კახეთს
სა−მო−თხეს კა−რი ე−ღე−ბა:
ა−ლა−ვერ−დი სჩანს, კა−ხე−თი,
ჩე−მის სამ−შობ−ლოს შვე−ნე−ბა;
გულ−ში ა−მოხ−და ცისკა−რი,
ღა−მემ და−ი−წყო თე−ნე−ბა.
მო−მინ−და ძვე−ლის დრო−ე−ბის,
გარ−დას−რულ გმირ−თა ხსე−ნე−ბა.
ი−მათ აჩრ−დილ−თან ლან−და−და
მკლა−ვე−ბიც მო−მეჩ−ვე−ნე−ბა,
ხმლი−თა და ფა−რით შემ−კუ−ლი,
მა−მუ−ლის მტერ−ზე ტე−ვე−ბა.
დავ−ლი−ო შე−სან−დო−ბა−რი,
ოც−ნე−ბა მო−მე−ფე−რე−ბა.
სმით გავ−ძეღ, მო−გო−ნე−ბა კი
გულს სა−უ−კუ−ნოდ ე−ნე−ბა.
რაზ−მი და რაზ−მი ფიქ−რე−ბის
გარს შე−მო−მერ−ტყა ნის−ლა−და,
ა−ღარ მაც−ლი−ან ავ−წო−ნო,
რაც მო−მი−ვი−და ფიქ−რა−და.
ტალ−ღა აწ−ვე−ბა ტალ−ღასა,
ჩემს გულს იხ−დი−ან ბი−ნა−და,
ა−თას ნა−წი−ლად და−იჭ−რა
ერ−თად ნაგრძ−ნო−ბი წი−ნა−და.
თვალს ვერ ვა−ცი−ლებ ბახტ−რი−ონს:
აყ−ვა−ნი−ლი მყავ შვი−ლა−და,
ნატ−ბე−ვა−რი−ა სისხ−ლი−სა,
დღეს გა−ნის−ვე−ნებს ტკბი−ლა−და;
ლუხუმ-ზეზვასებ ერთ−გუ−ლი
მას ე−ყო−ლე−ბა ძვი−რა−და!
ოც−ნე−ბა ბახტ−რი−ო−ნი−სა
მო−ნას−ტერ−ში−ა მწი−რა−და.
თვალს და−ვა−ყო−ლებ ა−ლა−ზანს,
ქცე−ულ−სა ბევრ−ჯელ სისხ−ლა−და,
ველს, ოქ−როს მტევ−ნად წო−დე−ბულს,
აჰ−კი−დე−ბი−ა კის−რა−და
გაღმა-გამოღმა სოფ−ლე−ბი,
თა−ვის სი−ცო−ცხლედ, იღბ−ლა−და.
ფილტ−ვად აქვს კა−ხეთს თე−ლა−ვი,
ხო−ლო სიღ−ნა−ღი — ღვიძ−ლა−და,
პირის-პირ და−უ−ყე−ნე−ბენ
კავ−კა−სი−ის ქედს ჯიბ−რა−და
იმ თა−ვის ციხე-გალავნებს,
ა−ნა−გე−ბებ−სა მკვიდ−რა−და.
ჩვე−ნი−ა ჩვე−ნი ქვე−ყა−ნა,
თუ ვის სხვას ერ−გო წი−ლა−და?
ქედ-დახრილნი ვართ, ბე−ჩავ−ნი,
შთე−ნილ−ნი გა−ნაწ−ბი−ლა−და.
წი−წა−მურს, კიდით-კიდემდე
გარ−თხმულს ა−ლაზ−ნის ვე−ლა−და,
მე ვსა−ხავ სული-წმინ−დადა,
მო−ფე−ნილს კახ−თა მცვე−ლა−და.
დღეს სად ა−რი−ან, ვი−სა−ცა
ჩვე−ნი და−ღუპ−ვა ე−წა−და?
რა ირ−გეს? — სხვა ა−რა−ფე−რი,
მხე−ცე−ბი დარჩ−ნენ მხე−ცა−და!
ჩვე−ნი ტანჯ−ვის და ვა−ე−ბის
ა−ლი ა−უშ−ვეს ზე−ცა−და.
ჩვენ ბევ−რი გვავ−ნეს, თა−ვის თავს
ვერ არ−გეს ერ−თი ბეწ−ვა−და.
