მშობლიურო ჩემო მიწავ!
გა−რე უვ−ლის ნა−თელ მხა−რეს,
მთვა−რი−ა−ნი და მზი−ა−ნი
ზე−ცა აფრქ−ვევს სი−ან−კა−რეს.
ორ ზღვას შუ−ა ძვე−ლისძ−ვე−ლად
სა−ო−მა−რი ი−ყო ლე−ლო -
ის გა−დარ−ჩა და სა−ხე−ლად
ე−წო−დე−ბა სა−ქართ−ვე−ლო.
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ,
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ,
რომ და−ვი−ცავ შენს დი−დე−ბას,
წი−ნა−პარ−თა ძვლებს და−ვი−ცავ!
ას−წით კავ−კა−სი−ის ფარ−და -
ეს ა−მე−რი და ი−მე−რი,
მი−სი “ხე−ლი ხმალს იკარ” და
მი−სი “მრავალჟამიერი”.
მიყ−ვარს მა−რად მხნე და ძმუ−რი
თუ−ში, ფშა−ვი და ხევ−სუ−რი,
ა−ჭა−რა და თრი−ა−ლე−თი.
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ.
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ,
რომ და−ვი−ცავ შენს უფ−ლე−ბას,
შენს უფ−ლე−ბას სისხ−ლით ვი−ცავ!
აღმოსავლეთ-დასავლეთის
გზა მიხვეულ-მოხვეული,
ი−ავ−ნა−ნა მეგ−რელ დე−დის,
ა−ფხა−ზუ−რი, მო−ხე−ვუ−რი,
ლაზ−თა რბე−ვა, სისხ−ლის ტბო−რით
შე−ღე−ბი−ლი ქართლ-კახეთი!
რაჭა-ლეჩხუმია შო−რით,
ახ−ლო - მესხეთ-ჯავახეთი...
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ,
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ,
რომ და−ვი−ცავ შენს ტკბილ ე−ნას,
შენს მშვე−ნი−ერ ჩანგს და−ვი−ცავ!
და ვი−გო−ნებ ი−მე−რე−თის
ომს ვე−ფხვებ−რივს, შინ - ზრდი−ლო−ბას.
მის ჩონ−გუ−რებს და წე−რეთ−ლის
უ−და−რე−ბელ წე−რეთ−ლო−ბას.
“გა−მა−გო−ნე ეგ ხმა ტკბი−ლი,
დაჰ−კარ გრძნო−ბით დაირასა”, -
გა−ნა გუ−ლი ძვე−ლის ჩრდი−ლით
სა−მუ−და−მოდ და−ი−რა−ზა.
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ,
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ.
რომ და−ვი−ცავ ფა−ზი−სის ცას,
სა−ირ−მე−თა ეშხს და−ვი−ცავ!
ა−გერ წი−ნამძღვ−რი−ანთ−კა−რის
ქა−რი არ−ხევს ზვა−რის სა−მოსს,
და ხა−ვერ−დი სავ−სე მთვა−რის
მოჰ−ფე−ნი−ა სა−გუ−რა−მოს.
მე−ცხრა−მე−ტევ! გან−თი−ა−დით
გვე−გე−ბე−ბა ოხვ−რა კაკ−ლის...
ა−ხალ−გაზრ−და გო−ლი−ა−თი
ახ−ლა ავ−სებს ამ და−ნაკ−ლისს.
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ,
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ.
რომ და−ვი−ცავ შენს სი−მაღ−ლეს,
შენს მგზნე−ბა−რე ჩანგს და−ვი−ცავ!
დი−დი გზე−ბით მი−დის ძველ−თა
დი−დე−ბა თუ და−მარ−ცხე−ბა.
ეთ−ვი−სე−ბა ზა−ჰესს მ−ცხე−თა
და ა−რაგ−ვიც ა−რა ცხრე−ბა.
უ−სივრ−ცო−ა დრო−თა სივრ−ცე
და მდი−და−რი - ფე−როვ−ნე−ბა,
მი−სი შრო−მა, მი−სი სიბრძ−ნე,
მი−სი დი−დი ხე−ლოვ−ნე−ბა. -
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ,
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ,
რომ და−ვი−ცავ შენს სი−მართ−ლეს,
სისხ−ლით ნა−პოვნ გზებს და−ვი−ცავ!
