თითების დავა
ჰქონ−დათ ცხა−რე და−ვა,
მო−იხ−სე−ნეს ერთ−მა−ნე−თი
უ−დი−ე−რად, ა−ვად.
იკ−ვეხ−ნიდ−ნენ თა−ვის ა−მაგს,
თავ−თა−ვი−ანთ საქ−მეს,
ერთ−მა−ნე−თის მნიშვ−ნე−ლო−ბა
მო−ი−ძუ−ლეს, დაჰგ−მეს.
დაჰგ−მეს ძმო−ბა, მე−გობ−რო−ბა,
ერ−თად გარ−ჯა, შრო−მა,
ჭირ−ში, ლხინ−ში ერ−თად ყოფ−ნა,
მხარ−ში ა−მოდ−გო−მა.
ცერ−მა თქვა: მე თი−თებს შო−რის
ვარ თა−ვი−და−თა−ვი,
ყვე−ლა საქ−მის წა−მომ−წყე−ბი,
მხე და გამ−ბე−და−ვი.
მე თუ ა−რა, ხე−ლი რა−მეს
გა−ა−კე−თებს? - ვე−რა!
უ−ჩე−მოდ სად შე−უძ−ლი−ა
ხატ−ვა ან−და წე−რა!
მად−ლი გამ−ჩენს, რომ ბუ−ნე−ბას
შე−ვუქმ−ნი−ვარ ცე−რად! -
თქვა და თი−თებს გა−და−ხე−და
კუშ−ტად, ალმაცე−რად.
საჩ−ვე−ნე−ბელ თითს რა ეს−მა
ცე−რის სჯა-ბაასი,
უ−თხრა: ცე−რო, შენ უ−ჩე−მოდ
ა−ბა, რა გაქვს ფა−სი?
მე რომ მუ−დამ არ გშვე−ლო−დე,
გვერდს არ გედ−გე მუ−დამ,
რას გახ−დე−ბი! ა−მი−ტო−მაც
მა−ფა−სებ−დე უნ−და.
იქ−ნე−ბა შენ არც კი ი−ცი,
„სალოკი“ რომ მქვი−ა?!
პირს საჭ−მე−ლებს ვა−ლო−კებ−დი,
„სა−ლოკს“ მე−ძა−ხი−ან.
დღეს ა−რავინ ა−ღარ მლო−კავს,
დღეს კოვზს ხმა−რობს ყვე−ლა,
მაგ−რამ მა−ინც პა−ტივ−ში ვარ,
რო−გორც უ−წინ, ძვე−ლად.
შუ−ა−თით−მა ცერს და სა−ლოკს
გა−და−ხე−და ცი−ვად,
შე−უ−ბღვი−რა: და−გა−ვი−წყდათ,
მე რომ უფ−რო−სი ვარ!
ა−ბა, რო−გორ შე−მედ−რე−ბა
რო−მე−ლი−მე თი−თი?!
მე ყვე−ლაზე მა−ღა−ლი ვარ
და ყვე−ლაზე დი−დი!
ო−რი თი−თით ხატ−ვა, წე−რა
გა−გო−ნი−ლა სად−მე?!
უ−ჩე−მოდ თქვენ რას გახ−დე−ბით,
წა−გიხ−დე−ბათ საქ−მე!
ა−რათითმა ა−მო−ი−ღო
ხმა და ეს გა−ბე−და:
- ვერ მივმხვ−დარ−ვარ, „ა−რათი−თი“
რად მი−წო−დეს ნე−ტავ?
რად ა−რა ვარ, ა−ბა, თი−თი,
რად არ მთვლი−ან თი−თად?!
ცერს, შუ−ა−თითს და სა−ლოკსაც
თა−ვი მო−აქვს დი−დად.
ჩემს მეტს ყვე−ლას სახე−ლი აქვს,
უ−სა−ხე−ლო მე ვარ,
მიკ−ვირს, ჩემთ−ვის რად გა−ჭირ−და
სახე−ლის დარქ−მე−ვა?!
