩი−თაღ გე−ტყვი ქე−ბას მის−რის.
ჩქო−ნის მშვილ−დი ჩინ−რის ის−რით
რას−ცა ვჰ−ტყორ−ცე, მოს−რის, მის−რის;
ჩხართ−სა ვჰკლვი−დი ჩახვ−სა ვჰკვრი−დი,
ჰამ−რი ვერ ჰყვეს მა−თის კის−რის.
ციმ−ბირს ყინ−ვა, ძაღ−ლებრ ღრინ−ვა,
ვერ ვი−გუ−ლე, - ცუ−ცხვათს მო−ვე;
ცერც−ვა−ძე−მან ცი−ცი მნა−ხა,
ა−მოს ცე−ცხლით გა−მათ−ბო−ვე.
ცა−ცხვი მშვილ−დად გარე-მებ−ნეს,
ცირ−ცელს ის−რად შე−ვეც−ნო−ვე;
ციყვ−თა ვჰსვრი−დი, ცხვირთ უძრ−ვი−დი,
ტყავ−ნი სყიდ−ვად შე−უგ−რო−ვე.
ძი−რო−ვა−ნით ძეგ−ლევს მა−რე
მო−ვისწ−რაფ−დი დღივ და მთვა−რე;
ძა−მუ−ა−სა შე−ვე−წყნა−რე,
ძაღ−ლუ−ად მთქვა სიტყვა-მწარე.
ძელ-ქვა მშვილ−დად შე−ვი−ხა−რე,
ძეწ−ნი ის−რად ვინაქმა−რე;
ძერ−ძე−რუკ−თა ძარღვ−ნი ვჰბძა−რე,
თა−ვი ა−მით შე−ვაყ−ვა−რე.
წი−ნა−რეხს მყოფ−სა წირქ−ვა−ლი
მი−ქეს; მი−ცა−ველ სწრა−ფი−თა;
წე−რე−თელს გუ−ლი ვა−მო−ნე,
წე−ტად მთქვის ხმი−სა ხა−ფი−თა.
წნო−რის მშვილდ−ზე−დან წა−რო ვჰგე
ის−რად; რას−ცა ვჰკარ, და−ფი−თა;
წე−რო−სა წვივ−თა მლე−წე−ლად
დამთქ−მი−დენ ხმა-დაფდა−ფი−თა.
ჭა−რი სრუ−ლად ვი−ა−ლა−ფე,
ავგ−ვა−ლე და დავჰს−დეგ ჭარ−თალს;
ჭავ−ჭა−ვა−ძეს მი−ვე−მოყვ−რე,
მე, ჭაბუკ-მზე, გე−ტყვით მარ−თალს.
ჭანდ−რის მშვილ−დი ჯავარ-ჯილდი
ჭკუ−ტის ი−სარს ჰშვენ−და ნა−თალს;
ჭა−როს ჭლიკ−სა შე−ვაგ−ლეჯ−დი,
თუ ვინ მომ−ცემთ ა−მით ფარ−თალს.
ხო−რას−ნით მალს ცხენს მჯდო−მე−ლი
აწ ხრე−სილს მო−ველ მდგო−მე−ლი,
ხვა−რაზმშას ყმო−ბის მდო−მე−ლი,
ხოსროვ-შირ მე ვარ რო−მე−ლი;
ხეთ-უფლის მშვილ−დის მთრო−მე−ლი,
ხარ-თუთის ის−რის მზო−მე−ლი;
ხა−ზიდს ვჰკარ ხელ-უკრთომელი,
ხერ−ხე−მალს შე−უც−დო−მე−ლი.
ჴა−დით მთიულ-მოხევეთა
გა−მოვ−რი−დე, ჴოფს მოვ−მარ−თე,
ჴონთქ−რის ყმო−ბა აღ−ვირ−ჩი−ე,
ჴვას−რო სეხ−ნად ვი−წაღ−მარ−თე.
ჴა−დარ−ბა−ნის მშვილდ−სა ის−რად
ჴუმ−ლა კი−ლოდ მი−უ−სარ−თე;
ჴო−ხობს ხში−რად ჴა−კა−და ვჰკრი, -
მნატ−რეს, ვის−ცა გა−ვეწ−ვარ−თე.
ჯა−ნა−ბათს ინდ−ნი
ვნა−ხენ პირ-ბინდ−ნი,
ფრან−გეთს გა−ვა−რენ ჯე−ნე−ვის თე−მად;
ჯა−ან−გირ ვნა−ხე,
ყმა კეკლუც-სა−ხე,
ჯა−მას−პი მარქ−ვა და მთქვის ძმად ჩე−მად.
ჯონჯ−ლის მშვილ−დითა,
ყოვლ−გან ჯილ−დი−თა
და ჯღარდ−ლის ის−რით დავვ−ლი−დი ლე−მად;
ჯე−რანს მორ−ბედ−სა
უშ−ლი−დი ბედ−სა,
ჯი−ღათ ვამსხვ−რევ−დი, მა−ქი−ან ქვე მად.
ჰა−სურვ−თით ჰა−ერ−მო−ნად
მი−ველ, - მაკლ−და, - ი−გიც ვნა−ხე;
ჰას−რათს ვეყ−მე, კაც−სა ტკბილ−სა,
ჰა−რო−ნო−ბით გა−ვეზ−რა−ხე;
დავ−რი−შუ−ლად მო−ვიჩ−მა−ხე,
მშვილდ−სა ხე−ლი ა−ღარ ვა−ხე;
ზღვა-ხმელ-მთანი სრულ დავ−ლა−ხე,
მიკ−ვირს, შემრ−ჩა კი−დევ სა−ხე!
ჵო−ი სო−ფე−ლო [!]
პირ-დამყოფელო!
ჵო−ი, დრკუ−ო, ცრუ−ო! ჵო, მოკ−ლე-კუდო!
ჵო, ვაჲ, ჰა−ი!
ნე−ტარ, ხარ რა−ი!
ჵი გვარი-მწარი, ჵო მრუ−დო, ცუ−დო!
ჵო, ო−დეს გდევ−დეთ,
გულს ქვე-გიფენდეთ!
ჵო, შეხლ−ტი, გვევლ−ტი! ჵო, გვაგ−დებ, მრუ−დო!
ჵო, შენ−სა პირ−სა
ვინ ეტრ−ფის, ტირ−სა!
ჰა−ი, ჰა−ი, გი−ცან, ჵო, ეშ−მა ზღუ−დო!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
სოფოს ბლოგი - სინათლის თაობა
უცნაურია,მაგრამ ვფიქრობ, ძირითადი მიზეზი, რის გამოც ვერ ვახერხებთ თანამედროვე თაობის გაგებას - ენერგიის ნაკლებობაა. ახალი თაობა ენერგეტიკულად იმდენად მაღალ სიხშ...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
სამწუხაროდ, სხვა ამავე ზომის ლექსები, რომელიც ამავე კატეგორიებშია, ვერ მოიძებნა | |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
ბადი ბელიმანანა ტონია |
 |
ავად გახდა ხუთიანიგივი ჭიჭინაძე |
 |
ჭიანჭველაქეთევან კვიტატიანი |
 |
მელიალუარა ჭანტურია |
 |
მერე რაა, რომ საქართველოაოთარ შალამბერიძე |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
მანანას წერილინოდარ დუმბაძე |
