მუშა
И не приносит ничего».
I
გოლ−ვი−ან დღე−სა ტფი−ლის−ში−ა შუ−ა ბაზ−რის−კენ
მე ჩა−მივ−ლი−ა... ჩე−მო მუ−შავ, მი−ნახ−ვი−ხარ შენ
კე−დელ−თან მწო−ლი; მხურ−ვა−ლე მზე ზედ დაგ−ყუ−რებ−და,
ჩუ−მი ღი−ღი−ნი შე−ნი ხში−რად გულს მი−წყლუ−ლებ−და.
ნაღვ−ლი−ან ხმა−ში სულ ის−მო−და შე−ნი ცხოვ−რე−ბა,
დღი−ურ ლუკ−მისთ−ვის ტანჯ−ვა, შრო−მა და მწუ−ხა−რე−ბა.
ვი−ნა ხარ შე−ნა, ჩე−მო ძმა−ო? სი−დამ მო−სულ−ხარ?
ბა−ტო−ნის მათ−რახს ვერ გა−უ−ძელ, გა−მოქ−ცე−ულ−ხარ,
მო−შო−რე−ბულ−ხარ ჯა−ლა−ბო−ბას, შენ−სა სახლ-კარსა,
მინ−დორს მა−მე−ულს და შეჩ−ვე−ულს მი−წა−სა, წყალ−სა?
თუ უ−ნებ−ლი−ეთ გად−მოგ−ტყორც−ნა მუხ−თალ−მა ბედ−მა,
ან მო−გი−ტა−ცა სხვა კაც−ზე−და მაც−დურ ი−მედ−მა?
აქ სად მო−სულ−ხარ?.. რაც დაჰ−კარ−გე და რაც დას−ტო−ვე,
მის მა−გი−ე−რი ტფი−ლის−ში−ა, ა−ბა რა ჰპო−ვე?..
II
ა−ი ტვირთ-ქვეშა მო−კა−კულ−ხარ, საბ−რა−ლოვ, შე−ნა!
ოფ−ლი წურ−წუ−რით პა−ტი−ო−სან შუბ−ლით გეღვ−რე−ბა,
შე−გუ−ბე−ბუ−ლის სუ−ლის ის−მის დაღ−ლი−ლი ქშე−ნა,
მიხ−ვალ, სა−წყა−ლო, ტო−მა−რის ქვეშ მუხლთ გე−კე−ცე−ბა!..
ვინ შე−გიბ−რა−ლებს?.. ა−გერ მოჰქ−რის დიდ−კა−ცის დროშ−კა,
შენს პირ−და−პი−რა ი−გი მორ−ბის და−უ−დევ−ნე−ლად,
ა−გერ წა−მოგწვ−და, და−გე−ჯა−ხა — და, რო−გორც კო−კა,
შენ — კერ−ძო ღვთი−სა — არ და−გინ−დო და−სამსხვ−რე−ვე−ლად...
შენ გარ−დი−ქე−ცი ტო−მა−რი−თურთ და გამვ−ლელ ხალხ−მა
მაგ შენ ყო−ფა−ზედ ი−წყო უგრძ−ნოდ მაღ−ლა ხარ−ხა−რი...
რასც მა−შინ ჰგრძნობ−დი, ყო−ვე−ლი სთქვა მწუ−ხარ−მა თვალ−მა:
შენს დუ−მილ−ში−ა ი−ყო ღვთი−სა რისხ−ვი−სა ზა−რი!
ი−მავ დუ−მი−ლით მიხ−ველ, წე−ვა და−უ−წყე ტვირთ−სა,
ძარღვ−ნი გა−ლურჯდ−ნენ შენს სა−ხე−ზედ, თით−ქო სკდე−ბი−ან,
სწევ, ვერ ე−წე−ვი, — გე−კარ−გე−ბა შენ საზრ−დო დღი−სა...
ხალ−ხი გი−ყუ−რებს — და ა−რა−ვინ ა−რა გშვე−ლი−ან!..
III
ა−ჰა, მიხ−ვე−დი, მი−უ−ტა−ნე ტვირ−თი პატ−რონ−სა,
რუ−სულ ფა−რაჯის კალ−თით შუბლ−ზე იწ−მენ−დავ ოფლ−სა,
გა−ნივ−რად იძვ−რის დი−დი მკერ−დი სიგ−რი−ლე−ში−ა,
იც−დი, სა−წყა−ლო! — შე−ნი ლუკ−მა ი−მის ხელ−ში−ა!..
ხში−რად ამ ლუკ−მის მთლად მო−ცე−მაც ი−მას შენთ−ვის ჰშურს,
ხში−რად ფასს გიკ−ლებს შიშ−ველს, მში−ერს, მ−წყურ−ვალს, უ−ბე−დურს...