მტკვარს დაჰ−ყუ−რებს მაღ−ლით ჯვა−რის
მო−ნას−ტე−რის სი−ა−მა−ყე,
მო−ვი−ა−რე მთა და ბა−რი,
მაგ−რამ მსგავ−სი ვერ−სად ვნა−ხე!
ხუ−როთ−მოძღ−ვარს აქ ჰყავს მცვე−ლი
მე−ო−მა−რი და მგო−სა−ნი,
და ჩუ−ქურთ−მა უფ−რო ძვე−ლი,
ვიდ−რე “ვეფხისტყაოსანი”.
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ.
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ,
რომ და−ვი−ცავ იმ ლექს−თა ხმას,
იმ ჩუ−ქურთ−მის შუქს და−ვი−ცავ!
მი−წა, სა−დაც ვხნავთ და ვთე−სავთ,
მო−კირ−წყლუ−ლი ი−ყო ძვლე−ბით,
მო−ღა−ღა−დე უ−კე−თე−სად.
ვი−ნემ უ−სა−ხე−ლო წლე−ბი.
იმ წარ−სულ−თან რა ძლი−ე−რი
ა−ნა−თებს აქ დრო−ის თვა−ლი -
რა−რი−გად ჩანს მშვე−ნი−ერი
სა−ქართ−ვე−ლოს მო−მა−ვა−ლი!
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ.
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ,
რომ და−ვი−ცავ იმ მო−მა−ვალს.
იმ მო−მავ−ლის მზეს და−ვი−ცავ!
და ხმა−ლი−ვით ბას−რი გრძნო−ბა
ა−რის ფუ−ძე ა−ხალ ხა−ნის,
ჰგავ−დეს რკი−ნას ნე−ბის−ყო−ფა
თვი−თე−უ−ლი ჩვენ−თა−გა−ნის.
გა−მარჯ−ვე−ბის გზე−ბით მი−დის
თვი−თე−უ−ლი დღე ფრთა−მა−ლი,
რომ არ ჩან−დეს კვლავ იმ დი−დი
სი−დუხ−ჭი−რის ნა−ტა−მა−ლი,
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ,
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ,
რომ და−ვი−ცავ შენს მიღ−წე−ვებს,
შე−ნი დრო−შის ფერს და−ვი−ცავ.
ოც−და−ექვ−სი სა−უ−კუ−ნის
წი−ნათ ქმნიდ−ნენ ქარ−თულ ან−ბანს,
ხელ−ნა−წერ−ნი განვ−ლილ დრო−ის
მოგ−ვი−თხრო−ბენ გმირ−თა ამ−ბავს -
სუნთქ−ვა ძვე−ლი წიგ−ნე−ბი−სა,
მშვე−ნი−ერი ძვე−ლი ე−ნა,
სუ−ლი ქართ−ლის ცხოვ−რე−ბი−სა,
რუს−თა−ვე−ლის აღმაფრე−ნა!
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ,
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ,
რომ და−ვი−ცავ უძ−ვე−ლეს განძს,
იმ უძ−ვე−ლეს წიგნს და−ვი−ცავ!
შლა წიგ−ნე−ბის მიყ−ვარს ძვე−ლის,
მშვე−ნი−ერი ძვე−ლი ე−ნა,
კი−დევ - რაც ამ ო−ცი წე−ლის
გა−დი−შა−ლა აღმაფრე−ნა,
რაც ამ−ბა−ვი მო−გუ−გუ−ნე
ამ ან−ბა−ნით ა−წყო−ბი−ლა...
სხვა მე−ო−ცე სა−უ−კუ−ნე
ა−რასოდეს არ ყო−ფი−ლა!
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ,
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ,
რომ და−ვი−ცავ შენს ა−ხალ გზებს,
შენს უ−ახ−ლეს წიგნს და−ვი−ცავ!
ახ−ლა ვე−ღარ გე−ტყვის ბე−დი,
სა−ქართ−ვე−ლო ნა−წა−მე−ბო:
ქართლს გა−ნუდ−გა ი−მე−რე−თი,
სა−კუ−თა−რი სურს სა−მე−ფო.
თემურ-ლენგის ვერ წა−მო−ვა
ვე−ლუ−რო−ბის ხმა და ზა−ხი.
თბი−ლისს რომ არ−ბევ−და ხრო−ვა
ჯალალ-ედინ - ხორეზმ-შაჰის.
