ობოლი
ა−ღარც ძმა, ა−ღარც ბი−ძე−ბი,
სულ და−მე−ლი−ა თვის-ტომი,
ტყის ნა−დი−რი−ვით ვიზრ−დე−ბი.
ტან-ფეხ-შიშველი დავ−დი−ვარ,
ნამ−ტი−რა−ლე−ვი, მში−ე−რი,
მუხ−თა−ლი რა−მა ყო−ფი−ლა
წუ−თი−სო−ფე−ლი ცბიერი!”
ა−მას ფიქ−რობ−და ო−ბო−ლი,
მიდ-მო−დიოდა ველ−ზე−და;
აშ−ტერ−დე−ბო−და ყვა−ვი−ლებს
მტი−რა−ლი თა−ვის ბედ−ზე−და.
მოფ−რინ−და ჭრე−ლი პე−პე−ლა,
ო−ბოლს და−აჯ−და ხელ−ზე−და.
მო−უყ−ვა: “და−ო პა−ტა−რავ,
ვი−ზე−და სტი−რი? რა−და−ო?
მეც ო−ბო−ლი ვარ, გე−ნაც−ვა,
თუმ−ცა მშობ−ლე−ბი მყავ−და−ო;
ა−ღა−რა−ვინ მყავს მო−წყა−ლე,
გა−მიქ−რა, და−მე−კარ−გა−ო.
მაგ−რამ არ ვსტი−რი, ვნა−ვარ−დობ;
ტი−რი−ლი რა−ში ვარ−გა−ო?
მზეს ვუჭვ−რეტ, ვსუ−ნავ ყვა−ვი−ლებს:
ი−ას, ყა−ყა−ჩოს, ვარდ−სა−ო!
ბულ−ბუ−ლის სტვე−ნას ყურს ვუგ−დებ,
მი−თი ვი−ქარ−ვებ დარდ−სა−ო.
ობ−ლებს ტი−რი−ლი რას გვიშ−ველს,
რას შე−ვეყ−რე−ბით კარგ−სა−ო?
მო−დი, პე−პე−ლად ი−ქე−ცი,
ვიფ−რი−ნოთ მთა და ბარსაო!”
იმ დროს−ვე გა−მო−ცუნ−ცულ−და
ჯა−გი−დან კურ−დღლის ბა−ჭი−ა:
- “რამ შე−გა−ში−ნა, დო−ბი−ლო,
სა−ხე რად და−გიპ−რან−ჭი−ა?
სამ დღეს მივ−ლი−და მშო−ბე−ლი,
მას შემ−დეგ სა−დღაც გა−მიქ−რა.
ბნე−ლა−ში დავრ−ჩი, ვტი−რო−დი,
რა−კი სან−თე−ლი ჩა−მიქ−რა.
მაგ−რამ არ მოვკვ−დი, ხომ მხედავ?”
ბა−ჭი−ამ კი−სერს ას−წი−ა,
აწ−კა−პუ−ნებ−და ყუ−რებ−სა,
თან ტიკ−ტი−კობ−და პა−წი−ა:
- “უ−დე−დოდ გა−მო−ვი−ზარ−დე,
მოვ−ლა ვის−წავ−ლე თა−ვისა,
ბა−ლა−ხის ძო−ვა, წყა−ლის სმა,
მტერ−ზედ და−ჭყე−ტა თვა−ლი−სა.
მეც ო−ბო−ლი ვარ თქვენ−სა−ვით,
მშო−ბე−ლი ა−ღარ მყა−ვი−სა!
ვე−ნაც−ვა−ლე−ბი მინდვ−რებ−სა,
უ−ყუ−რეთ, რო−გორ ჰყვა−ვი−სა!
ნაირ-ნაირი ბა−ლა−ხი,
ნაირ-ნაირი ხმე−ბი−ა.
შე−ვერთ−დეთ, და−ვუ−კავ−შირ−დეთ
ერთ−მა−ნეთს, რო−გორც დე−ბი−ა.
შენც იქ და−გაწ−ვენ, დო−ბი−ლო,
ბე−ქობ−ში, სა−ცა ვწვე−ბი−ა.
არ გირ−ჩევ−ნი−ა ჩემ−თა−ნა,
რომ მუ−დამ მარ−ტო ჰრჩე−ბი−ა?
გი−შო−ვი საზრ−დოს უხ−ვა−და,
რი−თაც მე ვიკ−ვე−ბე−ბი−ა.
რა გინ−და, ა−ბა, სო−ფელ−ში,
დახ−ვალ, ტი−რი−ლით ჰკვდე−ბი−ა?!”