”ნუ მი−ტეხ ლუკ−მას, — ე−უბ−ნე−ბი, — ღმერთ−საც შე−ხე−დე!
მე ე−გე ლუკ−მა პი−რუ−ტყვსა−ვით ზიდ−ვით ვიყიდე”.
შენ უ−ღო−ნო ხარ... და უ−ღო−ნოს კა−ცი იბ−რიყ−ვებს,
მდი−დარს მეტს მის−ცემს, შენ კი გროშ−ზე შე−გევაჭრება,
ვი−საც არ უ−ჭირს, მას გა−აძ−ღობს — და შენ კი გიკ−ლებს,
შენ, რო−მელ−სა−ცა ერ−თის გრო−შით დღე გე−მა−ტე−ბა.
ეგ−რეთ დას−ჯი−ლი უ−სა−მართ−ლოდ ბევრ−ჯერ წა−მოხ−ვალ
და, თუ და−ღამ−და, თავთ და−იდებ ერთ−გულ კურ−ტან−სა
და სად−მე ქვებ−ზედ მი−ეგ−დე−ბი იმ ფიქ−რით, რომ ხვალ
ი−სევ ამ-რიგად გა−ნაგრ−ძე−ლებ უღმრ−თო შრო−მასა.
IV
შენ სი−ცო−ცხლე−სა და−ა−ღა−მებ ეს−რეთს შრო−მაში,
კა−ცი კა−ცუ−რად ვერ ი−ცხოვ−რებ ვერც ერთ−სა დღე−სა...
მე−რე, ვინ ი−ცის, რო−მელ ქოხ−ში, რო−მელ სარ−დაფ−ში
და−უ−წყებ ბრძო−ლას სა−სიკვ−დი−ლოდ მო−სულ−სა სენ−სა.
მარ−ტო ეგ−დე−ბი და ლე−ი−ბად გექ−ნე−ბა ნამ−ჯა
და სა−ხუ−რა−ვად, თუ კი მოგყ−ვა, რუ−სის ფა−რაჯა!
მარ−ტო ი−ცო−ცხლებ და მარ−ტოცა, ძმა−ო მოჰკვ−დე−ბი!
ჯა−ლა−ბი შე−ნი ვერ და−გას−ხამს მდუ−ღა−რე ცრემლ−სა,
ვერ დაგ−ტი−რე−ბენ საბ−რა−ლო−ნი შე−ნი შვი−ლე−ბი,
ა−მა−ოდ მათ−კენ სიკვ−დი−ლის ჟამს გა−იწვდი ხელ−სა.
მოჰკვ−დე−ბი და მსწრაფლ ჩაგ−ჭე−და−ვენ სა−კა−ცე−ში−ა,
უც−რემ−ლოდ, ძმა−ო, ჩა−გიშ−ვე−ბენ სა−მა−რე−ში−ა!
ეგ−რეთ უბ−რა−ლოდ გა−ფუჭ−დე−ბი, — და ჩვენ ხსოვ−ნა−სა
ა−რაფერი არ მო−ა−გო−ნებს შენს ”აქ” ყოფ−ნა−სა.
12 ივლისი, 1860 წ. პავლოვსკი.
ლექსი 12 წლის და უფროსი ბავშვებისათვის
სხვა მომხმარებლების აზრით, ეს ლექსი საინტერესო შეიძლება იყოს საშუალოდ 12-დან ~ 16 წლამდე ბავშვებისთვის. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
სოფოს ბლოგი - წერილი უკრაინელ დედებს - Лист Українським матерям
ომს გამართლება არ აქვს. ის, დაუყოვნებლივ უნდა შეწყდეს. თქვენი და თქვენი შვილების სიცოცხლე ახლა პრიორიტეტია. ისეთი ძლიერები უნდა იყოთ როგორც არასდროს, ისეთი გა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
ბელი და სანდლებიმანანა ტონია |
 |
ქართველი ქალიაკაკი წერეთელი |
 |
დილა ასე დაიწყეთამარ ფხაკაძე |
 |
იმედი საზიკაულივაჟა–ფშაველა |
 |
აღვახვამ ქებად ბაგესაბესიკი |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
მუმლი მუხასაოხალხური |
 |
გაზაფხულივასილ გულეური |
 |
ბებოს გავახარებ!ელიზბარ გაბუნია |
|
ფუტკარიაკაკი წერეთელი |
 |
*** (კანფეტები მიყვარს ისე)ქეთევან კვიტატიანი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
|
ამირანივაჟა–ფშაველა |
|
„ან“-ზე სით მოხვალბესიკი |
|
ციყვი და ხავსისქუდა კაცუნათამარ ფხაკაძე |
 |
მესაფლავეგალაკტიონ ტაბიძე |
|
ტყის სამართალიმანანა ტონია |
