მე−საფ−ლა−ვე, შენ ამ−ბობ, რომ ქვე−ყა−ნა−ზე ვინც კი კვდე−ბა,
იმ წუთ−ში−ვე მი−სი ჩრდი−ლი ყვე−ლა ჩვენ−განს ა−ვი−წყდე−ბა?
ეჰ, არ მჯე−რა მე ეგ რა−ღაც... მო−მა−ბეზ−რე კი−დეც თა−ვი;
და შე−წყვი−ტე, თუ ღმერ−თი გწამს, ეგ და−ცინ−ვა გულ−საკ−ლა−ვი.
ვარ−დის თვე−ა, მა−ი−სი−ა, ნორჩ ბა−ლა−ხებს სი−ო არ−ხევს,
ხე−ებს ყვა−ვილთ თეთ−რი გუნ−დი, რო−გორც თოვ−ლი, ი−სე ა−წევს,
მზე ნარ−ნა−რი სხი−ვებს აფრქ−ვევს და სით−ბო−ში მთა-ბარს ახ−ვევს.
ყვა−ვი−ლე−ბით მო−ქარ−გუ−ლა ა−რე−მა−რე მომ−ხიბ−ლა−ვი.
ვე−რა ხე−დავ, იმ საფ−ლავ−ზე რო−გორ ტი−რის ობ−ლად ქვრი−ვი?
რა−რიგ შვე−ნის ა−ხალ−გაზრ−და ქალს ეგ სევ−და ღვთა−ებ−რი−ვი!
გა−ნა გუ−შინ არ ი−ყო, რომ ამ მოკ−ლულ−მა დარ−დით ქალ−მა
ცრემ−ლი ღვა−რა, რო−ცა სატრ−ფო ცივ სა−მა−რეს მი−ე−სალ−მა.
დღე−საც ი−გი იმ სა−მა−რეს გულ−მოკ−ლუ−ლი დაჰქ−ვი−თი−ნებს,
დღით არ ი−ცის მოს−ვე−ნე−ბა და ღა−მი−თაც არ ი−ძი−ნებს.
მო−ვა ხოლ−მე და დაჯ−დე−ბა ცივ სა−მა−რის გაშ−ლილ ქვა−ზე,
დარ−დით ა−რის გაჟ−ღენ−თი−ლი მი−სი უღვ−თო სი−ლა−მა−ზე;
თმას გა−იშ−ლის, და−ემ−ხო−ბა და ცრემ−ლე−ბი სცვი−ვა, სცვი−ვა...
სულს მიშ−ფო−თებს ეს ქვი−თი−ნი, გუ−ლი მტკი−ვა, გუ−ლი მტკი−ვა!
მაგ−რამ რა ვქნა? მე−საფ−ლა−ვე, ჩუ−მად ი−ყავ, უგ−დე ყუ−რი...
გეს−მის, გეს−მის, რო−გორ კვნე−სის დაღ−ლი−ლი და უ−ბე−დუ−რი? -
„გავქ−რე ი−სე, რო−გორც ნის−ლი, რო−გორც ღა−მის მოჩ−ვე−ნე−ბა,
არ მე−ღირ−სოს კვა−ლა−რე−ულს სიმშ−ვი−დე და მოს−ვე−ნე−ბა.
შე−ნი სა−ხე გულს კაწ−რავ−დეს, რო−გორც ვი−ყო, სა−დაც ვი−ყო
თუ რო−დის−მე არ მახ−სოვ−დე, თუ რო−დის−მე და−გი−ვი−წყო!“
მე−საფ−ლა−ვე, კი−დევ ი−ტყვი, რომ ამ ქვეყ−ნად ვინც კი კვდე−ბა,
იმ წუთ−ში−ვე მი−სი ჩრდი−ლი ყვე−ლა ჩვენ−განს ა−ვი−წყდე−ბა?
ა−ი, თუნ−დაც, გა−ლავ−ნი−სას მე−საფ−ლა−ვე ა−ღებს კა−რებს;
ა−ხალ−გაზრ−და ვინ−მე ვა−ჟი კი−დევ სატრ−ფოს ა−სა−მა−რებს.
გულ−მოკ−ლუ−ლი ძვირ−ფას კუ−ბოს არ სცილ−დე−ბა, არ შორ−დე−ბა,
გა−ნა როს−მე სხვა ამგ−ვა−რი სიყ−ვა−რუ−ლი მე−ორ−დე−ბა?
