არწივი
ნათქ−ვა−მი ა−რა გვ−ცხვე−ნო−დეს,
მსმენ−ლის გულს ა−ბორ−გო−ვებ−დეს,
ა−რავის ა−რა ს−წყე−ნო−დეს?
ვი−ნა, ვინ ა−რი კა−ი ყმა,
ვის ტან−ზე ხმა−ლი ჰშვე−ნო−დეს?
მი−დით, იქ მი−დით, სა−და−ცა
ხალ−ხი ხალხ−ზე−და ჰღე−ლავ−დეს,
მტე−რი ჩვენ გვცემ−დეს, ჩვენ - მტერ−სა,
ხმლე−ბი, ხანჯ−რე−ბი ე−ლავ−დეს.
სისხ−ლის ტბა მუხ−ლებს სწვდე−ბო−დეს,
ცო−ცხლე−ბი მკვდრებ−სა სთე−ლავ−დეს;
ფა−რე−ბის დად−გეს ჯღრდე−ე−ბი,
თვა−ლე−ბი თვა−ლებს სწვე−ლავ−დეს;
მო−ცი−ქუ−ლობდ−ნენ ტყვი−ა−ნი,
შუ−ბე−ბი შუ−ბებს სწვე−რავ−დეს.
ჭი−აფ−რად მუზა−რადებსა
სისხ−ლის წვი−მა−ი ჰფე−რავ−დეს;
და−გე−ლა−ობ−დეს სიკვ−დი−ლი,
სუდა−რაებსა ჰკე−რავ−დეს.
ვინც მი−ე−გე−ბოს მტერს წი−ნა,
წინ-წინ ვინც რისხ−ვას ე−ტყო−დეს,
სა−ხე სისხლგადამდინა−რი
ტკი−ვილს არ გა−მო−ი−ტყო−დეს,
თავ−ზარ−სა სცემ−დეს სიკვ−დილ−სა,
ზედ ქო−რე−ბუ−ლად ფრი−ნავ−დეს,
სი−ცხე−ში სი−ოდ დაჰ−ბე−როს,
და−ათ−ბოს, რო−ცა ჰყი−ნავ−დეს.
პირ−ვე−ლად ო−მის დამ−წყე−ბი
ბრძო−ლის ველს ბო−ლოს სწი−რავ−დეს;
სხვა−ნი ი−ყოფ−დენ ნა−დავლ−სა,
ის ი−სევ მტრის წინ გრგვი−ნავდეს;
მიძღვ−ნილ−სა სა−უფ−რო−სო−სა
ამ−ხა−ნა−გებს−ვე სწი−რავ−დეს.
და−რაჯად ედ−გას ლაშ−ქარ−სა,
როს ის ღრმა ძი−ლით ხვრი−ნავ−დეს.
სწორს ფიქრს აძ−ლევ−დეს თემ-სოფელს,
ცდუ−ნე−ბა ა−რა სძი−რავ−დეს.
მტრის ჯავ−რის ედ−გას ლო−გი−ნი,
მტრის ჯავ−რი საბ−ნად ჰფა−რავდეს.
იქ იდ−გას ხმა−ლა−მოწვ−დი−ლი,
საც ძა−ლა აღ−მართს ჰკვა−ლავ−დეს,
და−ბე−ჩა−ვე−ბულს სი−მართ−ლეს
უ−სა−მართ−ლო−ბა სძა−ლავდეს.
სხვი−სა ი−უბ−ნოს სა−ხე−ლი,
თა−ვის გარ−ჯა−სა ჰმა−ლავ−დეს.
მზედ იდ−გეს ხევ−სუ−რე−თი−სა,
უხ−ვად შუქს ჩა−მოჰ−ლა−ლავ−დეს.
სჯობ, მოკვ−დეს მშიერ-ტიტველი,
კვდე−ბო−დეს, ა−რა გმი−ნავ−დეს;
თა−ვის სა−მარ−ხად, სუდ−რა−და,
მარ−ტო სა−ხელსა სწი−რავ−დეს.
ვა−დღეგრ−ძე−ლებ−დეთ ცო−ცხალ−სა,
მკვდრი−სა ვსვათ შესანდობა−რი.
