კავკაზის მთები მაშუკის მთიდგან
1861; ჟურნალი ცისკარი #12
«ა−გერ სა−გუ−ლოვ−ნო, რა მზე ა−მო−ელ−ვარ−დე−ბა!
ა−ნუ სა−ას−პა−რე−ზო დღე, ვი−თარ მო−ებ−ზა−დე−ბა,
მაგ−რამ ა−ღა−რა−ვინ ა−რა−რი−ან შეჯავშნილ-შეზოსტრილნი,
და მო−ოქ−რო−ვი−ლის მუ−ზა−რა−დე−ბით მოხ−დე−ნილ−ნი,
რა−თა ძვე−ლებ−რივ მე−ჩოგ−ნე−ო−ბა ას−ტყდე−ბო−დეს,
რომ ცხენ−თა ნქრე−ვა გად−მო−ე−სი−ა−მოვ−ნე−ბო−დეს,
ვით ფრი−ა−ლოს ქვეშ მჯდო−მა−რე−სა, დამგ−რი−ა−ლებ−დეს ქა−რი,
და მე−ო−რის მხრივ ჩარ−და−ხი−და−მა მშვე−ნი−ე−რი ქა−ლი,
და−მარ−ცხე−ბი−სა ჯილ−დო−სა გა−ი−ღებს,
და ჭა−ბუკს ყელ−ზედ გა−და−ავ−ლებს დამ−ღი−მა−რი.
მა−შინ მი−თხა−რი, ვი−თარ ბედ−ნი−ე−რი იქ−ნე−ბი შენ ჭა−ბუ−კო?»
დღეს დი−ლით, ამ გა−კამ−კა−მე−ბულს, ცის მო−ლაჟ−ვარ−დუ−ლო−ბა−ში,
და−ვი−ნა−ხავ ი−ქით შორ−სა, იმ ჰა−ე−რო−ბა−ში,
კავ−კა−ზი−ის ბორცვთ მო−კი−დურ−თა, თა−ვის ქე−დე−ბით;
თა−ვის და−ხავ−სე−ბუ−ლის თეთ−რის წვე−რე−ბით,
რო−მელ−ზე−დაც მზის შა−რა−ვან−დი და−ნე−ბი−ე−რობს,
და ღვთა−ე−ბის გა−მო−სა−ხუ−ლი დი−დე−ბა,
მე−ტის დაშ−ვე−ნე−ბით, ზედ რო გა−ნის−ვე−ნებს»
«ბრუ−ტოს, ბრუ−ტოს! შე−მოვ−ყუ−რებ შენს თოვ−ლი−ანს სპე−ტა−კოვ−ნე−ბა−სა:
შენს გა−მომჭვ−რეტს მობ−ზინ−ვა−რო−ბა−სა და შენს ა−მა−ყად მო−ღე−რე−ბა−სა!
კავ−კა−ზი−ის მთებს შო−რის თვით მო−ყელ−ყე−ლა−ოდ,
და გმირ-ფალავნებრივ რო შე−მო−გიცრც−ვი−ა ღრუ−ბე−ლი,
ვით ვი−ღა−საც შე−ერ−კი−ნო ტიტ−ვე−ლი!»