ბო−ლოს ნე−კიც ახ−მა−ურ−და,
თქვა: მის−მი−ნეთ ერ−თი,
ხუთ თით−ში მეც ვუ−რე−ვი−ვარ,
ა−რა ვარ ზედ−მე−ტი.
ტა−ნად თუმ−ცა პატა−რა ვარ,
მე არ მწუ−ნობს ხე−ლი;
ა−რათითს სულ გვერდ−ში ვყა−ვარ
და საქ−მეში ვშვე−ლი.
მე თუ ა−რა, თქვით სი−მართ−ლე,
ხე−ლი რა−მეს და−წერს?
საყრ−დე−ნი ვარ და წე−რის დროს
სიმ−ძი−მე მე მა−წევს.
ყვე−ლა თი−თი ჩემს წინ ა−რის,
თა−ვი მოს−წონთ, მე კი
ჩემთ−ვისა ვარ, ხე−ლის ბო−ლოს
პა−წა−წი−ნა ნე−კი!
ა−სე ყვე−ლამ და−ი−ჭი−რა
ცალ−კე გზა და ხი−დი...
თითს თუ თი−თი გვერდს არ უდ−გას,
რას გახ−დე−ბა თი−თი?
ცე−რი სა−ლოკს თუ არ შვე−ლის,
მას−თან შუათი−თიც,
გა−ნა საქ−მე გა−კეთ−დე−ბა
პატა−რა ან დი−დი?
ან−და ნე−კი, ა−რათი−თი
ზედ−მე−ტია გა−ნა?
ი−სი−ნიც ხომ სხვებს შვე−ლი−ან
და გვერდ−ში უდგა−ნან!
ცალ-ცალ−კე რომ ვე−რას გახდ−ნენ,
და−ი−ნა−ხეს მა−შინ,
რომ ყო−ფი−ლა უძ−ლე−ვე−ლი
ძა−ლა ერ−თო−ბა−ში.
ა−მის შემ−დეგ ხუ−თი თი−თი, -
ეს ღვიძ−ლი ძმა ხუ−თი,
ერ−თად, ძმუ−რად რომ არ იყვ−ნენ,
არ იქ−ნე−ბა წუ−თი.
თვა−ლად, ტა−ნად, ჯა−ნით, ღო−ნით
სხვა−დასხ−ვა−ა ყვე−ლა,
მაგ−რამ უყ−ვართ ერთ−მა−ნე−თის
დახ−მა−რე−ბა, შვე−ლა.
და რო−დე−საც მტერს უ−ტე−ვენ
ბრა−ზით, რისხ−ვით, კუშ−ტად,
მა−შინ ყვე−ლა ერ−თად, ტო−ლად
შეკვ−რე−ბა მუშ−ტად.
მათ−ში უმცროს-უფროსობას
აქვს პა−ტი−ვი დი−დი,
თითს რომ თი−თი გვერდ−ში უდ−გას,
მა−შინ თი−თობს თი−თი!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
შექმენით განსაკუთრებული მოგონებები
შესაძლოა, თქვენს შვილებს არ ახსოვდეთ თქვენი დარიგებები, თუმცა, მათ ემახსოვრებათ საერთო ოჯახური ტრადიციები - ძილის დრო თუ ღამის თამაშები.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
სამწუხაროდ, სხვა ამავე ზომის ლექსები, რომელიც ამავე კატეგორიებშია, ვერ მოიძებნა | |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
ქეთევან დედოფალიანა კალანდაძე |
 |
ცუგა და ფისოედუარდ უგულავა |
 |
დევების ქორწილივაჟა–ფშაველა |
 |
დათვიელიზბარ გაბუნია |
 |
ჭინჭარიმარიჯანი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
მხიარული ზღაპარი ნოტებზემანანა ტონია |
 |
მშობლიურო ჩემო მიწავ!გალაკტიონ ტაბიძე |
 |
„ან“-ზე სით მოხვალბესიკი |
|
ასპინძის ომზედბესიკი |
 |
ასოხატულა კუნწულებიგივი ჭიჭინაძე |
