მეხანძრე სპილო
რომ გი−ამ−ბოთ ზღა−პა−რი,
რო−გორ ცუ−დად მო−იქც−ნენ,
და−თო, ზვი−ო, ბა−ქა−რი.
ლაშქ−რო−ბა−ზე წა−ვიდ−ნენ,
განვ−ლეს დი−დი მან−ძი−ლი,
ტყე−ში ცე−ცხლი და−ან−თეს ,
და შე−ათ−ბეს სა−დი−ლი.
თურ−მე მთლად არ ჩამქ−რა−ლა,
მი−ა−ტო−ვეს ნა−ცა−რი,
ნი−ავ−მა და−უ−ბე−რა,-
ტყე−ში გაჩნ−და ხან−ძა−რი.
ცე−ცხლის სუ−ნი პირ−ვე−ლად,
თურ−მე ტუ−რამ გა−ი−გო,
და მთე−ლი ტყე საბ−რა−ლომ,
სულ კი−ვი−ლით ა−ი−ღო.
ი−ქეთ ვე−ფხვი აზ−მუვლ−და,
ვინ კი−ვის?- მე ვუშ−ვე−ლი,-
ა−ბღავ−ლე−ბულ ფურ ი−რემს
მოს−დევს პა−ტა−რა შვე−ლი.
მე−ფე ლომ−სა ე−ახლ−ნენ
კურ−დღლე−ბი და ზღარ−ბე−ბი,
და ყურ−ში უ−ჩურ−ჩუ−ლეს,
სამ−წუ−ხა−რო ამ−ბე−ბი.
მგელს ბო−ლი ჩა−უყ−ლა−პავს,
ციყვ−მა ფე−ხი და−იწ−ვა,
მე−ფე ლო−მო გვიშ−ვე−ლე,
გე−ვა−ლე−ბა დაგ−ვიც−ვა.
ტყეც ყვი−რის და ხმა−უ−რობს,
ტო−ტებს იწვ−დის , ვით ხე−ლებს,
არ დაგვ−ტო−ვოთ ამ ცე−ცხლში,
მე−გობ−რე−ბო გვიშ−ვე−ლეთ!
ნაძ−ვი კვნე−სის, ში−შის−გან,
ცრემ−ლი ჩა−მოს−დე−ნი−ა,
ტყის თავ−ზე კი ღრუ−ბე−ლი,
უკ−ვე შა−ვი ფე−რი−ა.
ლო−მი წა−მო−ი−მარ−თა,
გას−ცა გან−კარ−გუ−ლე−ბა,
სირ−ბი−ლი, რომ არ ი−ცის,
აქ არ−ვინ მე−გუ−ლე−ბა.
ჩქა−რა გა−მო−აღ−ვი−ძეთ,
თუ ვინ−მე−ა მძი−ნა−რე,
ტყი−დან სწრა−ფად გა−ვიქ−ცეთ,
აქ−ვე ა−რის მდი−ნა−რე.
მე−რე წყა−ლი მოვ−ზი−დოთ,
რა−საც შევძ−ლებთ პი−რით,
ვი−ნაც ტყეს გა−და−არ−ჩენს,
ის იქ−ნე−ბა გმი−რი.
ყვე−ლა ტყი−დან გა−მორ−ბის,
დათ−ვი, ზებ−რა, მე−ლი−ა,
ხან−ძა−რი რომ ჩა−აქ−რონ,
მე−ტის−მე−ტად ძნე−ლი−ა.
ეს რა ჭი−რი გვეწ−ვი−ა,
რა დღე დად−გა ა−ვი,
ჩქა−რა ტყეს მი−ვეშ−ვე−ლოთ,
აკ−ვარ−ჩხავლ−და ყვა−ვი.
დამ−ნა−შა−ვე დავ−სა−ჯოთ,
სად ა−რი−ან ბი−ჭე−ბი?
რად და−ან−თეს აქ ცე−ცხლი?,
ა−ჟივ−ჟივდ−ნენ ჩი−ტე−ბი.
ტყე რომ მართ−ლა და−იწ−ვეს?-
რა ვქნათ მა−ი−მუ−ნებ−მა?