ო−ბო−ლი მის−დევს ბაჭი−ას,
წინ მი−უძღ−ვე−ბა ყურ-ცქვიტა.
ვნა−ხოთ, სო−რო−დან თა−გუ−ნამ
თვა−ლე−ბი გა−მო−ა−ჭყი−ტა.
- “მეც თქვე−ნი ძმა ვარ, მი−მი−ღეთ, -
მისწ−რუ−წუ−ნებ−და მგზავ−რებ−სა, -
მეც ო−ბო−ლი ვარ, თქვენს მე−ტი
ა−რა−ვინ დამიზავებსა!”
მოფ−რინ−და ბე−რი ქე−და−ნი,
ო−ბოლს და−აჯ−და მხარ−ზე−და,
ჩას−ჩურ−ჩუ−ლებ−და ყურ−ში−ა
რა−ღა−ცას ტრე−დის ხმა−ზე−და.
ტო−რო−ლა თით−ქოს ჰლო−ცავ−და,
დასტ−რი−ა−ლებ−და თავ−ზე−და;
კაჭ−კა−ჭიც გარ−სა უვ−ლი−და,
თალ−ხე−ბი ეც−ვა ტან−ზე−და:
- “ვუშ−ვე−ლოთ რა−მე ო−ბოლსა!”
ჭრი−ა−ლებს, შვე−ლა სწა−დი−ან.
“ვუშ−ვე−ლოთ!” ყვე−ლა ი−ძა−ხის,
რაც მწერ−ნი ადი-დადიან,
თუ ფრინ−ვე−ლე−ბი მინდვ−რი−სა...
ვინ ი−ცის, რა−სა სჩა−დი−ან!
საგრძ−ნო−ბი იგრძ−ნო ყვე−ლამა,
“ვუშ−ვე−ლოთ!” გა−ი−ძა−ხი−ან.
ბა−ლა−ხიც მინდორ-ველისა,
მწერ−ნი და რა−ნიც ჰყვა−ვი−ან,
იქ−ვე პა−ტა−რა ნა−კა−დიც
აშ−ფო−თე−ბუ−ლა ძა−ლი−ან.
- “შე−ნი ვარ, თავს შე−მო−გევ−ლე,
სხვე−ბისთ−ვის ა−რა მცალიან!” -
ა−ნუ−გე−შებ−და ო−ბოლსა,
მი−რაკ−რა−კებ−და ვე−ლა−და.
მთე−ლი ბუ−ნე−ბა ხე−ლებს ჰშლის
ჩაგ−რუ−ლის დასაცვე−ლა−და.
სა−ით−ღაც მო−უ−ლოდ−ნე−ლად
ი−რე−მიც გაჩნ−და ხე−ლა−და,
ი−რე−მი რქა-ბუდიანი,
პირმ−შო−ი შვი−ლი მთე−ბი−სა,
ლა−ღის ნი−ა−ვის მსუნთქ−ვე−ლი
და მოტრ−ფი−ა−ლე შვე−ბი−სა.
უ−ყუ−რეთ ყელ-ყურ ლა−მაზ−სა,
უ−ყუ−რეთ რა−სა შვრე−ბი−სა!
- “და−მა−ცათ, მე გა−ვუ−წი−ო
მა−გი−ე−რო−ბა დედისა!”
სთქვა. ო−ბოლს ტახ−ტად მი−უძღვ−ნა
ბორ−ჯღი ტო−ტე−ბი რქე−ბი−სა
და გა−ი−ტა−ცა მთი−სა−კენ
მო−ძუ−ლე−ბუ−ლი ძმე−ბი−სა.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
დაეხმარეთ ბავშვებს, გააშენონ საკუთარი ბაღი და ისწავლონ ბოსტნეულის და მცენარეების მოვლა.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
სამწუხაროდ, სხვა ამავე ზომის ლექსები, რომელიც ამავე კატეგორიებშია, ვერ მოიძებნა | |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
წუთისოფლის სტუმრები ვართხალხური |
 |
უსულდგმულო ცხოვრებაილია ჭავჭავაძე |
 |
მარის ჯამბაზებიმზია გოგნიაშვილი |
|
მამიკოს ბიჭიმზია გოგნიაშვილი |
 |
ერთხელც იქნება, მოვკვდებივაჟა–ფშაველა |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
ციყვი და ხავსისქუდა კაცუნათამარ ფხაკაძე |
 |
მშობლიურო ჩემო მიწავ!გალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ასპინძის ომზედბესიკი |
|
„ან“-ზე სით მოხვალბესიკი |
 |
სწავლა მოსწავლეთადავით გურამიშვილი |