«ი−ქით მოძ−მე შე−ნი, მყინ−ვა−რე მთა ა−წოდ−ვი−ლი,
ხელ−სა გაწვ−დენს მკლავ გაშ−ლი−ლი,
შენ−თა−ნა სწო−რად - შე−ნებრ უ−შიშ−რად -
შე−ნებრ აღ−მარ−თუ−ლი, და სდგას შე−ნებტ განძ−ვი−ნე−ბუ−ლი,
რა−თა თოვ−ლე−ბის ზვა−ვე−ბი შე−იგ−ლი−ჯოთ,
და ღრიღ−ლო−ვანს ღრან−ტე−ებ−ში გად−მო−ა−ნარ−ცხოთ,
ზარ ახ−დი−ლის გრგვინ−ვის შეძრ−წუ−ნე−ბით,
რომ შვილ−ნი თქვენ−ნი წარ−მოსთქ−მიდ−ნენ გაკ−ვირ−ვე−ბით,
და ი−ტყოდ−ნენ თა−ვი−ანთ სახ−ლე−უ−ლო−ბა−ში,
რო−მელთ გაშ−ტე−რე−ბით შეჰ−ყუ−რებდ−ნენ მათ მო−ან−ბე−თა
ვით შე−ე−ხეთ−ქეთ ზვავ−ნი, ა−ნუ ხე−ო−ბა−ე−ბი რო−გორ ჩა−მო−ა−ხერ−გეთ.»
«ა−გერ ბორცვთ კლდე−ე−ბი კავ−კა−ზო და ფრი−ა−ლო−ნი,
მდუ−მარ დაყ−მენ−დილ−ნი სვავ−ნი, ზედ რო დაჰ−ფარ−თო−ე−ბენ,
და გა−ფა−ცი−ცე−ბუ−ლის თვა−ლით მძოვრ−სა ე−ძე−ბენ,
რა−თა ჩა−ი−ლუკ−მონ და ჩა−ი−გე−მონ.»
«ა−გერ შორს შეღრ−მა−ე−ბულ−ნი შე−ნი ხე−ო−ბა−ე−ბი:
სა−დაც ყურთ ხმა ა−ღარ ის−მის, მკვირ−ცხლთ მდი−ნა−რეთ ვარ−ვა−რე−ბით,
რო−მელ მთა−ში თავს მო−იკვ−ლენ ზვირ−თი ზვირთ−ზე ქაფთ ჩქა−რე−ბით.»
«შე−ნი არ თა−ნას−წო−რი, გრძლად გა−და−ჯაჭ−ვი−ლე−ბა,
შავ ზღვით კას−პადმ−დე, ი−მი−სი მო−ფერ−ხუ−ლე−ბა,
მო−ი−ტა−ცებს გო−ნე−ბას, გა−წო−ლი−ლო კავ−კა−ზო!
რო−მელ−ზე−დაც მის−ნი ქალ−ნი და−თა−მა−შობთ ნაზ−ნო, და შექ−ცე−ვით და−სე−ირ−ნობთ.
მეც თქვენს ძმა−სა გა−და−მი−ტანთ, მის შეკ−რუ−ლე−ბა−ში და მის შეჭ−მუხვ−ნი−ლე−ბა−ში:
ჯერ მე თქვენ−თან ვმუ−სა−ი−ფობ, ლა−მაზ ა−ხალ მოლ−ზე;
მოლ−ზე მსხდო−მა−რე−ნი და წმი−დას მო−წანწ−კა−რეს წყა−როს პირ−ზე,
მეს−მის თქვე−ნი სა−ნუგეშო სი−ტყვა−ნი!
მი−ამ−ბობთ თქვენ−სა ან−ბავ−სა ა−ქა−მომ−დე.
კარ−გო ქა−ლე−ბო ვინ გი−თხრათ ეგ? —
ა−რის მა−მა−პა−პის სი−ტყვა−ო ეს.
შემდ−გომ მიბრ−ძა−ნებთ და თქვე−ნი ნე−ბი−სა−მებრ
თქვენგ−ნით წა−ვალ კავ−კა−ზის ბორც−ვე−ბის ქე−დებ−ზე;
თუ ნე−ბა მე−ცით, მაშ რა−ღათ გა−მა−მა−ტანთ ცრემლ−სა,
ცრემლ−სა გუ−ლის საკვ−ლავ−სა? —
სდუმთ ქა−ლე−ბო? მაგ და−დუ−მე−ბამ ხომ სულ გა−მიქ−რო,
ვა−ი ჩემს თავს, ახ−ლა გა−მი−წყრე−ბით და მიბრ−ძა−ნებთ:
წა−დი, წა−დი ე−ხე−ტე იმ მთებ−ზე−და რას დას−დე−ო.