რა დაჰრ−ჩესთ ან დღე−ვან−დე−ლებს
შემ−დეგ−ში და−საკ−ვე−ხა−და!
დავ−ცუ−რავ ფიქ−რის ზღვა−ში−ა,
ტალ−ღა პირ−ში მცემს სი−ლებ−სა,
ბედ-იღბლის ვე−რა−გო−ბა−ზე
ა−მა−ოდ ვაღრ−ჭენ კბი−ლებ−სა.
ა−ვა−ყე−ნებ კი ტი−რი−ლით
გარ−დას−რულ ქართვ−ლის გმი−რებ−სა?
ხმალს ვინც იქ−ნევ−და, კვდე−ბო−და
მკლავ−ზე სისხლ-გადამდინარი,
ვინც ვე−რა სთმობ−და მა−მულ−სა,
მტრის რაზმ−ში ელ−ვად მფრი−ნა−ვი,
“არ მოგ−ცემთ ჩემ−სა სამ−შობ−ლოს.”
ა−მი−რა−ნის ხმით მგრგვი−ნა−ვი.
კვდე−ბო−და პირ−ზე ღი−მი−ლით
ი−მა−ზე მე−ტი ბევ−რა−და,
რაც კა−ხეთს მწვა−ნე ა−მო−ვა
ტურ−ფა ყვა−ვილ−თან ერ−თადა
მა−ი−სის დამ−დე−გებ−ში−ა
მთა-მინდორ-ჭალა-ვე−ლა−და.
დღეს გმირ−თა შე−სან−დო−ბარ−სა
მთე−ბი-ღა ჰსვა−მენ მაღ−ლე−ბი,
რად−გან კა−ხეთ−ში კახ−თათვის
და−ცა−რი−ელ−და მარ−ნე−ბი.
ის მთე−ბი კავ−კა−სი−ისა, —
მკვდა−რი კა−ხე−თის ზღუ−დე−ნი,
კვარ−ცხლბე−კი შა−ვის ნის−ლე−ბის,
სად არ−წივ−თა აქვთ ბუ−დე−ნი.
ჩე−მი ბავშ−ვო−ბის ოც−ნე−ბა —
ბარ−ტყი — გა−ზარ−და ორ−ბა−და,
უ−ზარ−მა−ზა−რის მხრე−ბი−თა,
კიდით-კიდემდე ზორ−ბა−და,
თავ−ზე დაჰბ−რუ−ნავს კა−ხეთსა
გულმტ−კივ−ნე−უ−ლი, მშობ−ლა−და.
და რომ არ ი−ყოს ტანჯ−ვი−თა
სულ მუ−დამ ი−სე ობ−ლა−და,
ა−ლა−ვერდს გი−ორ−გი−სა ს−თხოვს,
ბოდ−ბე−ში — წმინ−და ნი−ნო−სა,
რომ ი−მათ მე−ო−ხე−ბი−თა
კახთ სხი−ვი მო−ე−ფი−ნო−სა;
მე−ტი ისწ−რა−ფონ სწავ−ლის−კენ,
ნაკ−ლებ−სა ჰსვამ−დენ ღვი−ნო−სა.
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
წაახალისეთ მრავალფეროვანი თამაშები
წაახალისეთ ბავშვები, რომ ითამაშონ სხვადასხვა ტიპის თამაშები: ფიზიკური, როლური, სამაგიდო, კონსტრუქციული და ა.შ.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
მნათობთადმიბესიკი |
 |
ილიას მოკვლის გამოაკაკი წერეთელი |
 |
ზოოპარკშივასილ გვეტაძე |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
მხიარული ცხოველებიმაია წიგნაძე |
 |
იმედი საზიკაულივაჟა–ფშაველა |
 |
მამალიშიო მღვიმელი |
|
დედასნუნუ კერესელიძე |
 |
თინა, მურა და ფისომანანა კაკაჩია |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
როგორ ასწავლა ჭიანჭველამ სამამდე თვლა ჭიანჭველაჭამიასგივი ჭიჭინაძე |
|
ასპინძის ომზედბესიკი |
 |
მხიარული ზღაპარი ნოტებზემანანა ტონია |
|
მეხანძრე სპილომანანა ტონია |
 |
მშობლიურო ჩემო მიწავ!გალაკტიონ ტაბიძე |
