ილიას მოკვლის გამო
ნუ მი−წამ−ლავთ მო−ხუცს გრძნო−ბას
და ნუ ამ−ბობთ, რაც არ მჯე−რა!..
ნუ−თუ მართ−ლა დღეს გა−და−წყდა
სა−ქართ−ვე−ლოს ბე−დის−წე−რა?
ა−რა, ა−რა!.. მითქმა-მოთქმა -
ეს მშიშა−რა ტყუ−ი−ლი−ა...
ის მშო−ბე−ლი არ მოჰკვ−დე−ბა,
წარ−მო−შო−ბა ვინც ი−ლი−ა!
გრძნო−ბა კვდე−ბა, გო−ნე−ბა კი
ე−კუთვ−ნის წინ, მო−მა−ვალ−სა...
გაჰ−ყავს ხი−დი ცხოვ−რე−ბისთ−ვის
და უ−კა−ფავს გზა და კვალ−სა.
და მი−ტო−მაც, ვინც მოჰკვ−დე−ბა,
გა−ნა ყვე−ლა ითქ−მე−ბა მკვდრად?
ზო−გი ჩა−დის ბნელ საფ−ლავ−ში,
ზო−გი აქ−ვე რჩე−ბა ლამპ−რად.
და ი−ლი−აც არ მომკვდა−რა...
მა−მუ−ლისთ−ვის რჩე−ბა ლამპ−რად,
მა−შინ რო−ცა მი−სი გვა−მი
გა−დიქ−ცე−ვა მი−წად და მტვრად.
რაც კი ჰქონ−და მაღ−ლით ნი−ჭი
ბუ−ნე−ბის−გან მო−ცე−მუ−ლი,
მთლად მი−უძღვ−ნა მისს სამ−შობ−ლოს,
ფი−ან−და−ზად დასდ−ვა გუ−ლი!..
თა−ვი დასდ−ვა ქვეყ−ნი−სათ−ვის,
მიჰ−ბა−ძა ძმებს თავ−და−დე−ბულთ:
მე−ფე−სა და ყი−ფი−ან−სა...
იმ ორ ქართ−ველს, გან−დი−დე−ბულთ!
მაგ−რამ ა−მათ სიკვ−დილ−ში−აც
განსხ−ვა−ვე−ბა ა−რის დი−დი:
უფ−რო მწა−რე და მწვა−ვი−ა,
რო−ცა შინ გკლავს შე−ნივ ფლი−დი!..
მე−ფე მოჰკ−ლეს მონ−ღო−ლებ−მა,
დი−მიტ−რიც მტრის მოკ−ლუ−ლი−ა!..
მაგ−რამ ნუ−თუ შინ ჩვენ−მა−ვე
გა−მოგვ−ტა−ცა ჩვენ ი−ლი−ა?!
ნუ მი−წამ−ლავთ მო−ხუცს გრძნო−ბას!..
ის ქართ−ვე−ლად ა−რა მჯე−რა,
ვინც გა−ბე−და და ი−ლი−ას
და−უ−მოკ−ლა ბე−დის−წე−რა!..
თვით ი−ე−სო მა−ცხო−ვარ−მა,
ვის ხელთ ე−პყრა ქვეყ−ნის გუ−ლი,
თა−ნა−შემ−წედ ა−ირ−ჩი−ა
ა−თორ−მე−ტი მო−ცი−ქუ−ლი.
და მათ−ში−აც გა−ე−რი−ა
გამ−ცე−მე−ლი ის ი−უ−და,
შურ−მა, მტრო−ბამ, ბო−რო−ტე−ბამ
ვი−საც გულ−ში და−ი−ბუ−და!..
მაგ−რამ რჯუ−ლი რჯუ−ლად დარ−ჩა
და ი−უ−და მხო−ლოდ კრუ−ლად.
ა−მას საღმრ−თო ის−ტო−რი−ა
სა−უ−კუ−ნოდ ამ−ბობს სრუ−ლად!..