რახ ა−სე, მაშ წა−ვალ ი−სევ, წა−ვალ მის კლდე−ებ−ზე,
რო−მელ−ზე−დაც დავ−ნა−დი−რობ ჯიხვთ რქი−ან−თა;
ეგ−რე−თა ვდევ−ნი დიდ−რონთ ირ−მებს ქორ−ბუ−დი−ან−თა,
და ნე−ბი−სა−მებრ მი−მო−ვი−ა−რე−ბი, მთით მთა−ზედ,
მთის ზე−ფი−რო−სის, მორ−ბე−დო−ბის სი−ა−მოვ−ნით....»
«მიყ−ვარს შე−ნი შენ−ზედ შეკ−მა−ზულ−ნი ღრუ−ბელ−ნი,
რო−დი−საც ა−რაზ−მუ−ლებ−რივ შე−მო−გე−მარ−თე−ბის,
და წყნარ-დაზანტებით, რო გცო−ცავს ზედ და გან−გერ−თხმის.»
«მიყ−ვარს შენ−ნი და−გუნ−დე−ბულ−ნი ბნელ−ნი ღრუ−ბელ−ნი,
უფ−რო მა−შინ, — მა−ლა−ნაზდ−ნი ელ−ვა−რე−ბა−ნა რო დაგეგრაგნე−ბა.»
«მიყ−ვარს კავ−კა−ზო, შე−ნი ეს−რე−თი ცე−ცხლებრ აღ−ლაშქ−რუ−ლე−ბა,
და შე−ნი ძა−ხი−ლით ადრტ−ვინ−ვე−ბუ−ლი ღა−ღა−დე−ბა,
ნა−მეტ−ნა−ვად მა−შინ, ო−დეს ცის საყ−ვირ−ნი დაგ−ყი−ვის შენ,
«სად ერთ საყდ−რად სუ−ფევ, კავ−კა−ზი−ის თან შეზრ−დუ−ლო,
და ერ−თი მუც−ლის ძმა ა−რა−რა−ტო!
გემ−დუ−რი და შე−მომ−ძა−ხე, — სად გან−შო−რე−ბულ−ხარ, —
შუბ დაყრდ−ნო−ბილს თეთრ დევ−სა−ვით, რო გა−ვე−ლე−ბულ−ხარ,
რა−თა უ−ამ−ხა−ნა−გოთ იდ−გე და უ−მე−გობ−როდ?
სტირ−დე, სტირ−დე და−ობ−ლე−ბუ−ლი შე ა−რა−რა−ტო;
შენ−სა ძმა−სა მხარს ა−რა უშ−ვე−ნებ და ხწუხ მარ−ტო,
გად−მო−ბუ−კე მა−ინც ა−რა−რა−ტო და აღ−ზა−რი
ი−გი წარღვ−ნის მო−წა−მე, ა−რა−რატზედ დამდ−გა−რი,
ნო−ეს კი−დო−ბა−ნი ი−გი,
რო−მელიცა გად−მო−ვი−დეს ჩემ−თან, სწრა−ფის ქროლ−ვით;
ჩემს მშო−ბელს ქვეყ−ნად, ჩემს გა−და−საყ−ვა−ნად,
რომ მი−სი ჰა−ე−რი, ბუნე−ბა, წყა−ლი კი−დევ გან−ვი−ცა−დო,
და კუკ−ლუც−ნი ქალ−ნიც ვნა−ხო:
სულ−ზედ უფ−რო სუ−ლის სულ−ნი ი−გინი!....