წყლუ−ლი სცნას დე−დის კოც−ნა−და,
თა−ვის ლო−გი−ნად - სამა−რი,
სა−კა−ცე - თა−ვის ლურ−ჯა−და,
ქვა-ლოდი - ნაბ−დად საფა−რი,
ქა−ლი−სა, რძლი−სა ქვი−თი−ნი
ე−გო−ნოს სიცილ-ხარხა−რი,
დე−ნა ცრემ−ლი−სა - ხორ−ხო−შა,
ღრუ−ბელ−თა გადმონაყა−რი.
სუ−ლეთს შა−ვი−დეს ხმლი−ა−ნი
ლა−ღი ლა−ღისა ცხე−ნი−თა,
წინ მი−უძ−ღო−დეს არ−წი−ვი
ხმით მო−ყაშ−ყა−შე, ფრე−ნი−თა.
ქე−ბა უ−ყივ−ლონ გმი−რებ−მა,
გა−დას−რუ−ლებ−მა ჩვე−ნი−თა.
ე−რეკ−ლემ ხე−ლი მაჰხ−ვი−ოს,
და−ის−ვას თა−ვის გვერ−დი−თა,
გა−მა−ე−გე−ბოს თამა−რი
მცინა−რი, თა−ვის ფე−ხი−თა.
გა−ხა−რე−ბუ−ლი უ−ფა−ლი
კარგს ყმას ჯვარს სწერ−დეს ზე−ნი−თა.
ან−გე−ლო−ზე−ბი ხა−რობ−დენ,
ალ-ქაჯნი იყვ−ნენ წყე−ნი−თა.
ა−ი, ვი−ნაა კა−ი ყმა,
მოსაგონა−რი ქე−ბი−თა!
ა−რა თქვენ, სა−დი−ა−ცე−ნო,
რო ძრო−ხე−ბი−ვით სძღე−ბი−თა;
ღა−მე მაძღ−რე−ბი დასწ−ვე−ბით,
დი−ლით მშივ−რე−ბი სდგე−ბი−თა;
თა−ვის ჯამს ჩასც−ქერთ, საქ−ვეყ−ნოდ
არც−როს არ გამასდგე−ბი−თა.
თა−ვისად სცო−ცხლობთ, მცო−ნა−რედ,
ლე−ში ა−ლა−ღოთ, ჰკვებ−დი−თა;
გა−იგებთ კარ−გის გარ−ჯა−სა,
გ−წყინსთ და შუ−რი−თა ხდე−ბი−თა;
უქ−მად ჩა−მაჰ−ლევთ სი−ცო−ცხლეს,
უქ−მად საფ−ლავ−ში სწვე−ბი−თა.
დაჰ−კარ−გავთ სა−ა−ქა−ო−სა,
ვერც სა−იქიოს სწვდე−ბი−თა.
არ ი−ცით, დასჩნ−დით რი−სა−და,
ან რი−სათ−ვი−სა ჰკვდე−ბი−თა!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
ვაჟა–ფშაველას სხვა ლექსები:
იმერეთს |
რამ შემქმნა ადამიანად |
ღამე მთაში |
მაცნე |
არაგვს |
ამით თქვენს შვილს ასწავლით როგორ და როდის უნდა მოიხადოს ბოდიში.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
ვარდიდავით მაჩაბელი |
 |
ისევ ეფემერაგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
ქებათა-ქებააკაკი წერეთელი |
 |
კლდე და მდინარევაჟა–ფშაველა |
|
ბუნების გლოვავაჟა–ფშაველა |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
იაედუარდ უგულავა |
 |
ნუშის ხელუარა ჭანტურია |
 |
დასვენების დღელადო ასათიანი |
 |
გაგებუტე ზამთაროხათუნა გულიაშვილი |
 |
მართაელიზბარ გაბუნია |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
მხიარული ზღაპარი ნოტებზემანანა ტონია |
 |
თითების დავაილია სიხარულიძე |
|
ზოოპარკშივასილ გვეტაძე |
 |
როგორ ასწავლა ჭიანჭველამ სამამდე თვლა ჭიანჭველაჭამიასგივი ჭიჭინაძე |
|
ტყუილების წვიმაგივი ჭიჭინაძე |