უ−სა−ზღვრო−ა მი−სი სევ−და, უ−სა−ზღვრო−ა მწუ−ხა−რე−ბა,
და გად−მოსჩ−ქეფს გულ−მოკ−ლულ ვაჟს თვალთ−გან ცრემლ−თა მდუ−ღა−რე−ბა.
ფი−ცით ამ−ბობს: „ოჰ, შეშ−ფოთ−დეს სა−მა−რე−ში ჩე−მი ძვლე−ბი,
არ ათ−ბობ−დეს ჩემს სა−მა−რეს გა−ზა−ფხუ−ლის მზის სხი−ვე−ბი,
გავქ−რე ი−სე, რო−გორც ნის−ლი, რო−გორც ღა−მის მოჩ−ვე−ნე−ბა,
არ მე−ღირ−სოს კვა−ლა−რე−ულს სიმშ−ვი−დე და მოს−ვე−ნე−ბა;
შე−ნი სა−ხე გულს კაწ−რავ−დეს, სა−დაც ვი−ყო, რო−გორც ვი−ყო,
თუ რო−დის−მე არ მახ−სოვ−დე, თუ რო−დის−მე და−გი−ვი−წყო!“
მე−საფ−ლა−ვე, კი−დევ ი−ტყვი, რომ ამ ქვეყ−ნად ვინც კი კვდე−ბა,
იმწუთ−ში−ვე მი−სი ჩრდი−ლი ყვე−ლა ჩვენ−განს ა−ვი−წყდე−ბა?
ის ქა−ლი კი, წე−ღან რომ ვთქვი, ი−სევ მო−დის თმაგაშ−ლილი
და სა−მა−რეს და−უ−ვი−წყარს თავს ად−გე−ბა, ვით აჩრდი−ლი,
ხელ−ში ვარ−დის მთე−ლი ბუჩ−ქი, ჯერ ი−სევე და−უმჭკ−ნა−რი,
მო−აქვს, რომ მით და−ამშ−ვე−ნოს სა−მა−რისა თეთ−რი ჯვა−რი.
ოჰ, ეს ქა−ლი, ალ−ბათ, დარ−დით ყვა−ვი−ლი−ვით ჭკნე−ბა, ჭკნე−ბა...
სევ−დას სა−ხე და−უ−ფა−რავს და სიყ−ვით−ლე ე−პა−რე−ბა.
სა−ცო−და−ვი! თვა−ლებ−საც კი დასჩ−ნე−ვი−ა უ−ძი−ლო−ბა, -
ა−სე ხდე−ბა, რო−ცა ღა−მით მო−გო−ნე−ბებს იწ−ვევს გრძნო−ბა!
ეხ−ლა? ეხ−ლა კი−დევ ი−ტყვი, რომ ამ ქვეყ−ნად ვინც კი კვდე−ბა,
იმწუთ−ში−ვე მი−სი ჩრდი−ლი ყვე−ლა ჩვენ−განს ა−ვი−წყდე−ბა?
და ის ვა−ჟიც, გუ−შინწინ რომ მი−ა−ბა−რა სატრ−ფო საფ−ლავს,
არ სცილ−დე−ბა სა−საფ−ლა−ოს, სევ−დი−ანს და გულ−მო−საკ−ლავს;
სა−ხე თაფ−ლის სან−თელს უ−გავს, სან−თე−ლი−ვით დნე−ბა, დნე−ბა,
თავს დასც−ქე−რის და−უ−ვი−წყარს, გლო−ვის სი−ტყვას ე−უბ−ნე−ბა.
მის თვა−ლებ−საც დასჩ−ნე−ვი−ა ღა−მის თე−ვა, უ−ძი−ლო−ბა, -
ა−სე ხდე−ბა, რო−ცა ღა−მით მო−გო−ნე−ბებს იწ−ვევს გრძნო−ბა!
მე−საფ−ლა−ვე, კი−დევ ი−ტყვი, რომ ამ ქვეყ−ნად ვინც კი კვდე−ბა,
იმწუთ−ში−ვე მი−სი ჩრდი−ლი ყვე−ლა ჩვენ−განს ა−ვი−წყდე−ბა?
