მერანი
უ−კან მომ−ჩხა−ვის თვალ−ბე−დი−თი შა−ვი ყო−რა−ნი!
გას−წი, მე−რა−ნო, შენს ჭე−ნე−ბას არ აქვს სამძღ−ვა−რი,
და ნი−ავს მი−ეც ფიქ−რი ჩე−მი, შა−ვად მღელ−ვა−რი!
გაკ−ვე−თე ქა−რი, გა−ა−პე წყა−ლი, გარ−და−ი−ა−რე კლდე−ნი და ღრე−ნი,
გას−წი, გა−კურ−ცხლე და შე−მი−მოკ−ლე მო−უთ−მე−ნელ−სა სა−ვალ−ნი დღე−ნი!
ნუ შე−ე−ფარ−ვი, ჩე−მო მფრი−ნა−ვო, ნუ−ცა სი−ცხე−სა, ნუ−ცა ავ−დარ−სა,
ნუ შე−მიბ−რა−ლებ და−ქან−ცუ−ლო−ბით თავ−გან−წი−რულ−სა შენ−სა მხე−დარ−სა!
რა−ა, მოვ−შორ−დე ჩემ−სა მა−მულ−სა, მო−ვაკლ−დე სწორ−თა და მე−გო−ბარ−სა,
ნუ−ღა ვი−ხი−ლავ ჩემ−თა მშო−ბელ−თა და ჩემ−სა სატრ−ფოს, ტკბილ−მო−უ−ბარ−სა;
საც და−მი−ღამ−დეს, იქ გა−მი−თენ−დეს, იქ ი−ყოს ჩე−მი მი−წა სამ−შობ−ლო,
მხო−ლოდ ვარსკვ−ლავ−თა, თა−ნა−მა−ვალ−თა, ვამც−ნო გუ−ლი−სა მე სა−ი−დუმ−ლო!
კვნე−სა გუ−ლი−სა, ტრფო−ბის ნაშ−თი, მივ−ცე ზღვის ღელ−ვას,
და შენს მშვე−ნი−ერს, აღ−ტა−ცე−ბულს, გი−ჟურ−სა ლტოლ−ვას!
გას−წი, მე−რა−ნო, შენს ჭე−ნე−ბას არ აქვს სამძღ−ვა−რი,
და ნი−ავს მი−ეც ფიქ−რი ჩე−მი, შა−ვად მღელ−ვა−რი!
ნუ და−ვი−მარ−ხო ჩემ−სა მა−მულ−ში, ჩემ−თა წი−ნა−პართ საფ−ლა−ვებს შო−რის,
ნუ და−მი−ტი−როს სატრ−ფომ გუ−ლი−სა, ნუ−ღა და−მე−ცეს ცრემ−ლი მწუ−ხა−რის;
შა−ვი ყო−რა−ნი გა−მი−თხრის საფ−ლავს მდე−ლო−თა შო−რის ტი−ა−ლის მინდვ−რის,
და ქა−რისშხალი ძვალ−თა შთე−ნილ−თა ზა−რით, ღრი−ა−ლით, მი−წას მა−მაყ−რის!
სატრ−ფოს ცრემ−ლის წილ მკვდარ−სა ო−ხერ−სა და−მე−ცე−მი−ან ცი−ურ−ნი ცვარ−ნი,
ჩემ−თა ნა−თე−სავთ გლო−ვი−სა ნაცვ−ლად მი−ვა−ლა−ლე−ბენ სვავ−ნი მყი−ვარ−ნი!
გას−წი, გაფ−რინ−დი, ჩე−მო მე−რა−ნო, გარ−და−მა−ტა−რე ბე−დის სამძღ−ვა−რი,
თუ ა−ქა−მომ−დე არ ე−მო−ნა მას, არც აწ ე−მო−ნოს შე−ნი მხე−და−რი!
და−ე მოვკვ−დე მე უ−პატ−რო−ნოდ მის−გან, ო−ხე−რი!