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ,
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ,
რომ და−ვი−ცავ შენს მშვი−დო−ბას,
შენს მთა−სა და ზღვას და−ვი−ცავ!
ქარ−მა მიანგრ-მოანგრია
ძვე−ლი ქვეყ−ნის სა−ბუ−და−რი,
აწ სხვაგ−ვარ−ნი ქარ−ნი ჰქრი−ან,
ჩვენ მხა−რე გვაქვს სა−კუ−თა−რი.
ის ვერ ითვ−ლის გმირ−თა მხარ-მკლავს,
ვერც უხ−ვო−ბას გე−ნი−ი−სას,
და ბრ−წყინ−ვა−ლეს ან−თებს ვარსკვ−ლავს -
ვარსკვ−ლავს ა−კა−დე−მი−ი−სას.
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ,
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ,
რომ და−ვი−ცავ ერ−თა ძმო−ბას,
მე−გობ−რო−ბის ფიცს და−ვი−ცავ!
თუ მრა−ვალგ−ზის დანგ−რე−უ−ლი,
კვლავ ბრ−წყინ−ვა−ლე გახ−და მხა−რე,
თუ მო−ე−ღო მეყვ−სე−უ−ლი -
მშე−ნებ−ლო−ბის ნი−აღ−ვა−რი,
თუ ძა−ლე−ბის არ−და−ზოგ−ვა
ა−მე−ტყვე−ლებს თვით ქვა-ლოდებს,
ეგ მისთ−ვის, რომ ჩვენ ე−პო−ქა
ა−ხალ გზის−კენ მოგ−ვი−წო−დებს.
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ,
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ,
რომ და−ვი−ცავ შენს მიღ−წე−ვებს,
შე−ნი დრო−შის ფერს და−ვი−ცავ!
თუ ბუ−ნე−ბის მოკვ−დავ კა−ცებს
გვი−ერთ−დე−ბა აღ−ტა−ცე−ბა,
თუ გვამხ−ნე−ვებს და გვი−ტა−ცებს
გა−ნახლების დი−დი მცნე−ბა,
თუ ყო−ველ დღის მძაფ−რი ჟი−ნი
ა−ხალ სი−მაგ−რე−ებს ა−გებს,
ეგ მისთ−ვის, რომ ჩვენ ლე−ნი−ნი
მუ−დამ წინსვ−ლას გვიქადა−გებს.
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ,
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ,
რომ და−ვი−ცავ შენს სი−მაღ−ლეს,
შენს მშვე−ნი−ერ ჩანგს და−ვი−ცავ!
ქვეყ−ნის მე−ტის მზით ავ−სე−ბა
სა−გა−ნი−ა ჩვე−ნი ზრუნ−ვის,
ჩვენ შევ−ძე−ლით და−ფა−სე−ბა
ჩვე−ნი მძლავ−რი სა−უ−კუ−ნის.
გა−ვი−ა−რეთ სევ−დისმგვ−რე−ლი
გზა−თა სივრ−ცე და სა−ზღვა−რი,
გა−დავ−ლა−ხეთ ღა−მე ბნე−ლი
და ბუ−რუ−სი ყო−ველგვარი.
მშობ−ლი−უ−რო ჩე−მო მი−წავ,
შენს საყ−ვა−რელ სა−ხელს ვფი−ცავ,
გი−ცავ−დი და გი−ცავ მა−რად,
გი−ცავ−დი და კვლავ დაგი−ცავ!
1940
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
Kids.ge-ს რჩევები
არ დაგავიწყდეთ სოციალური უნარების სწავლება - უთხარით, რომ ყოველთვის უყურონ ადამიანის თვალების ფერს. თვალებით კონტაქტის დამყარებით ნაკლები შანსია ბავშვი დაიჩაგროს. იგი დაეხმარება მორცხვ ბავშვს გახდეს უფრო თავდაჯერებული.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
სამწუხაროდ, სხვა ამავე ზომის ლექსები, რომელიც ამავე კატეგორიებშია, ვერ მოიძებნა | |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
პირ ზამბახნიბესიკი |
 |
დევების ქორწილივაჟა–ფშაველა |
 |
ათასად კაცი დაფასდახალხური |
 |
ზოოპარკიიოსებ ციცქიშვილი |
 |
კატა და თაგუნიანესტან კუპრავა |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
მანანას წერილინოდარ დუმბაძე |
|
„ან“-ზე სით მოხვალბესიკი |
