იმედი საზიკაული
შა−დე−დე−ბუ−ლი შხა−მი−თა,
ცრემ−ლი არ მოს−დის თვა−ლებ−ზე,
გვა−ეჭ−ვი−ა−ნებს ა−მი−თა...
რკი−ნის გუ−ლი აქვს ვაჟ−კაც−სა,
ცრემლს გულს−ვე ას−მევს ჯა−მი−თა,
საქ−ვეყ−ნოდ დარდ−სა არ გაჰ−ფენს,
ა−მო−ნა−დუ−ღარს გვა−მი−თა!
ვაჟს სიბ−რა−ლუ−ლი არ უნ−და,
არც ვის გე−ნუ−კავსთ ა−მი−სად...
დრო-და დრო ა−მო−იხვ−ნე−შებს
მა−ნუ−გე−შებ−ლად თა−ვი−სად.
შა−ი−ბუ−რე−ბა ნაღვ−ლი−თა,
რო−გორც მყინ−ვა−რი ნის−ლი−თა,
ამშ−ვე−ნებს თავ−სა, ვით მოყ−მე,
მტერ−ზე ხმალ-და-ხმალ მისვ−ლი−თა.
სოფ−ლი−სა, თე−მის ავ-კარგი
კვლავც უ−ტა−რე−ბავ კის−რი−თა;
ბევრს ა−რი გადმონაყა−რი,
ეხ−ლაც გულ−მაგ−რობს ი−მი−თა.
- მტერს ხომ არ და−უ−მარ−ცხე−ბავ,
სირ−ცხვი−ლი შა−უჭ−მე−ვი−ა?
იქ−ნე−ბა გმი−რი უ−ებ−რო
ურ−ჯუ−ლოს და−უძ−ლე−ვი−ა?
ტყვედ მის ცოლ-შვი−ლი წა−უს−ხამ,
სახლ-კა−რი და−უქ−ცე−ვი−ა?
სა−ზი−კა−უ−რის ქავ-ცი−ხეც
და−უშ−ლავ, და−ურღ−ვე−ვი−ა?
- ძმო−ბამ, ჯერ წარ−ბი ი−მისთ−ვის
ა−რა−ვის შა−ურ−ხე−ვი−ა!
- მაშ რა ახვ−ნე−შებს ვაჟ−კაც−სა?
რად ზის კარ-დაკეტილშია?
ხმას ა−ღარ ი−ღებს, ერთ−თა−ვად
ყა−ლი−ო−ნი სჩრავ პირ−ში−ა?
ა−ღარც საგ−ლო−ვოდ სამ მი−დის,
ა−ღარც გვი−ნა−ხავ ლხინ−ში−ა?!.
სულ მუ−დამ რო−გორ ვავ−ლი−ოთ
ლაშქრობა-გასაჭირშია?!
იქ−ნე−ბა სიზმა−რი ნა−ხა,
ლი−შან და−უდ−გა ცუ−დი−ა -
ეზ−მა−ნა, ბე−დი ფშა−ვი−სა
სამა−რის კარ−სა ჰყუ−დი−ა?
იქ−ნე−ბა შვი−ლი მო−უკვ−და,
ნასახელა−რი გუ−ტი−ა?
- შვი−ლიც მთე−ლი ჰყავს, დე−და−ცა,
ცი−ხეც ყელ−მაღ−ლობს ი−სე−ვა,
ა−გე−ბულს მწვა−ნის ლო−დე−ბით,
ვერ ჰზა−რავს მტრე−ბის მი−სე−ვა.
- რად ჰმა−ლავს ვაჟ−კა−ცის დარდ−სა,
გვი−თხარ, რად სტი−რის, რა−ზე−და?
ვაჟ−კა−ცის დარ−დის შა−ტყო−ბა
სხვა−საც მა−იყ−ვანს ჭკვა−ზე−და!..
- შვილს ვინ ახ−სე−ნებს, ან ცოლ−სა?
მე−ტი დარ−დი აქვს მა−ზე−და:
ცხე−ნი მა−უკვ−და ლურ−ჯა−ი,
ა−ღარა ჯდე−ბა სხვა−ზე−და.
ხატ−ში მით ა−ღარ მო−ვი−და,
ა−ღარ ჩა−მოჯ−და ჯარ−ზე−და.
რით-ღა წა−ვა−ლის ლაშ−ქარ−სა,
ლე−კებს რით გაჰყ−ვეს კვალ−ზე−და?
ვინ-ღა შა−აშ−რობს ტყვე−ებ−სა
ცრემლს, ჩა−მომ−დი−ნარს თვალ−ზე−და?
და−ჩაგ−რუ−ლე−ბის საშ−ვე−ლად
ხელს ვინ და−ი−დებს ხმალ−ზე−და?!
ცხენს გა−უ−თხა−რა სა−მა−რე,
და−მარ−ხა თა−ვის ხე−ლი−თა,
და−ულ−ბო ლურ−ჯას ლო−გი−ნი
მომსქდა−რის ცხა−რის ცრემ−ლითა.
არ გაჰხ−დის სვავ−თა საჭ−მე−ლად,
ყორ−ნე−ბის სა−წიწ−კა−რა−და
ნიავ-ქა−რივით მო−ა−რულს
რო−გორც მთას, ეგ−რევ ბა−რა−და,
ხშირ-ხშირად მხედ−რის მიმ−ტან−სა
ა−ვის და−ღისტ−ნის კა−რა−და.
ცხენს გლო−ვობს სა−ზი−კა−უ−ლი,
ი−მი−ტომ ა−რის ა−ვა−და!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
ისარგებლეთ ყურადღების გადატანით
გადაატანინეთ თქვენი სკოლამდელი ასაკის ბავშვს ყურადღება, თუკი იგი დივანზე ხტება ან დას ართმევს თოჯინებს. შესთავაზეთ მას სურათის დახატვა ან მოკლე მოთხრობის ერთად წაკითხვა.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
ბელი და სანდლებიმანანა ტონია |
 |
მზე-ჭაბუკ ორბელიანზედბესიკი |
|
მელას ფუჭი ოცნებამანანა ტონია |
|
აღვახვამ ქებად ბაგესაბესიკი |
 |
მოგონებავაჟა–ფშაველა |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
|
ხევზედ მიდიან ნისლებივაჟა–ფშაველა |
 |
ზამთარილილი ნუცუბიძე |
 |
საახალწლო სიმღერაჯანსუღ ჩარკვიანი |
 |
*** (თეთრი გოგრა ნიკას უყვარს)ელენე სალარიძე |
 |
ნუშის ხელუარა ჭანტურია |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
|
ასპინძის ომზედბესიკი |
 |
ციყვი და ხავსისქუდა კაცუნათამარ ფხაკაძე |
 |
ქალაქი წყალქვეშგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
კავკაზის მთები მაშუკის მთიდგანალექსანდრე ორბელიანი |
|
კახეთსვაჟა–ფშაველა |
