სიკვდილი გმირისა
სოფ−ლად სიკვ−დი−ლი გმი−რი−სა,
რომ ვერ უშ−ვე−ლა ე−ქიმ−მა,
ზის და ჩუ−მა−და ტი−რი−სა.
ვერც მკი−თხა−ვებ−მა უშ−ვე−ლეს,
ვედ−რე−ბამ ი−მათ პი−რი−სა.
მი−ზეზს რად ე−ძებთ სხვა−დასხ−ვას -
დღე-წერა ი−ყო ი−მი−სა.
“აფ−სუს, რა ჯონ−გა წაიქცა!” -
ყვე−ლა ა−მა−სა ჩი−ვი−სა.
ცრემ−ლი აწ−ვი−მა მთა−ზე−და
ტურ−ფამ ცის−კარ−მა დი−ლი−სა...
კუ−ბოს ფიც−რე−ბიც ით−ლე−ბა
მის−რი−ათ ქა−ლის შვი−ლი−სა.
დრო ჩა−მო−უგ−დო მტრის ტყვი−ამ
გა−უღ−ვი−ძა−რი ძი−ლი−სა.
ურ−ჯუ−ლოს გა−უ−ხარ−დე−ბა, -
ლაშ−ქარ−ში ვე−ღარ ივ−ლი−სა.
თავს რომ და−ა−ტყო - ვკვდე−ბი−ო,
ჯა−ლაფთ ა−ნიშ−ნა ხე−ლი−თა,
რომ გა−ეყ−ვა−ნათ კარ−ზე−და
აბჯარ-აბგა−რით მთე−ლი−თა.
სუ−ლის და−ლე−ვა გა−რე−თა
წე−სი−ა ძვე−ლის ძვე−ლი−თა.
ჯერ თა−ვად წა−მო−ი−წი−ა,
ი−დაყ−ვებს იდ−გამს სვე−ტა−და;
სიკვ−დილ−საც ა−რა ჰნებ−დე−ბა:
კერ−პო−ბა ჰქონ−და წე−სა−და.
უნ−და ხმლი−თა სცას მტარ−ვალ−სა,
თუ−კი მო−უ−ვა ხე−ლა−და;
უ−ჩი−ნა−რი−ა, ვის ებრძ−ვის?
სუ−ლი ა−მოჯ−და ყე−ლა−და.
თა−ვის მომ−რე−ვი ვაჟ−კაც−სა
არ−ვინ ე−გო−ნა ქვეყ−ნა−და:
უკ−ვირს, რომ ძალ−მა უ−ჩინ−მა
და−ჯაბ−ნა მეტის-მეტადა;
მტე−რი სცემს, პა−სუხს ვერ აძ−ლევს,
მო−ნას რას−მე ჰგავ ქლე−სა−სა.
მტრის ჯავრს ა−რა სჭამს მხო−ლოდ მით,
არ გა−ა−გო−ნებს კვნე−სა−სა.
მა−მა ამ−კაც−რებს როს−ტი−ა,
გუ−ლი წაჰსვ−ლი−ა დე−და−სა.
ე−ურ−ჩა შვი−ლი მო−ხუც−სა,
მა−მას არ აძ−ლევს ნე−ბა−სა:
ვერ ი−ტანს ვაჟ−კა−ცის ფიქ−რი
გულ−ზე ხე−ლე−ბის კრე−ფა−სა.
სიკვ−დი−ლო, კარ−გის მოკვ−ლისთ−ვის
ნე−ტა ვინ გე−ტყვის ქე−ბა−სა?!
ბე−რი−ძის დი−სა ტი−რი−ლი
სანთ−ლად და−ენ−თო ზე−ცა−სა.
ა−ე−ღო მთე−ლი მთა-ბა−რი
ქალ−თამ−ზის მოთქმა-კვნე−სა−სა.
და−იჭ−რა თმე−ბი გიშ−რი−სა,
ა−თე−უ−ლის ჰგავ კრე−ბა−სა.
ცო−ლის გულ−საც ჰხვდა ლახ−ვა−რი,
თუმც ტი−რილს ვე−რა ჰბე−დავ−სა;
ჩუ−მად ი−ტი−რებს ბე−ჩა−ვი,
რო−ცა ა−რავინ ჰხე−დავ−სა.
ხალხთ ჩვე−უ−ლე−ბა დი−დი−ა:
დევ−სა ჰგავ, რკი−ნის მკვნე−ტავსა!..
დე−რე−ფან−ში წევს ბე−რი−ძე,
თვალ−და−ხუ−ჭუ−ლი, მკვდა−რი−ა.