თო−რემ ბედ−მან მომ−წყლა; ა−ღარ მახ−სო−ვან ი−სი−ნი მე,
შენ ა−რა−რა−ტო! წმინ−და ი−ა−კო−ბის ტარბ−ნი
მა−ინც გა−მოგ−ზავ−ნე, ჩე−მი სუ−ლისაგან მკალ−ნი
შე−მუხ−რონ და მოს−პონ, ა−რა−რა−ტო, ა−რა−რა−ტო!»
«ახ! ჩე−მო საყ−ვა−რე−ლო კავ−კა−ზო!
ა−რა წა−დი−ლით საყ−ვა−რე−ლო,
ა−რამედ ძლი−ე−რის ვნე−ბით სა−სურ−ვე−ლო!....,
კავ−კა−ზო მშვე−ნი−ე−რო, და კავ−კა−ზო გან−საც−ვიფ−რე−ბე−ლო!
შენ თეთრ ფრთო−სა−ნი ორ−ბი გა−მო−მიფ−რი−ნე,
და თან შე−ნი სა−უ−ცხო−ე−ბა გა−მო−ა−ტა−ნე;
რა−ო−დე−ნის წლე−ბის მკვარდს გულ−ზედ, ფრთე−ბით დამ−ნი−ა−ოს:
უკვ−და−ვე−ბად მი−ვი−ღო და კვა−ლად გა−მო−მა−ცო−ცხლოს...
გეს−მის ძველთ უძ−ვე−ლე−სი კავ−კა−ზო,
და პირ−ველ ქმნულ კა−ცათ ბუნე−ბათა ბუ−დე−ო!
მე ვარ ძე შე−ნი, — ძე შე−ნი კავ−კა−ზო,
და ძველ ი−ვე−რი−ა−ნე−ლი ქართ−ვე−ლი,
რო−მელიცა ა−მით მო−ვა−მა−ყობ!
შენ გემ−გოს−ნი,
შენ გი−ნატ−რებ,
შენ შე−გამ−კობ,
შენ შე−მოგტრ−ფი,
შენ თაყ−ვან−სა გცემ მო−წი−წე−ბით,
და ახ−ლა ვე−ღარც−კი ვი−ჭერ, რომ არ შე−მოგ−ტი−რო,
სა−ცო−და−ვად და მწა−რად!...
ახ! ვის უ−თხრა? — ე−სე ცრემ−ლი რას ჩა−ი−ტანს თვის უფსკ−რულ−ში.....
რომ−ლი−საც მის აზ−რი გა−ლობს გლო−ვი−თა,
მა−რად ღვთის წი−ნა და−ობ−ლე−ბუ−ლი.
ხომ ჩე−მი გეს−მის. — მაშ გულს არ ილ−მობ? ჰო−ი შენ ღმერ−თო!»
თ. ა−ლექ−სანდ−რე ვახ−ტან−გის ძე ჯ. ორ−ბე−ლი−ა−ნი.
1839-სა წელ−სა.
15-ს სეკ−ტემ−ბერს.
ქ. პი−ა−ტი−გორსკს.
1839 წ.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
Kids.ge-ს რჩევები
გიყვარდეთ შვილები ერთნაირად, მაგრამ მოექეცით განსაკუთრებულად. ბავშვები ინდივიდუალურები არიან.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
ციყვი და ხავსისქუდა კაცუნათამარ ფხაკაძე |
 |
მეხანძრე სპილომანანა ტონია |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
მელია და ციყვილუარა ჭანტურია |
 |
ქუდი ქარშიქეთევან კვიტატიანი |
 |
ორი ხელი-ორი მაჯანესტან კუპრავა |
 |
საწყალი ბაბუანოდარ დუმბაძე |
|
დაჭრილი შველილუარა ჭანტურია |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
„ან“-ზე სით მოხვალბესიკი |
|
ასპინძის ომზედბესიკი |
|
მანანას წერილინოდარ დუმბაძე |
 |
თითების დავაილია სიხარულიძე |
 |
ტყუილების წვიმაგივი ჭიჭინაძე |