გა−და−ხე−დეს ერთ−მა−ნეთს,
გა−უ−ფუჭ−დათ გუ−ნე−ბა.
ჭი−ანჭ−ვე−ლაც ფუს−ფუ−სებს,
ა−რა−ვის არ სცა−ლი−ა,
ცე−ცხლს წყალს ი−სიც აპ−კუ−რებს,
დახ−ტის სწრა−ფად კა−ლი−ა.
კის−რე−ბი დაგ−რეხ−ვი−ათ,
სირ−ბი−ლისგან ჟი−რა−ფებს,
და−ო−თხი−ლი კენ−გუ−რუ,
ჩან−თი−თაც წყალს მი−ათ−რევს.
ეს ხომ ზღვა−ში წვე−თი−ა,
აღ−რი−ალ−და აფ−თა−რი,
იწ−ვის მშობ−ლი−უ−რი ტყე,
ვერ ჩა−აქვ−რეს ხან−ძა−რი.
ა−ქეთ- ი−ქით სირ−ბი−ლით,
უკ−ვე ყვე−ლა და−ოს−და,
სად ი−ყო და სად ა−რა,
უ−ცებ სპი−ლო გა−მოჩნ−და.
მან კი დინ−ჯად, ცხო−ვე−ლებს,
გა−და−ავ−ლო თვა−ლი,
მდი−ნა−რი−დან ხორ−თუ−მით,
ა−მოსვ−რი−პა წყა−ლი.
ა−რის ერ−თი ამბა−ვი,
თავ−ში ცე−მა, ზა−რი,
ხმა−უ−რის−გან მი−წა−საც,
გა−უ−დის ზანზა−რი.
მე−რე ჩვე−ნი სპი−ლუ−კა,
სწრა−ფად წა−ძუნ−ძულ−და,
უღ−რან ტყეს,რომ უშ−ვე−ლოს,
მა−საც ძლი−ერ უნ−და.
ხორ−თუ−მი ზე ას−წი−ა,
გად−მო−უშ−ვა წვი−მა,
ცე−ცხლიც მყის−ვე მი−ნავლ−და,
ლომ−მაც გა−ი−ღი−მა.
ყვე−ლა მად−ლით შესც−ქე−რის,
მდაბ−ლად უხ−რის თავს,
ხე−ე−ბიც კი მად−ლო−ბას,
ა−ტა−ნენ თბილ ქარს.
და დგას სპი−ლო ა−მა−ყად,
ნაძ−ვებ−ში გა−ხი−დუ−ლი,
მართ−ლაც და−იმ−სა−ხუ−რა,
გმირ - მე−ხანძ−რის ტი−ტუ−ლი.
თავ−გან−წირ−ვით მებრ−ძოლ−ნი,
ცხო−ველ−ნიც შე−მი−ქი−ა.
დამ−ნა−შა−ვეთ დას−ჯა კი,
მე თქვენთ−ვის მო−მინდ−ვი−ა.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
არავინ იცნობს თქვენს შვილს თქვენზე უკეთ. მიჰყევით თქვენს ინსტინქტს, როდესაც საქმე ეხება მის ჯანმრთელობას და კეთილდღეობას. თუ ფიქრობთ, რომ რაღაც არასწორია, დიდი შანსია, რომ თქვენ მართალი იყოთ.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
კავკაზის მთები მაშუკის მთიდგანალექსანდრე ორბელიანი |
 |
ციყვი და ხავსისქუდა კაცუნათამარ ფხაკაძე |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
ქურდი ბეკომანანა ტონია |
 |
მამალი და მელიაკუკური გოგიაშვილი |
 |
ბეღურების სატკივარილუარა ჭანტურია |
 |
წელიწადის ოთხი დრონესტან კუპრავა |
 |
*** (ბებო როცა გავაბრაზე)ცირა ტურაშვილი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
მანანას წერილინოდარ დუმბაძე |
 |
ერეკლეს სიზმარივაჟა–ფშაველა |
 |
თითების დავაილია სიხარულიძე |
 |
მშობლიურო ჩემო მიწავ!გალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ასპინძის ომზედბესიკი |