დღეს იმ ქალ−მა გულ−მოკ−ლულ ვაჟს უ−ნე−ბუ−რად მოჰკ−რა თვა−ლი;
გა−იფიქრა: „ი−სიც ჩე−მებრ ტი−რის ცრემ−ლებ−შე−უმშ−რა−ლი;
უ−ძი−რო−ა კა−ცის სევ−და, უ−ძი−რო−ა კა−ცის გუ−ლი,
რას არ ით−მენს სიყ−ვა−რუ−ლის ცხო−ველ ნა−თელს მოკ−ლე−ბუ−ლი“, -
ა−სე ამ−ბობს სევ−დი−ა−ნი ქა−ლის ცის−ფერ თვალ−თა ცქე−რა.
ალ−ბათ, ვაჟ−საც ამ უ−სი−ტყვო ცქე−რამ გუ−ლი ა−უძ−გე−რა...
ა−სე ი−ცის თანაგრძნო−ბამ... შენ კი ი−სე ი−ღი−მე−ბი,
თით−ქოს მართ−ლა იბ−მე−ბო−დეს ი−მათ შო−რის ის სი−მე−ბი,
რომ−ლის ძა−ლით ო−რი გუ−ლი სა−მუ−და−მოდ შე−ერთ−დე−ბა...
ეჰ, არ მჯე−რა მე ეგ რა−ღაც, ქვეყ−ნად ეგ−რე რო−დი ხდე−ბა.
რო−ცა ფი−ცით ა−ცი−ლე−ბენ მიც−ვა−ლე−ბულს სა−მა−რემ−დე,
ფიცს არ სტე−ხენ...
ფიცს არ სტე−ხენ უ−კა−ნასკ−ნელ ყოფ−ნის დღემ−დე.
გა−მი−გო−ნე, მე−საფ−ლა−ვე, შენ არ ი−ცი კა−ცის დარ−დი,
თო−რემ რა−ა - ჩემს თქმა−ზე რომ სუ−ლე−ლი−ვით ა−ხარ−ხარ−დი?!
რა ვუ−ყოთ, რომ იმ ვაჟ−მა ქალს მო−უ−ტა−ნა ნორ−ჩი ვარ−დი
და მწუ−ხა−რედ წას−ჩურ−ჩუ−ლა: „შემიყვარ−დი, შემიყვარ−დი.
ჩვენ ერ−თი გვაქვს მწუ−ხა−რე−ბა, შე−ვა−ერ−თოთ სულ−თან სუ−ლი...
გა−მომ−ყე−ვი, ქა−ლო, ცო−ლად... ძლი−ე−რი მაქვს სიყ−ვა−რუ−ლი...
მარ−თა−ლი−ა, ის სატრ−ფონი არც შენ, არც მე ა−ღა−რა გვყავს,
მაგ−რამ მა−თი მო−გო−ნე−ბა ვერ გა−არღ−ვევს უხ−მო საფ−ლავს.
და−ვი−ვი−წყოთ ის წარსუ−ლი, სა−ტი−რა−ლი, სა−ვა−ლა−ლო,
და ა−ხა−ლი შევქმ−ნათ ყოფ−ნა... გა−მომ−ყე−ვი ცო−ლად ქა−ლო!“
და−უ−ცა−დე, მე−საფ−ლა−ვე, თუ რა პა−სუხს მის−ცემს ქა−ლი.
შენ გგო−ნი−ა, რა−კი ვაჟ−მა და−ივიწყა თა−ვის ვა−ლი,
ქა−ლიც ა−სე მო−იქ−ცე−ვა? მე მგო−ნი−ა - ა−რა ა−რა...
გა−ნა გუ−შინ არ ი−ყო, რომ სატრ−ფო მი−წას მი−ა−ბა−რა?
მკვდრის აჩრ−დილ−თან ვინ ი−ცინის,
მკვდრის აჩრ−დილ−თან ვინ ი−ხუმ−რებს?
ა−ი, ნა−ხავ - ა−ბე−ზარ ვაჟს რა პა−სუ−ხით გა−ისტუმრებს!
მაგ−რამ ქა−ლი, ღმერ−თო ჩე−მო,
მორ−ცხვად თავს ხრის და ჩურ−ჩუ−ლებს:
„თა−ნახ−მა ვარ! ერ−თადერ−თი, მომავა−ლი მა−სულდგ−მუ−ლებს...
ჩვენ ერ−თი გვაქვს მწუ−ხა−რე−ბა, ნუ ვი−გო−ნებთ დროს უ−ბე−დურს,
მე შე−ნი ვარ სა−მუ−და−მოდ... წა−მიყ−ვა−ნე, სა−დაცა გსურს“...