ვერ შე−მა−ში−ნოს მის−მა ბასრ−მა მო−სისხ−ლე მტე−რი!
გას−წი, მე−რა−ნო, შენს ჭე−ნე−ბას არ აქვს სამძღ−ვა−რი,
და ნი−ავს მი−ეც ფიქ−რი ჩე−მი, შა−ვად მღელ−ვა−რი!
ცუ−დად ხომ მა−ინც არ ჩა−ივ−ლის ეს გან−წი−რუ−ლის სუ−ლის კვე−თე−ბა,
და გზა უ−ვა−ლი, შენ−გან თე−ლი−ლი, მე−რა−ნო ჩე−მო, მა−ინც დარ−ჩე−ბა;
და ჩემს შემდ−გო−მად მოძ−მე−სა ჩემ−სა სიძ−ნე−ლე გზი−სა გა−უ−ად−ვილ−დეს,
და შე−უ−პოვ−რად მას ჰუ−ნე თვი−სი შა−ვის ბე−დის წინ გა−მო−უქ−როლ−დეს!
მირ−ბის, მი−მაფ−რენს უგზო-უკვლოდ ჩე−მი მე−რა−ნი,
უ−კან მომ−ჩხა−ვის თვალ−ბე−დი−თი შა−ვი ყო−რა−ნი!
გას−წი, მე−რა−ნო, შენს ჭე−ნე−ბას არ აქვს სამძღ−ვა−რი,
და ნი−ავს მი−ეც ფიქ−რი ჩე−მი, შა−ვად მღელ−ვა−რი!
ჯერ არცერთ მომხამრებელს არა აქვს შეფასება გაკეთებული. თქვენ როგორ გფიქრობთ, რა ასაკის ბავშვისათვის შეიძლება იყოს ეს ლექსი საინტერესო? საორიენტაციო ასაკის მისანიჭებლად, გთხოვთ შეხვიდეთ სისტემაში ან გაიაროთ რეგისტრაცია და გვითხრათ, თქვენი აზრით რა ასაკის ბავშვისათვის არის ეს ლექსი საინტერესო. თქვენი აზრი ჩვენთვის მნიშვნელოვანია!
გაატარეთ დრო ერთად, რათა გააძლიეროთ თქვენი ურთიერთობები და თავიდან აიცილოთ კონფლიქტები.
ანი კაპანაძის ბლოგი - დაწყებითი კლასის მასწავლებელი
„მასწავლებელი - ზოგჯერ უშვილო,მაგრამ ათასი ბავშვის მშობელი” პირველად რომ წავიკითხე იოსებ ნონეშვილის ლექსი, „მასწავლებელი” საოცა...
სხვა ლექსები ამავე კატეგორიებიდან
დაახლოებით ამავე ზომის ლექსები
 |
ფალავნებიირაკლი გოგოლაური |
 |
სპილომანანა ტონია |
 |
ქუთაისიაკაკი წერეთელი |
|
სოფიოს ზღარბებიმანანა ტონია |
 |
მე სული ჩემი ფეშქაშადბესიკი |
უფრო მცირე ზომის ლექსები
 |
რადიომ გამოაცხადანესტან კუპრავა |
|
გულის პასუხიაკაკი წერეთელი |
 |
ლიკას ცოდნის საიდუმლომანანა კაკაჩია |
 |
წელიწადები წავლიან ძველნიგალაკტიონ ტაბიძე |
 |
კვერცხირენატა მუხა |
უფრო დიდი ზომის ლექსები
 |
საქართველო ლამაზოანა კალანდაძე |
|
ქართული სტუმართ-მასპინძლობამანანა ტონია |
 |
ჩიტი-ჩიორავაჟა–ფშაველა |
|
უნიჭო მუსიკოსებიმანანა ტონია |
|
მახეში გაბმული ჩიტიაკაკი წერეთელი |