მშო−ბე−ლი ქვეყ−ნის და−რაჯი
მოკვ−და და ა−ღარ ა−რი−ა.
პირ−ნათ−ლად მი−ვა სუ−ლეთ−სა,
სადც ი−მის წი−ნა−პარ−ნი−ა,
რომ არ უმ−ტყუვ−ნა, ას−რუ−ლა
გმირ−მა გმი−რუ−ლი ვა−ლი−ა.
მკერდ−ზე და−ა−წყვეს ი−მისი
თო−ფი, ფა−რი და ხმა−ლი−ა.
თა−ვით და−უდ−ვეს ხან−ჯა−რი,
ხმალ−შე−უ−ვა−ლი რვა−ლი−ა.
ფეხ−თით უდ−გი−ა ლურ−ჯა−ი,
ორთ უ−პყრავ ლაგ−მის ტა−რი−ა;
ტოტს უ−ცემს. ე−ლის პატ−რონ−სა,
და−უგ−ვი−ან−და მგზავ−რი−ა.
დედ-მა−მას ან−დერძს უ−წი−რავს:
``შან−შეს მი−ე−ცით ხმა−ლი−ა,
სხვის ხელ−ში ნუმც მე−გუ−ლე−ბა,
ღირ−სი სხვა არ−ვინ ა−რი−ა.
ხან−ჯა−რი - ფუნ−ჩა−იშ−ვილ−სა, -
ის კარ−გი მეომა−რი−ა.
ფა−რი და ჯაჭ−ვი - ლე−გა−სა,
ჯერ ომ−ში შეუვა−ლი−ა.
ვი−ნაც პირ−ვე−ლად მი−უხ−დეს
ბახტ−რი−ონს თა−რაქა−მა−სა,
ვი−ნაც კი ა−მო−აშ−ხა−მებს
თა−თარს ცოდ−ვე−ბის ჭა−მა−სა,
ჩემ ცხე−ნი ი−მა−სა ჰყვან−დეს,
ხელ ი−მან უს−ვას გა−ვა−სა,
ა−ლა−ლი ა−რი ი−მა−ზე,
ნურც თქვენ და−უ−წყებთ და−ვა−სა.
თო−ფი - ე−ლიზ−ბარს, ჭრი−ლო−ბით,
მე მგო−ნავ, ი−ყოს ა−ვა−და.
ვინც ჩემს ია−რაღს იხ−მა−რებს
ერთ−გუ−ლად, დაუმცდა−რადა,
ცო−ცხა−ლიც ვამ−ბობ, მკვდა−რიცა:
ღმერთ−მა ახ−მა−როს ალ−ლა−და.
ყვე−ლაის შრო−მამც იქ−ნე−ბა
მშო−ბე−ლი ქვეყ−ნის წამლადა”.
ეს სთქვა და გაჰქ−რა, რო−გო−რაც
შან−დალ−ში ნამწ−ვი სანთ−ლი−სა;
ვე−ნაცვ−ლე ი−მის ბი−ჭო−ბას,
ჭი−რი−მე ი−მის გამდ−ლი−სა!..
საგ−ძა−ლი მის−დევს შა−ვეთ−სა
აქ მოხ−ვე−ჭი−ლის მად−ლი−სა.
შა−ჭირ−ვე−ბუ−ლა სო−ფე−ლი,
ძებ−ნა სჭირ−დე−ბა ბად−ლი−სა:
ვა−ი, რომ ცუ−დი ბევ−რი−ა,
პოვ−ნა ძნე−ლი−ა კარ−გისა!
1899 წ.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
სოფოს ბლოგი - წერილი უკრაინელ დედებს - Лист Українським матерям
ომს გამართლება არ აქვს. ის, დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს. თქვენი და თქვენი შვილების სიცოცხლე ახლა პრიორიტეტია. ისეთი ძლიერები უნდა იყოთ როგორც არასდროს, ისეთი გა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
ქურდი ბეკომანანა ტონია |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
სურათიმანანა კაკაჩია |
 |
მუშის ნატვრააკაკი წერეთელი |
 |
მზეო თიბათვისაგალაკტიონ ტაბიძე |
|
ედარებოდა შეშლილსგალაკტიონ ტაბიძე |
|
ოქროს კბილიმანანა ტონია |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
ასოხატულა კუნწულებიგივი ჭიჭინაძე |
 |
თითების დავაილია სიხარულიძე |
|
მხიარული ზღაპარი ნოტებზემანანა ტონია |
 |
ციყვი და ხავსისქუდა კაცუნათამარ ფხაკაძე |
 |
სწავლა მოსწავლეთადავით გურამიშვილი |