მე−საფ−ლა−ვე, ეხ−ლა კი გაქვს ნე−ბა, რაც გსურს, კვლავ ი−გი თქვა...
სა−მუ−და−მოდ ა−სა−მა−რებს კაც−თა ხსოვ−ნას სა−მა−რის ქვა.
ალ−ბათ, ქალ-ვაჟს დღეს ერ−თი აქვს ბი−ნა... ხე−დავ, გა−დის ხა−ნი,
არ ნა−ხუ−ლობს სა−საფ−ლა−ოს დღეს არც ერ−თი ი−მათგანი,
საფ−ლავ−თა−გან მტვერს და ბა−ლახს დღეს ა−რავინ არ ა−ცი−ლებს
და მოვ−ლას−თან ერ−თად ფე−რი წართ−მე−ვი−ა ვარდ-ყვავილებს...
გა−ნის−ვე−ნეთ, გა−ნის−ვე−ნეთ და−ვი−წყე−ბულ არს−თა ძვლე−ბო...
თქვენს ყოფ−ნაში არ ე−რე−ვა ცო−ცხალთ ფიქ−რი სა−არ−სე−ბო...
გე−ნის−ვე−ნეთ, ძლი−ე−რი და უკვ−და−ვი−ა თქვე−ნი ძი−ლი...
რა−ღად უნ−დათ, რად სჭი−რი−ათ
თქვენს საფ−ლა−ვებს ვარდ-ყვავილი?
ან რას გარ−გებთ მოკვ−დავ კაც−თა სა−მუ−და−მო ცრემლ−თა ფრქვე−ვა?
ძი−ლით ვე−ღარ გა−მო−გარკ−ვევთ ვერ−რა ძა−ლა, ვერც შემ−თხვე−ვა...
ა−სე ხდე−ბა ქვე−ყა−ნა−ზე - ყვე−ლა ცო−ცხლობს, ყვე−ლა კვდე−ბა
და ვა−ი მას, ვის სიკვ−დი−ლი სი−ცო−ცხლე−შიც ა−ვი−წყდე−ბა...
ზარ−სა სცე−მენ... იმ ორს, რო−მელთ და−ივიწყეს ბე−დი მწვა−ვე,
იმ ორს ერ−თად გა−და−ვერ−ცხლილ კუ−ბო−ში სჭედს მე−საფ−ლა−ვე...
სჭედს და რა−ღაც მწა−რე ფიქრ−ზე თან ვე−ლუ−რად ი−ღი−მე−ბა -
ი−ცის, ი−ცის მე−საფ−ლა−ვემ, რო−გორც უნ−და... რო−გორც ხდე−ბა...
გა−ნის−ვე−ნეთ, გა−ნის−ვე−ნეთ, და−ვი−წყე−ბულ არს−თა ძვლე−ბო,
თქვენს ყოფ−ნაში მე ბევ−რი მაქვს მწუ−ხა−რე ჟამს სა−ოც−ნე−ბო!
ლექსი 15 წლის და უფროსი ბავშვებისათვის
სხვა მომხმარებლების აზრით, ეს ლექსი საინტერესო შეიძლება იყოს საშუალოდ 15-დან ~ 16 წლამდე ბავშვებისთვის. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
ავტორის შესახებ
ეცადეთ უარი თქვათ ოფისში დამატებით დავალებებზე ან ბავშვის სკოლაში მოხალისეობაზე. არასდროს ინანებთ შვილთან უფრო მეტი დროის გატარებას.
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
ქურდი ბეკომანანა ტონია |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
ძველით ახალი წელიასოფია ბარშოვა |
|
მუხლუხონუნუ ჯანელიძე |
|
მგელივასილ გულეური |
|
სულიკოაკაკი წერეთელი |
|
ზამთარიშიო მღვიმელი |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
ასოხატულა კუნწულებიგივი ჭიჭინაძე |
|
კავკაზის მთები მაშუკის მთიდგანალექსანდრე ორბელიანი |
|
თითების დავაილია სიხარულიძე |
|
მხიარული ზღაპარი ნოტებზემანანა ტონია |
|
ობოლივაჟა–ფშაველა |
ზოგადი ინფორმაცია
სასწავლო ცენტრი
ბავშვის სახელები
საბავშვო ლექსები
საინტერესო