და მთელ ქართლ−ში რომ გა−მოჩნ−დეს
მო−ღა−ლა−ტე ერთი-ორი,
მსგავ−სი ის−კა−რი−ო−ტე−ლის
და ი−უ−დას თა−ნას−წო−რი,
ა−მით ჩირ−ქი მთელ ქვე−ყა−ნას
გა−ურ−ჩევ−ლად არ ე−დე−ბა!
მხო−ლოდ ხალხს კი, ჭი−რი−სუ−ფალს,
გულ−ში ცე−ცხლი ე−კი−დე−ბა!..
II
ახ−ლა შენ−თან მაქვს საქ−მე, ი−უ−დავ,
წინ წა−მო−დე−ქი! ნუ ი−მა−ლე−ბი!
და ვე−რა−გო−ბით ძლე−ვა−მო−სი−ლი
გა−მო−ა−ჩი−ნე შე−ნი თვა−ლე−ბი!
ღრმა მო−ხუ−ცე−ბულს და ნა−ა−მა−გარს
რომ ჰკლავ−დი, მა−შინ არ გი−თხრა გულ−მა,
გა−რე−შე მტრე−ბის სა−სი−ხა−რუ−ლოდ
ი−სევ მათ−გან−ვე მო−ტყუ−ე−ბულ−მა, -
რომ მაგ სიკვ−დი−ლით ი−მას−თან ერ−თად
შენ გულს უკ−ლავ−დი თვით ქართ−ვე−ლო−ბას
და, შემ−ბღა−ლა−ვი წმინდა-წმინდათა,
ი−ორ−კე−ცებ−დი თვით სა−ძაგ−ლო−ბას?
მაგ−რამ შენ ვინ ხარ? ვინ მოგ−ცა გრძნო−ბა?
ვით ჰე−როსტ−რა−ტემ, დასწ−ვი ტა−ძა−რი
და გე−გო−ნა, რომ ო−რი−ვე მხა−რეს
საშ−ვი−ლიშ−ვი−ლო და−ეც თავ−ზა−რი?
რა შემც−და−რი ხარ!.. თვით ი−ლი−ასთვის
მაგგ−ვარ სიკვ−დილ−ში ა−რის სი−ცო−ცხლე
და სა−ქართ−ვე−ლოს კი ძვე−ლი აღთქ−მა
ის−ტო−რი−უ−ლი მით გა−უ−ახ−ლე.
დრო−ე−ბით დაღ−ლილს და მი−ძი−ნე−ბულს, -
ის გა−მო−ა−ხელს მა−გი−თი თვა−ლებს
და შე−აჩ−ვე−ნებს საშ−ვი−ლიშ−ვი−ლოდ
შე−ნებრ მე−თა−ურს და ნა−ძი−რა−ლებს.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
დაეხმარეთ ბავშვს, იპოვოს აქტიური ჰობი
დაეხმარეთ ბავშვს, იპოვოს ჰობი, როგორიცაა ცეკვა, ტანვარჯიში ან საბრძოლო ხელოვნება.
ეს საინტერესოა! რჩევები-ფსიქოლოგია - მე და ჩემი მასწავლებელი ( მოთხრობა)
ორშაბათი. შემოდგომისფერი დილა იყო... ქარი ეცეკვებოდა ხეებს და აცლიდა გამხმარ, გაყვითლებულ ფოთლებს... ელენე სკოლის გზას მიუყვებოდა, ხანდახან დასვრილ ფეხსაც...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
უნიჭო მუსიკოსებიმანანა ტონია |
 |
ზოოპარკშივასილ გვეტაძე |
 |
ქალაქი წყალქვეშგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
კახეთსვაჟა–ფშაველა |
 |
მნათობთადმიბესიკი |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
ჩოჩორინოდარ დუმბაძე |
|
მიცქირე თვალშიგალაკტიონ ტაბიძე |
|
გაზაფხულივაჟა–ფშაველა |
|
ღამე მთაშივაჟა–ფშაველა |
 |
შემოდგომის სურათებიელენე სალარიძე |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
|
ასპინძის ომზედბესიკი |
|
მხიარული ზღაპარი ნოტებზემანანა ტონია |
 |
სწავლა მოსწავლეთადავით გურამიშვილი |
|
ქურდი ბეკომანანა ტონია |
|
სიკვდილი გმირისავაჟა–ფშაველა |
